Η πανδημική κρίση βρήκε την ελληνική οικονομία σε μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία είχε αρχίσει η ανάκτηση απωλειών της προηγούμενης δεκαετούς κρίσης χρέους, χωρίς όμως να έχουν ολοκληρωθεί οι αναγκαίοι δομικοί μετασχηματισμοί για να αντιμετωπιστούν χρόνιες παθογένειες της οικονομίας μας και να θεμελιωθεί μια ταχεία και διατηρήσιμη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. Η νέα αυτή κρίση θα μειώσει εισοδήματα, θα αυξήσει ανεργία και δημόσιο χρέος και θα πιέσει τους ισολογισμούς επιχειρήσεων και τραπεζών. Ακόμη σημαντικότερο, αυτά προστίθενται σε ένα υπόστρωμα μακροχρόνιων προκλήσεων που αντιμετώπιζε η ελληνική οικονομία ακόμα και πριν από την πανδημία, με σημαντικότερες τη διαρροή καταρτισμένου δυναμικού στο εξωτερικό, τη γήρανση του πληθυσμού, το επενδυτικό κενό και το γεωστρατηγικό ρίσκο που προκαλούν η τουρκική επιθετικότητα και η παράνομη μετανάστευση.
Η παγκόσμια οικονομία θα πορευτεί για καιρό με την κληρονομιά μιας υπερ-επεκτατικής νομισματικής πολιτικής, αρνητικών επιτοκίων και εκτίναξης δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Πιθανώς όμως η πανδημία θα επιφέρει και μόνιμες αλλαγές στον τρόπο εργασίας, κατανάλωσης, συναναστροφών και μετακινήσεων, είτε εμφυτεύοντας φόβους στο συλλογικό υποσυνείδητο, είτε λειτουργώντας ως έναυσμα για την επιτάχυνση τάσεων που προϋπήρχαν, όπως η επέκταση της τηλεργασίας και ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η επιβράδυνση του διεθνούς εμπορίου, η μείωση της εξάρτησης των εφοδιαστικών αλυσίδων από απομακρυσμένους (και απρόβλεπτους) διεθνείς προμηθευτές, οι δράσεις για την ψηφιοποίηση και ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Οι εξελίξεις αυτές ενέχουν κινδύνους για τις επιχειρήσεις με παρωχημένο επιχειρηματικό μοντέλο ή σε κλάδους με φθίνουσες προοπτικές, κρύβουν όμως και ιστορικές ευκαιρίες διείσδυσης σε νέες ή αναδιαμορφούμενες αγορές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
