Οταν οι πεποιθήσεις γίνονται ιδεοληψίες

Οι ακραίες εμμονές του ετερογενούς και πολύμορφου ρεύματος των αντιεμβολιαστών δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο. Στα καθ’ ημάς, φαίνεται ότι ο πρώτος που στράφηκε φανατικά εναντίον των εμβολίων, χαρακτηρίζοντάς τα ως τη «βούλα του διαβόλου»(!), ήταν ο Παπουλάκος, κατά κόσμον Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος: μια αμφιλεγόμενη μορφή απόκοσμου ασκητή, τον οποίο χαρακτήρισε η επίσημη Εκκλησία ως «αγύρτη και λαοπλάνο», αφού είχε στραφεί και εναντίον της, χαρακτηρίζοντας την Ιερά Σύνοδο ως «μιαράν». Εδρασε γύρω στο 1848-1852, αποκτώντας τυφλούς οπαδούς με τα κηρύγματά του στην περιοχή των Καλαβρύτων και εκμεταλλευόμενος τις αντίξοες συνθήκες της εποχής του δημιούργησε με την πειθώ του επικίνδυνες ταραχές που συνοδεύονταν, συχνά, με λαφυραγωγίες και λεηλασίες. Η πολεμική του δεν περιορίστηκε στα εμβόλια, αλλά στράφηκε και εναντίον της κοσμικής εκπαίδευσης και των Πανεπιστημίων (επειδή προωθούν τα «γράμματα του διαβόλου»)·  επίσης, ήταν εναντίον των δικαστηρίων, τα οποία χαρακτήριζε ως «γυφτόσπιτα», προέτρεπε να παντρεύονται τα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών κ.λπ. Αν συγκρίνουμε τις εμμονές αυτές του αγράμματου Παπουλάκου με σημερινές ιδεοληψίες, σύμφωνα με τις οποίες τα εμβόλια εναντίον του κορωνοϊού προέρχονται από τα έμβρυα βρεφών(!), περιέχουν τσιπς για να μας παρακολουθούν(!) ή μας αλλάζουν το DNA, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες.

Οι φανατικές εμμονές και οι επιθετικές διαμαρτυρίες εναντίον των εμβολίων μπορούν να συγκριθούν, επίσης, με τις αιματηρές ταραχές που στις αρχές του περασμένου αιώνα προκλήθηκαν από φοιτητές και όσους άλλους στράφηκαν εναντίον της μετάφρασης των Ευαγγελίων και της «Ορέστειας» στη δημοτική, έχοντας πέσει θύματα κυνικής δημαγωγίας από  ορισμένους γλωσσαμύντορες (με προεξάρχοντα τον καθηγητή Γ. Μυστριώτη). Στους τελευταίους απευθύνεται ο Παλαμάς, τιμώντας το κίνημα του δημοτικισμού, όταν γράφει: «Οχτρός μου εμένα κι η άσοφη σοφία του διαβασμένου…».