«Οταν είχαμε τις απαντήσεις, μας άλλαζαν τις ερωτήσεις». Αυτή η φράση του Εντουάρντο Γκαλεάνο πρέπει να βασάνιζε για πολλά χρόνια τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και αντίπαλους προπονητές του Μαραντόνα. Εκεί που αφιέρωναν ατέλειωτες ώρες να βρουν τις «απαντήσεις» να τον σταματήσουν ή να τον περιορίσουν μέσα στο γήπεδο και κάποια στιγμή νόμιζαν ότι τις είχαν βρει, αυτός έβαζε πάντα τις καινούργιες «ερωτήσεις», με τις μοναδικής έμπνευσης και εκτέλεσης χορευτικές φιγούρες ή τους μαγικούς του καλπασμούς. Τέτοιους, που έκαναν τον Γκάρι Λίνεκερ να δηλώνει ότι ήθελε να τον χειροκροτήσει στο δεύτερο γκολ εναντίον της ομάδας του, της Εθνικής Αγγλίας στο Μουντιάλ του Μεξικού, και τους συμπαίκτες του στη Νάπολι να λένε πόσο άτυχοι είναι οι φίλαθλοι που δεν μπορούν να δουν αυτά που κάνει ο Μαραντόνα στις προπονήσεις.
Η περίπτωση Μαραντόνα είναι κάτι που υπερβαίνει το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική προσωπικότητα από τους μεγάλους, που να συγκεντρώνει και τα τρία: Πρωταγωνιστής στα γήπεδα, πρωταγωνιστής στην dolce vita, πρωταγωνιστής στην αντισυστημική και αντισυμβατική πολιτική συμπεριφορά. Συμβολική η κοινή μέρα του θανάτου του με Κάστρο και Τζορτζ Μπεστ; Ισως, διότι κάποιος που του αρέσουν οι συμβολισμοί, θα μπορούσε να πει Κάστρο + Μπεστ = Μαραντόνα. Αλλά και πάλι, κάτι θα λείπει από την πρόσθεση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
