Αρθρίτιδα και βλαστοκύτταρα

Η αρθρίτιδα του γόνατος, του ισχίου (γοφού), του ώμου, πιο σπάνια του αστραγάλου, δεν είναι παρά βλάβη, καταστροφή, μέρους του χόνδρου των αρθρώσεων, των χονδροκυττάρων, συνήθως λόγω γήρατος. Οπως γηράσκει το σώμα, το δέρμα, γηράσκουν και οι αρθρώσεις. Παράγοντας που επιτείνει αυτή την αλλοίωση είναι η παραμόρφωση του άξονα της άρθρωσης. Δηλαδή τα «στραβά» γόνατα χαλάνε ευκολότερα από τα ίσια, εκτός εάν έχει παρεμβληθεί τραυματισμός, π.χ. του μηνίσκου. Οι μηνίσκοι χρησιμεύουν για να απορροφούν τους κραδασμούς της βάδισης και του τρεξίματος. Στα ραιβά ή βλαισά (στραβά) γόνατα υφίστανται οι μηνίσκοι μεγαλύτερη καταπόνηση και εκφυλίζονται. Ομως δεν παύουν να ασκούν προστατευτική δράση στον χόνδρο, γι’ αυτό η αφαίρεσή τους σε ηλικίες άνω των 60 ετών μέσω αρθροσκόπησης (μικροεπέμβαση) δεν ενδείκνυται γιατί οδηγεί τον χόνδρο του γόνατος σε πλήρη καταστροφή και είναι αναγκαστική πλέον η μεγάλη εγχείρηση.

Επειδή ο πόνος και η δυσκαμψία της άρθρωσης προέρχεται από την τριβή του αλλοιωμένου χόνδρου, παλαιά η θεραπεία αποσκοπούσε στην ακινητοποίηση της άρθρωσης, με αρθρόδεση (αγκύλωση). Οι παλαιοί ορθοπαιδικοί έλεγαν «ό,τι δεν κουνάει, δεν πονάει». Oμως η επιστήμη εξελίχθηκε και οι ορθοπαιδικοί αντί να «αγκυλώνουν» τις αρθρώσεις, άρχισαν να αντικαθιστούν τις εφθαρμένες αρθρώσεις με τεχνητές, από τιτάνιο και πολυαιθυλένιο. Αυτές είναι οι αρθροπλαστικές του γόνατος, του ισχίου και του ώμου. Με την εξοικείωση σε αυτό το είδος των επεμβάσεων που επήλθε με τα χρόνια και τη χρήση τελευταία του Robot, η επέμβαση αντικατάστασης μιας άρθρωσης έγινε λιγότερο παρεμβατική (less invasive), όμως οι αρθροπλαστικές δεν έπαψαν να είναι βαρείες επεμβάσεις για τον ασθενή, ιδιαίτερα τον ηλικιωμένο, παρ’ όλο που είναι πλέον σήμερα λιγότερο αιμορραγικές και η αποκατάσταση χρειάζεται διάστημα ενάμιση-δύο μηνών. Το ιδανικό θα ήταν αρκετά νωρίς να προληφθεί η εξέλιξη καταστροφής των χονδροκυττάρων, δηλαδή της αρθρίτιδας, και αν είναι δυνατόν να αναστραφεί.