Κάθε φορά που ανακύπτει μία κρίση, δημιουργείται η προσδοκία της «μετατροπής της σε ευκαιρία» επίλυσης πάγιων προβλημάτων σε διάφορα πεδία ρύθμισης. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την προσδοκία έγκειται στην αυξημένη (λογικά) πιθανότητα ενεργοποίησης μεταρρυθμιστικών αντανακλαστικών από την κεντρική διοίκηση αλλά και στην κάμψη των όποιων αντιστάσεων απέναντι στην αλλαγή, λόγω της συγκυρίας που διαμορφώνεται από τα νέα δεδομένα. Το κλίμα αυτό το βιώσαμε με την οικονομική κρίση και επαναλαμβάνεται και με την πανδημία.
Ειδικά για το πεδίο της πολιτικής υγείας, η οικονομική κρίση, παράλληλα με τις τραγικές επιπτώσεις της, ανέδειξε τον στρεβλό τρόπο οικονομικής διαχείρισής του και κινητοποίησε τη λήψη αποφάσεων προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού των δαπανών υγείας. Από την άλλη, η πανδημία Covid-19 μάς υπενθύμισε την ανάγκη για ενίσχυση των συστημάτων υγείας προκειμένου να είναι σε θέση να ανταποκρίνονται απέναντι σε τέτοιας κλίμακας απειλές – και όχι μόνο. Μάλιστα, οι προσδοκίες για την επόμενη ημέρα του υγειονομικού τομέα είναι τώρα αυξημένες. Η υγεία είναι πλέον διεθνώς στο προσκήνιο ενώ, επιπλέον, τη στενά δημοσιονομική οπτική, η οποία είχε κυριαρχήσει την προηγούμενη δεκαετία, έχει διαδεχθεί η αναγνώριση της συμβολής των συστημάτων υγείας στη διαφύλαξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Υπό τις συνθήκες αυτές, η πιθανότητα υλοποίησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων φαντάζει αυξημένη καθώς και ισχυρό κοινωνικό αίτημα διατυπώνεται και οι κυβερνήσεις διαθέτουν μεγαλύτερη νομιμοποίηση να δεσμεύσουν πρόσθετους πόρους για την εφαρμογή τους, κάτι το οποίο δεν ίσχυε μέχρι πρότινος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
