Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από πλευράς ιθυνόντων για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών! Κι ενώ το σχολικό έτος δεν έχει λήξει άδειασαν οι αίθουσες των δημόσιων σχολείων και γέμισαν αυτές των φροντιστηρίων! Τι κι αν τα γράφουμε κατά καιρούς και καταντούμε γραφικοί, ποιος είναι αυτός που ναι ,θα αποφασίσει για το μέλλον της εκπαίδευσης; Ποιος είναι αυτός που θα μας δώσει κάποιες σταθερές για να πορευτούμε προς το καλύτερο, προς την εξυγίανση της παιδείας ,προς την ανάπτυξη;

Φίλε αναγνώστη, τα ελληνικά συστήματα ,σχεδόν όλα αλλά μιας και γίνεται λόγος κυρίως για το εκπαιδευτικό, θα έλεγα ότι αποτελεί μεταφορά εις τα καθ ‘ημάς ξένων προτύπων χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες, η νοοτροπία, ο πολιτισμός ,οι θεσμοί! Μα είναι ποτέ δυνατόν με τις «αρπαχτές» να πετύχεις κάτι; Αυτό το ράβε- ξήλωνε σημαίνει ότι δεν βρήκαμε το σωστό «μπαλωματή» και τα έργα παιδείας αχρηστεύονται εν τη γενέσει τους! Να γυρίσω στην αρχή για να δέσω λίγο τα άδετα. Ένας εκπαιδευτικός π.χ θα αξιολογηθεί και από το ποσοστό επιτυχίας των μαθητών του στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Ερωτώ από το Φεβρουάριο ως το Μάιο πόσες μέρες γίνονται μαθήματα, πόσοι μαθητές παρευρίσκονται και τι βαθμολογεί ο καθηγητής; Ο μαθητής λοιπόν κρατάει τις 114 περίπου απουσίες για το τέλος και απουσιάζει- δικαίως- μαζί με τις γιορτές, δυο μήνες. Ο καθηγητής- το έχω πει πάμπολλες φορές- έχει δύο επιλογές: να τελειώσει την ύλη πριν την 25η Μαρτίου ή να παραδίδει σε πέντε-έξι παιδιά τα οποία δυστυχώς δεν παρίστανται για την επανάληψη αλλά σώματι, γιατί δεν λογάριασαν καλά τις απουσίες τους! Με τις παραπάνω συγκυρίες και υπό το κράτος της αξιολόγησης, θα αναζητούν οι καθηγητές σχολεία με κατάλληλες αίθουσες ,με γραφεία που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ειδικοτήτων, με βιβλιοθήκες οργανωμένες όχι πέντε ράφια με παμπάλαια βιβλία ,άρα θα γίνουν ελκυστικά τα ιδιωτικά σχολεία, τα κολέγια…και τα δημόσια, τι θα κάνουν θα διαχωρίσουν τα είκοσι τετραγωνικά σε δέκα;

Ο άγριος καπιταλισμός έτσι όπως εξαπλώθηκε αύξησε τις ανισότητες, και στη χώρα μας ,το κούρεμα μας άφησε φαλακρούς μαζί με τα φαινόμενα καταπίεσης και οικονομικής βίας που προκάλεσε. Έτσι ,φάνηκε για άλλη μια φορά πως η πιο γλυκιά καραμέλα στο στόμα των πολιτικών , η αγαπημένη τους ασχολία είναι η μεταρρύθμιση που επί της ουσίας, δεν συμβαίνει τίποτα καλό.

Το Σύνταγμα μπορεί να κάνει λόγο για δωρεάν εκπαίδευση αλλά δεν γνωρίζω έναν που να πήρε πτυχίο ξένης γλώσσας μόνο μέσω του σχολείου κι αν πήρε να είναι από μόνο του αρκετό ως παραστατικό στοιχείο για την όποια ανέλιξη. Τα φροντιστήρια γιγαντώθηκαν, έγιναν σχολεία και ο γονιός δεν εμπιστεύεται το δημόσιο σχολείο για την παροχή γνώσεων παρά μονάχα για την απονομή τίτλων σπουδών. Αξιολόγηση! Σε τι ,πώς, από ποιους !Το από ποιον δεν έχει καν υπόσταση ,γιατί ο ένας ξέρουμε πώς λειτουργεί και το « κατά το δοκούν» δεν πρέπει να έχει ισχύ πλέον! Θέλω τα λόγια να συνάδουν με τα έργα! Στην Ελλάδα ,από λόγια χορτάσαμε, στερέψαμε από έργα.

Θέλω π.χ να μένω στο σχολείο αλλά πού ,όταν διατίθεται ένας χώρος τριάντα το πολύ τετραγωνικών ,που χωράει ελάχιστα γραφεία (έπιπλα) για τριάντα πέντε και παραπάνω εκπαιδευτικούς! Ο εκπαιδευτικός δεν είναι μαριονέτα ούτε προτίθεται να συμμετέχει καθημερινά για ώρες σε μια κακόηχη «συναυλία» όπου θα λέει άλλος το κοντό του άλλος το μακρύ του ! Δώστε του γραφείο ειδικότητας έστω, επιμορφώστε τον, δώστε του το συγκριτικό πλεονέκτημα των ολιγομελών τμημάτων-κάθε μαθητής θέλει το ζωτικό του χώρο-δώστε του την αμοιβή που του αναλογεί και μην τον ξευτιλίζεται ρίχνοντάς τον στην μετασχολική εργασία και μετά αξιολογήστε τον! Μέχρι πότε θα φτιάχνουμε μικρά παπούτσια για μεγάλα πόδια! Μέχρι πότε θα φτιάχνουμε τρένα χωρίς να υπολογίζουμε το πλάτος της σιδηροτροχιάς!