…διότι στην εποχή των εικόνων ο νόμος στην οικονομία είναι εικονικός. Και γιατί η εικόνα εμφανίζεται ταυτόχρονα ως κοινωνικός διαχωρισμός και ως όργανο ενοποίησης της κοινωνίας.
Αυτός λοιπόν που αναλύει τα οικονομικά φαινόμενα γνωρίζει καλά ότι γράφει για το θεαθήναι. Γνωρίζει επίσης ότι οι κοινωνίες για τις οποίες γράφει ευνοούν τη συσσώρευση των εικόνων σε όλες τους τις μορφές. Το ζήτημα λοιπόν που του τίθεται είναι κατά πόσο αντιλαμβάνεται ότι ο λόγος της «εικονομίας» διαχωρίζει συνενώνοντας. Οπως και το εμπόρευμα, οι εικόνες λειτουργούν μέσα από τα αποτελέσματα αποκλεισμού και συμμετοχής στις διαδικασίες οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας (οικονομία). Οπότε ο ειδικός θα πρέπει να κατανοήσει τη φράση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» ως «Είναι η εικόνα, ηλίθιε». Το να γράψει για την οικονομία υπό αυτές τις συνθήκες σημαίνει ότι γράφει ανοικονόμητα. Εάν θέλει να επαναλάβει τα λόγια του Αμλετ: «Οικονομία, Οράτιε, τα ψητά του νεκρόδειπνου τ’ αποτέλειωσαν κρύα στο τραπέζι του γάμου», θα πρέπει να συμμορφωθεί τόσο προς την οικονομία όσο και προς την εικονομία της αγοράς που αναδεικνύεται μέσα από το εμπορευματοποιημένο φαίνεσθαι των Social media. Δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να ξαναγράψει μια νέα οικονομική θεωρία, επειδή οι υφιστάμενες δεν δίνουν λύσεις. Θα πρέπει να συμβάλει σ’ αυτή την οικονομία-εικονομία διαβάζοντας όχι τον Πικετί αλλά τη νομπελίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ που γράφει στο «Μαύρο νερό» τα εξής: «από το πέρας του πέρατος του αιώνος έως το πέρας του πέρατος του αιώνος εμείς εκεί θα είμαστε, όταν υπάρχει κάτι να καταμοιραστεί ή να καταδικαστεί, δύσκολο είναι να το καταλάβετε; Είναι γιατί είμαστε και εμείς αίμα σας, ναι, είμαστε αίμα όλων, και το αίμα όλων μπορούμε να πιούμε».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
