Είναι πραγματικά δύσκολο να «χωρέσει» κανείς τον Μπετόβεν σε συγκεκριμένο αριθμό λέξεων. Η προσωπικότητά του, ορμητική και χειμαρρώδης, «ξεχειλίζει» από τις γραμμές σαν την άγρια καταιγίδα που ξέσπασε την ημέρα του θανάτου του. Είναι ο συνθέτης ο οποίος σφράγισε το πέρασμα από την κλασική στη ρομαντική περίοδο και εξέλιξε κάθε γνωστή μουσική φόρμα. Ακόμη κι όποιος δεν έχει καμία σχέση με το είδος, είναι αδύνατον να μην έχει ακούσει κάπου την περίφημη «Ωδή στη χαρά», το χορωδιακό φινάλε της Ενάτης Συμφωνίας, του διασημότερου έργου του Μπετόβεν. Αν δεν έχει τύχει να βρεθεί σε κάποια αίθουσα συναυλιών, θα το έχει ακούσει σίγουρα σε κάποια διασκευή για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση ή ακόμη και ως ήχο κινητού τηλεφώνου.
Από την άλλη πλευρά, οι λάτρεις της λεγόμενης κλασικής μουσικής είναι βέβαιο ότι έχουν πολλές φορές ταξιδέψει με τη φαντασία τους στη Βιέννη, στις 7 Μαΐου 1824, την ημέρα δηλαδή που δόθηκε η θριαμβευτική πρεμιέρα της Ενάτης. Προφανώς έχουν πολλές φορές προσπαθήσει να ζήσουν νοερά την ανατριχιαστικά συγκινητική στιγμή όπου μία από τις σολίστ βοηθά τον Μπετόβεν, χτυπημένο από ολοκληρωτική κώφωση πλέον, να στραφεί προς το κοινό για να δει τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις που άγγιξαν τα κατάβαθα της ψυχής του. Ηταν τόσο μεγάλη η επιτυχία ώστε ορισμένοι αργότερα θεώρησαν ότι έφτασε στα όρια της ύβρεως καθώς ο συνθέτης δέχτηκε πέντε «μπιζαρίσματα», τη στιγμή που οι τιμές προς τον βασιλιά ουδέποτε είχαν υπερβεί τα τρία…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
