Εις τον «Δον Ζουάν» του Βύρωνος, το τραγούδι των ελληνικών νησιών είναι το ελεγειακόν δοξαστικόν της δουλωμένης πατρίδος, καθώς είναι κύκνειος κατακραυγή του μέσα εις το Μεσολόγγι το θριαμβευτικόν της δοξολόγημα. Εις το τραγούδι των «ελληνικών νησιών» ο ποιητής του, απεγνωσμένος, λυπείται διά τους χορούς των παρθένων Ελληνίδων που τας εμοίρανεν η μοίρα να γεννήσουν, λέγει, και να βυζάξουν δούλους. Έλλην νεαρός ποιητής εις κάποιον στιχούργημά του του έτους 1860 καλεί τας Ελληνίδας να τρέξουν ως τον τάφον του Βύρωνος – ο αφελής λυριστής αηδονάκι τον ονομάζει με το υποκοριστικόν τούτο, θωπευτικώτατον εις την γλώσσαν μας, τον ζοφερόν Μαμφρέδον. Καλεί τας Ελληνίδας να τρέξουν εις το μνήμα του, να γονατίσουν εκεί, να το φιλήσουν και να του κράξουν:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
