«Πορεία με αβέβαιο τέλος»
«Είμαστε η γενιά του κορωνοϊού. Μια γενιά που έχει χάσει πολλά και παρ’ όλα αυτά περιμένουν όλοι ότι εμείς θα είμαστε το μέλλον. Πώς όμως θα είμαι το μέλλον, αν εγώ η ίδια νιώθω αβέβαιη για το μέλλον μου; Ούσα μαθήτρια της τρίτης λυκείου, πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου η ερώτηση «και μετά τι;».
Το μετά είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο, καθώς καλούμαι από τα 18 μου να καθορίσω τη ζωή μου από την επιλογή του μελλοντικού του επαγγέλματος και των επικείμενων σπουδών.
Μια επιλογή η οποία με την πάροδο του χρόνου μπορεί εύκολα να αλλάξει, όπως άλλωστε και τα εργασιακά δεδομένα, κυρίως λόγω της ταχύτατης ανάπτυξης της τεχνολογίας, η οποία εισέρχεται όλο και περισσότερο στις ζωές μας. Η κατάσταση αυτή, όχι μόνο παρατείνει το άγχος των Πανελληνίων, αλλά δημιουργεί και μια πορεία με αβέβαιο τέλος».
Αναστασία Ικίμη
Η ουτοπία και η απογοήτευση
«Oταν ήμουν μικρή, σκεφτόμουν την ηλικία των δεκαοκτώ ως ένα τέλος της παιδικότητας και μια αρχή της ενήλικης ζωής, η οποία όμως θα μου προσέφερε περισσότερες δυνατότητες. Ηταν μια ουτοπία, την οποία πιστεύω πλάθει κάθε παιδί στο μυαλό του.
Μεγαλώνοντας, διαπιστώνω όλο και περισσότερο ότι αυτά που ονειρευόμουν προσκρούουν σε μια πραγματικότητα, την οποία θα χαρακτήριζα χαώδη. Δεν θέλω να καταστροφολογήσω, απλά είναι η μικρή δόση απογοήτευσης που νιώθω ως νέο άτομο που έχω να αντιμετωπίσω πληθώρα απαιτήσεων. Για να μιλήσω συγκεκριμένα, θα αναφερθώ αρχικά στο κομμάτι των Πανελληνίων. Ενα κομμάτι το οποίο καθημερινά μου προκαλεί άγχος μόνο που το σκέφτομαι, γιατί δεν αφορά μόνο την ημέρα που θα πάμε να γράψουμε αυτά που τόσο καιρό προσπαθούμε να μάθουμε αλλά και τη συνέχεια, τις ημέρες μετά από αυτό.
Οι τύψεις για εκείνη την μέρα που κάτσαμε λίγο παραπάνω έξω και δεν διαβάσαμε όσο θα έπρεπε. Τα λίγο παραπάνω μόρια που όλοι μας λένε ότι μπορούσαμε να γράψουμε, αλλά εμείς βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Οι ερωτήσεις των γνωστών. Αυτά τα αναμενόμενα «πέρασες εκεί που ήθελες;».
Για ένα άτομο που πέρασε στο πανεπιστήμιο είναι ευτυχία να απαντάει σε αυτή την ερώτηση. Για έναν όμως που δεν τα κατάφερε, είναι μια κόλαση. Σκέφτομαι συχνά «τι θα κάνω εκεί έξω μόνη μου;».
Πρακτικά, θα έχω ακόμη όσα είχα, δηλαδή γονείς να με προστατεύουν, αλλά θα είναι τελείως διαφορετικό. Θα πρέπει να υπάρχουν στιγμές που θα αντιμετωπίζω εντελώς μόνη μου τις καταστάσεις. Νιώθω συνεχώς ανασφάλεια για τη στιγμή που θα φύγω από το πατρικό μου. Σαν να μην έχει φτάσει ακόμα η δίκη μου στιγμή. Σαν να χρειάζομαι κι άλλο χρόνο να αποδεχτώ την πραγματικότητα και τον κόσμο στον οποίο ζω».
Κική Μπέλμπα
