Αυταπάτες ή μεταρρυθμίσεις για ανάπτυξη;

Η επίκληση της ανάπτυξης αποτελεί τη συνηθέστερη επωδό του τρέχοντος πολιτικού λόγου. Οσο πιο συχνά όμως αναφέρεται, τόσο περισσότερο ασαφές καθίσταται το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει η έννοια αυτή. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ έχει κακοποιηθεί η λογική και πόσο πολύ έχει διαστρεβλωθεί η εικόνα της πραγματικότητας στο παρελθόν, όταν, για παράδειγμα, ο δημαγωγικός λόγος χαρακτήριζε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει σαν περίοδο μεγάλης ανάπτυξης της Ελλάδας την περίοδο μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη και ειδικά την περίοδο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού 2004-2009.

Για να καταλάβουμε επομένως τι είναι «ανάπτυξη», θα πρέπει ίσως να ξεκινήσουμε από το τι δεν είναι. Ανάπτυξη, λοιπόν, δεν είναι να δανειζόμαστε, και μάλιστα από το εξωτερικό, για να χρηματοδοτήσουμε την κατανάλωση και ειδικότερα την κατανάλωση εισαγομένων. Ο δημαγωγικός λόγος των φορέων του πελατειακού κράτους, όμως, έχει καταφέρει να πείσει την κοινή γνώμη ότι φιλολαϊκές πολιτικές είναι η διανομή στους πολίτες εισοδημάτων και προσόδων που δεν παράγει η οικονομία και ότι το να υπονομεύεις και να καταστρέφεις το μέλλον της χώρας για πολλές γενιές είναι «ανάπτυξη για τους πολλούς». Οπως συνέβαινε όταν μοιράζονταν συντάξεις σε υγιείς 45άρηδες – που, μάλιστα, ήταν υψηλότερες από τις αποδοχές που είχαν όσο εργάζονταν – και όπως συμβαίνει και σήμερα, που μοιράζονται επιδόματα από το εγκληματικό υπερπλεόνασμα με το καταπληκτικό, μάλιστα, επιχείρημα ότι αυτά είναι «οι καρποί της ανάπτυξης»!