Ηατζέντα της ανασυγκρότησης μέσω του πανευρωπαϊκού Ταμείου είναι στην καθημερινή επικαιρότητα του πολιτικού διαλόγου. Επιτροπές «ειδικών», πολιτικές προτάσεις, ιδέες και απόψεις γύρω από το σχέδιο ανασυγκρότησης πυκνώνουν στα δημοσιεύματα αλλά και στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία.
Παλαιότερη ορολογία όπως οι «μεταρρυθμίσεις», οι επενδύσεις, αντλείται από την περίοδο των «τρισκατάρατων» μνημονίων, νέες εργαλειοθήκες, ελληνικές αυτή τη φορά, κατασκευάζονται και νέοι όροι, όπως pole position της Ελλάδας μετά την «επιτυχία;» της αντιμετώπισης της πανδημίας, πλουτίζουν το σχετικό λεξιλόγιο – κατά περίεργο τρόπο λείπει το σύνθημα του «εκσυγχρονισμού», θύμα μάλλον μιας εποχής που αδίκως προσπαθούμε να ξεχάσουμε, αντί να αξιολογήσουμε τις σημαντικές επιτυχίες της (Ολυμπιακοί Αγώνες, ένταξη στην ευρωζώνη, η Κύπρος στην ΕΕ αλλά και το μετρό, η Αττική Οδός, ο ατελής αλλά πρωτόγνωρος εκσυγχρονισμός των δημοσίων επιχειρήσεων, η δειλή έναρξη αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας), αλλά και να διδαχτούμε από τα λάθη και τις ατέλειες της περιόδου αυτής, όπως το έλλειμμα διαφάνειας, η «διαπλοκή», μέχρι και η αποτυχία της «μητέρας» των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
