Αν και στον κινηματογράφο η χρήση καθώς επίσης η απόδοση της έννοιας «ποίηση» γίνεται με σχετική προχειρότητα και ευκολία, η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια o αφαιρετικός ποιητικός λόγος βρίσκει κοινά σημεία με την «πραγματικότητα» της κινηματογραφικής εικόνας. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι σκηνοθέτες που με το έργο τους κατάφεραν, μέσω των κινηματογραφικών εικόνων, να αρθρώσουν γνήσιο ποιητικό λόγο, και ένας από αυτούς (αν όχι ο κορυφαίος όλων αυτών) είναι ο Ρώσος Αντρέι Ταρκόφσκι, o δημιουργός του «Στάλκερ» και του «Σολάρις», των «Παιδικών χρόνων του Ιβάν», του «Καθρέφτη» και της «Νοσταλγίας». Αν στις 29 Δεκεμβρίου του 1986 και ενώ είχε ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα του, τη «Θυσία», ο Ταρκόφσκι δεν είχε πεθάνει από καρκίνο των πνευμόνων (μια ασθένεια την οποία ο ίδιος φοβόταν και πίστευε ότι θα πάθει), στις 4 Απριλίου του 2022 θα γινόταν 90 ετών.
«Οταν ο κινηματογράφος δεν είναι ντοκουμέντο, είναι όνειρο» είχε κάποτε πει ένας άλλος κορυφαίος δημιουργός, ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν. «Και ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος όλων. Διότι κινείται με άνεση στον χώρο και στον χρόνο χωρίς ποτέ να εξηγεί. Είναι ένας μάντης που σκηνοθετεί τις οπτασίες του με το πιο βαρύ αλλά και πιο πρόθυμο μέσο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
