Κάθε κοινωνία βασίζεται σε ένα πλέγμα κανόνων, θεσμών, πολιτικών, νόμων και υποχρεώσεων απαραίτητων για να τη στηρίζουν. Στις παραδοσιακές κοινωνίες οι υποχρεώσεις αυτές βαρύνουν κυρίως τις οικογένειες και τις συγγενείς ομάδες. Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες μεγαλύτερο βάρος πέφτει στο κράτος και στις αγορές (μέσω των ασφαλίσεων υγείας και των συντάξεων). Αλλά και στις κοινωνίες αυτές η τήρηση σημαντικού μέρους του κοινωνικού συμβολαίου επαφίεται στις οικογένειες (μέσω δωρεάν παρεχόμενων φροντίδων), στην κοινωνία των πολιτών (εθελοντικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις) και στους εργοδότες, που συχνά προσφέρουν υγειονομική ασφάλιση ή συνεισφέρουν στην ασφάλιση των ανέργων.
Το κοινωνικό συμβόλαιο δεν είναι συνώνυμο με το κράτος πρόνοιας. Ή μάλλον, το κράτος πρόνοιας αναφέρεται στις διαστάσεις ενός κοινωνικού συμβολαίου που εφαρμόζεται μέσω της πολιτικής διαδικασίας και των κρατικών δράσεων, είτε άμεσα διά μέσου της φορολόγησης και των δημοσίων υπηρεσιών είτε έμμεσα διά μέσου των νόμων που υποχρεώνουν τον ιδιωτικό τομέα να χορηγεί κάποιες παροχές. Ετσι το κράτος πρόνοιας είναι καλύτερα κατανοητό όχι ως ένας μηχανισμός αναδιανομής, αλλά ως μια πηγή παραγωγικότητας και προστασίας καθ’ όλη τη διάρκεια του ανθρώπινου βίου. Οπως έδειξε ο Τζον Χιλς του London School of Economics, οι περισσότεροι άνθρωποι συνεισφέρουν στο κράτος τόσα όσα εισπράττουν σε αντάλλαγμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
