Πέρασε κιόλας ένας χρόνος…
Η περυσινή θεατρική χρονιά είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς για το Θέατρο του Νέου Κόσμου, με παραστάσεις που σημείωναν ιδιαίτερη επιτυχία, ανάμεσα σ’ αυτές και δύο σε δική μου σκηνοθεσία: «Ο γιος» του Φλοριάν Ζελέρ και το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» του Σάιμον Στίβενς. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο μας ήρθε απρόσκλητος ο εστεμμένος ιός, μια ανησυχία άρχισε να εξαπλώνεται στους ανθρώπους του θεάτρου αλλά και στους θεατές, το κλίμα ευφορίας άρχισε να γκριζάρει, ώσπου στις 12 Μαρτίου, όπως πια το περιμέναμε, ανακοινώθηκε, ανάμεσα σε άλλα μέτρα, το κλείσιμο των θεάτρων. Που για τον χώρο μας ήταν ένα πλήγμα όχι μόνο οικονομικό, αλλά και ψυχολογικό, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τη φύση αυτής της αναθεματισμένης δουλειάς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
