Για τη διατήρηση της ζωής, η φυσική επιλογή έχει θεμελιώσει δύο βασικές αρχές στα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης: η γλυκόζη είναι το κύριο καύσιμο των κυττάρων για να παίρνουν την ενέργεια που χρειάζονται με κύριο ρυθμιστή την ινσουλίνη. Είναι εντυπωσιακό ότι ινσουλίνη βρέθηκε σε μικρο-οργανισμούς στο βάθος του Ατλαντικού, η ηλικία των οποίων υπολογίστηκε σε τουλάχιστον 500 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχέγονες δηλαδή συνθήκες της ζωής.
Στο Τορόντο του Καναδά, στα 1921-1922, διαδραματίσθηκε ένα συγκλονιστικό γεγονός στην ιστορία της Ιατρικής: η ανακάλυψη της ινσουλίνης. Πριν από την ανακάλυψή της, ο διαβήτης ήταν θανατηφόρος νόσος, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Η θεραπεία που εφαρμοζόταν μέχρι τότε ήταν «δίαιτες πείνας», εξατομικευμένα διαιτολόγια 400-450 θερμίδων (σχεδόν τίποτα) με περιορισμό υδατανθράκων και αύξηση πρωτεϊνών/λίπους. Ο υποσιτισμός όμως ελάχιστα βοηθούσε και, στις καλύτερες περιπτώσεις, οι ασθενείς κατέληγαν μέσα σε 3-4 χρόνια από την εμφάνιση του διαβήτη. Με τη χορήγηση της ινσουλίνης ήταν η πρώτη φορά που ασθενείς σε κώμα κυριολεκτικά ανασταίνονταν. Δίκαια επομένως δόθηκε στην ινσουλίνη ο χαρακτηρισμός «ορμόνη της ζωής».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
