Ηθάλασσα είναι μέσα μας γιατί μας τριγυρίζει σχεδόν από παντού, όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας. Εχουμε δει λοιπόν πολλά λιμάνια όπου, όπως περιγράφει ο ποιητής, «στοιβαγμένες πράσινες βάρκες πήγαιναν πέρα δώθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Ανθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Αγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες» («Το εγκώμιο της θαλάσσης», Κώστας Καρυωτάκης).
Ζώντας σε μια χώρα ναυτική, με έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους διεθνώς, μάθαμε ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να προδώσουμε τη θάλασσα κι ας έχει «τρόπους να μας καταπίνει», όπως έλεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Οι ημέρες μας είναι σταθερά βουτηγμένες σε αποχρώσεις του μπλε όπως τις απαθανάτισαν σπουδαίοι έλληνες ζωγράφοι, όπως για παράδειγμα ο Σπύρος Βασιλείου (1902 ή 1903-1985) σε πίνακες όπως «Η γαλάζια μέρα» (1977), όπου τα όρια μεταξύ της θάλασσας, των σπιτιών και των ανθρώπων καταργούνται για να γίνουν ένα αδιαίρετο όλον, ή ο Κώστας Γραμματόπουλος (1916-2003) ο οποίος διαμόρφωσε τον εθνικό χαρακτήρα της σύγχρονης χαρακτικής της χώρας μαζί με τον Τάσσο και τη Βάσω Κατράκη, με τα ανάλαφρα καΐκια του να νιώθεις ότι λικνίζονται σε λιμάνια και λιμανάκια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
