Κλασικό: έχουμε νέα κυβέρνηση, η παιδεία ανακατεύεται. Οι μαθητές αναστατώνονται από αλλοπρόσαλλες αλλαγές οι οποίες δεν έχουν χρονικό ορίζοντα. Είναι αλλαγές του εδώ και τώρα. Παίρνουν το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για τα πανεπιστήμια, αλλάζουν κάπως τα επιστημονικά πεδία, κάτι λένε για περισσότερες ευκαιρίες και για καλύτερους μαθητές και καθιερώνουν ένα νέο σύστημα για δυο χρόνια. Μεταβατικό σύστημα, μέχρι να αποφασίσουν τι ακριβώς θα κάνουν.
Το νέο σύστημα σε τρεις γραμμές: λιγότερα εξεταζόμενα μαθήματα πανελλαδικά, περισσότερες επιλογές σχολών, ένα παραπάνω μάθημα «μπαλαντέρ» για όσους θέλουν πιο πολλές επιλογές και τρεις ομάδες προσανατολισμού. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας το σύστημα θα εφαρμοσθεί από την σχολική χρονιά 2015-2016 και θα είναι μεταβατικό, μέχρι δηλαδή να καταλήξουν σε οριστικές αποφάσεις, κάπου στο απώτερο μέλλον.
Μια ερώτηση, καλόπιστη: θα γλιτώσουν άραγε οι μαθητές από την παραπαιδεία με το μεταβατικό σύστημα ή θα συνεχίζουν να περνούν ώρες και ώρες σε αίθουσες φροντιστηρίων ή παρέα με τον προγυμναστή τους; Θα γλιτώσουν άραγε οι γονείς τα υψηλότατα έξοδα για ένα αγαθό που κανονικά έπρεπε να προσφέρει το κράτος εντελώς δωρεάν; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της εκπαίδευσης, ότι τα παιδιά, οι γονείς πιθανώς και οι καθηγητές απαξιώνουν τη δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση. Θεωρείται δεδομένο ότι το σχολείο δεν επαρκεί για την προετοιμασία, θεωρείται δεδομένο ότι έξω από το σχολείο η παροχή υπηρεσιών είναι αποτελεσματική παρά το γεγονός ότι το προσωπικό των φροντιστηρίων έχει τα ίδια προσόντα με τους διορισμένους, έχει πτυχία από τα ίδια πανεπιστήμια.
Μια ακόμη ερώτηση, και τούτη καλόπιστη: θα αλλάξει άραγε το σύστημα της αποστήθισης για τους μαθητές λυκείου; Δεν μπορεί μια κοινωνία να αρκείται σε μαθητές παπαγαλάκια, που μαθαίνουν το μάθημα σαν ποιηματάκι αλλά δεν μπαίνουν ποτέ στην ουσία. Θα περιμέναμε λοιπόν να αλλάξει το σύστημα και η μετάβαση να σημαίνει πολλά εγχειρίδια, σύγκριση βιβλίων, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες, και καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Αντ’ αυτών, των μεγάλων και ουσιωδών, προτάσσεται ένα μάθημα «μπαλαντέρ» και μικροδιαχείριση ενός νοσηρού συστήματος.
Εάν πάντως υπάρχει πρόθεση για συθέμελες αλλαγές, σε δυο χρόνια από τώρα, δεν υπήρχε λόγος για μεταβατικό σύστημα δυο ετών. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την αναστάτωση πλην μίας: πρέπει να δείξει η κυβέρνηση ότι κάτι κάνει κι αφού δεν μπορεί να κάνει κάτι μεγάλο και ολοκληρωμένο, ασχολείται με το μικρό, ασχολείται με μπαλώματα.
