Η συζήτηση για τον μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου της χώρας κρατάει πολλά χρόνια. Ξεκίνησε πολύ πριν την κρίση, όταν η χώρα προετοιμαζόταν ακόμα για την ένταξή της στην Ευρωζώνη. Τότε, πολλοί αναλυτές επεσήμαιναν την ανάγκη παραγωγικής αναδιάρθρωσης προκειμένου η Ελλάδα να επιβιώσει στην ΟΝΕ, δεδομένης της επικείμενης απώλειας των εργαλείων της συναλλαγματικής και νομισματικής πολιτικής. Οι φωνές αυτές δεν εισακούστηκαν, και οδηγηθήκαμε τελικά στην κατάρρευση. Στον απόηχο της κρίσης, η συζήτηση αναθερμάνθηκε και τα τελευταία χρόνια βρέθηκε στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου.
Τα προβλήματα είναι γνωστά. Η ελληνική οικονομία είναι διαχρονικά μια από τις πιο κλειστές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο εξαγωγών εμπορεύσιμων αγαθών ως προς το ΑΕΠ, ενώ για πολλά χρόνια βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων (ΑΞΕ). Το μοντέλο μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας βασίστηκε στις αυξημένες καταναλωτικές δαπάνες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, χρηματοδοτούμενες από υψηλό δανεισμό. Ο προσανατολισμός προς την εγχώρια κατανάλωση, ενθάρρυνε την ανάπτυξη κλάδων χαμηλής προστιθέμενης αξίας, μη-εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο θέσεις εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης. Τα χαρακτηριστικά αυτά, σε συνδυασμό με το μικρό μέσο μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων καθήλωσαν την παραγωγικότητα και εν τέλει οδήγησαν σε συνεχή επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
