Είναι γνωστός και, φευ, πάντα επίκαιρος ο διάλογος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, φρέσκος τότε πρωθυπουργός, συναντά σε μια δεξίωση τον Μιχ. Παπακωνσταντίνου, βουλευτή Κοζάνης της ΝΔ. Ο χαιρετισμός είναι θερμός, οι δύο πολιτικοί έχουν κοινή προϊστορία, σχέσεις δοκιμασμένες τον καιρό της Αποστασίας. Ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου, υφυπουργός Αμύνης στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, ανήκε στην «ομάδα του Ανδρέα». Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1974, όταν μετά την πτώση της δικτατορίας ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου δεν προσήλθε στο προσκλητήριο της ιδρύσεως του ΠαΣοΚ.
«Κρίμα που δεν σε έχω και τώρα μαζί μου!» είπε ο τότε πρωθυπουργός στον βουλευτή. «Δεν συμφωνούσα με τα συνθήματά σου τότε» απάντησε ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου, για να λάβει την απάντηση από τον ιδρυτή του ΠαΣοΚ:
«Σε είχα για αρκετά έξυπνο για να καταλάβεις ότι δεν τα εννοούσα!».
Ο διάλογος αυτός είναι επίκαιρος καθώς τα χρόνια περνούν και οι πολιτικές κυβιστήσεις (κωλοτούμπες, στην καθομιλουμένη) όχι μόνο δεν περιορίζονται, αλλά πολλαπλασιάζονται.
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα οδηγούν σε «μονομαχία» Σαμαρά – Τσίπρα. Οι δύο νέοι, σχετικώς, πολιτικοί ηγέτες έχουν την υποχρέωση να απαλλάξουν τη δημόσια ζωή από μύθους πολιτικούς που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας· να τελειώνουμε με τα παραμύθια του είδους «λεφτά υπάρχουν»· να μην ξανακούσουμε κυνικούς διαλόγους που υπονομεύουν την πολιτική ζωή.
Και η λύση είναι απλή. Οι φιλοδοξούντες να πάρουν την εξουσία να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις. Πρόγραμμα και όχι υποσχέσεις.
Οι επίδοξοι καταστροφείς του πολιτεύματος το αναξιόπιστον της υπαρχούσης τάξεως πραγμάτων εκμεταλλεύονται.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
