Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) είναι στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης για την Υγεία, ενώ αναμένεται να εξαγγελθούν σημαντικές ανακοινώσεις για μια ακόμα μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την ΠΦΥ. Το ερώτημα που συχνά διατυπώνεται είναι γιατί τόση προσπάθεια και τόσοι νόμοι για την ΠΦΥ όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα; Ωστόσο, σε ποιον βαθμό, αναφερόμενοι στην ΠΦΥ, μιλάμε και κατανοούμε όλοι τον ίδιο όρο; Παρά τα εξαιρετικά κείμενα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τις σημαντικές αρχές, αλλά και τον υψηλό οραματισμό που ανακοινώθηκε στη διακήρυξη της Astana (2018), στη χώρα μας υπάρχει ανάγκη για μια συμφωνία στο τι ορίζουμε και τι κατανοούμε με τον όρο ΠΦΥ. Οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς η ΠΦΥ συγχέεται με την πρωτοβάθμια περίθαλψη και αυτό της στερεί περιεχόμενο, μεθόδους και πρακτικές. Η αναφορά σε μια ολοκληρωμένη δομή υπηρεσιών φροντίδας (που επίσης θα πρέπει να οριστεί) η οποία θα απευθύνεται σε άτομα, σε οικογένειες και σε ομάδες πληθυσμού (κοινότητα), περιλαμβάνοντας εκτός από τη διαχείριση των χρόνιων νοσημάτων και υπηρεσίες πρόληψης, προαγωγής υγείας, αποκατάστασης, ανακουφιστικής φροντίδας στο ιατρείο και στο σπίτι, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη τώρα στον νέο σχεδιασμό της.
Είναι ακόμα σημαντικό να συμπεριλάβουμε στη σημερινή συζήτηση για την ΠΦΥ αυτά που βιώσαμε μέσα από τις επώδυνες εμπειρίες των τελευταίων ετών, όπως η οικονομική ύφεση, η προσφυγική κρίση, οι φυσικές καταστροφές, η πανδημία και πρόσφατα η εμπειρία ενός πολέμου στην Ευρώπη. Οι εμπειρίες αυτές υποδεικνύουν τη μεγάλη συμβολή που πρέπει να έχουν οι υπηρεσίες ΠΦΥ στην ανάπτυξη ενός ανθεκτικού συστήματος υγείας ικανού να συμβάλλει στη μείωση της ευαλωτότητας και στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
