Εάν κάποιος επιχειρούσε να αναφερθεί σε εργασιακή ευημερία (crew well-being) των ναυτικών μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, θα αποτελούσε ίσως παράδοξο φαινόμενο, αφού η άποψη των πολλών για τους ναυτικούς ήταν συνδεδεμένη με άνδρες κυρίως σκληρούς, ακαταπόνητους και ίσως τις περισσότερες φορές οριακά νόμιμους. Η κατάσταση και η εικόνα αυτή φαίνεται να αλλάζουν άρδην στη σημερινή εποχή με τα σύγχρονα πλοία και το σύνολο των κανονισμών (όπως για παράδειγμα το TMSA, το Dry BMS, το SIRE 2.0 κ.λπ.) που έχουν αρχίσει να προβάλλουν και να προβλέπουν ειδικές διατάξεις για τον τρόπο που οι ναυτικοί εργάζονται στη θάλασσα. Ποιος όμως θεωρείται ναυτικός; Η Ναυτιλιακή Εργασιακή Συμφωνία (Maritime Labor Convention του 2006) ορίζει ως ναυτικό «κάθε πρόσωπο που εργάζεται ή απασχολείται σε οποιουδήποτε είδους εργασίες επάνω σε ένα πλοίο ή άλλο επιπλέον μέσο και κατά συνέπεια εργάζεται και διαμένει σε ένα απομονωμένο και περιορισμένο περιβάλλον».
Αυτό το περιβάλλον παρουσιάζει πολλές διαφοροποιήσεις από οποιοδήποτε άλλο «στεριανό» περιβάλλον, αφού οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν μπορούν να φύγουν όποτε το θελήσουν, ακόμη και σε περίπτωση κρίσης ή πανικού ή κινδύνου, και αναγκάζονται να εργάζονται και να διαμένουν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για μήνες σε περιορισμένο χώρο μαζί με άλλους – άγνωστους αρκετές φορές – ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών και πολιτισμών, από τους οποίους μάλιστα εξαρτώνται απόλυτα. Εργάζονται επίσης για πολλές ώρες, σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, με μεγάλη ένταση, ελάχιστο χρόνο παραμονής στα λιμάνια και κοινωνική απομόνωση από συγγενείς και φίλους, ενώ έχουν να διαχειριστούν τεχνολογικά εξελιγμένα πλοία, πολλές φορές εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, με κανονισμούς και νόμους που αλλάζουν συνεχώς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
