Κάποτε για όλα έφταιγαν οι κομμουνιστές. Παρερχομένου του χρόνου και με τη «βοήθεια» της απριλιανής δικτατορίας το φταίξιμο για όλα τα στραβά και ανάποδα του τόπου μετατοπίστηκε στους ακροδεξιούς.
Και έτσι αρχίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η περίοδος της δικομματικής δημοκρατίας. Της οποίας την πατρότητα όλοι διεκδικούσαν και την πιστώθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η σκυτάλη πέρασε γρήγορα στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε σημαντική συμβολή στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού της Ελλάδας.
Οι δύο ηγέτες προσπάθησαν και εν πολλοίς επέτυχαν να λειτουργήσει το δημοκρατικό πολίτευμα και να τοποθετηθεί οριστικά η χώρα στη Δύση.
Με τη μεγάλη νίκη του ΠαΣοΚ το 1981 καταργήθηκε ο χωρισμός των πολιτών σε κομμουνιστές και συνοδοιπόρους, θεμελιώθηκε η δημοκρατία. Ο καπετάν Γιώτης του Εμφυλίου Χαρίλαος Φλωράκης κυκλοφορούσε χαμογελαστός στο περιστύλιο του Περικλέους στη Βουλή. Οι εκπρόσωποι του εμφυλίου πολέμου λησμονούσαν τα πέτρινα χρόνια οι μεν και τους κομμουνιστοσυμμορίτες οι άλλοι.
Οι καιροί άλλαξαν. Οι συζητήσεις περί σκανδάλων έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σε όλους τους χώρους. Είναι η ώρα των αποφάσεων. Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να προσέξει και να μαντέψει τις εξελίξεις ώστε να μην υπάρχει αλληλουχία σκανδαλολογίας.
Να μην οδηγηθεί η χώρα σε έναν διαβρωτικό φαύλο κύκλο αλληλοκατηγοριών και διαδεχόμενων αλληλοδιώξεων, που θα φέρει όλους εναντίον όλων. Δεν σηκώνει ο τόπος την επανάληψη ενός νέου εθνικού διχασμού…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
