Είναι ορατόν ότι η νέα κυβέρνηση είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Οχι διότι απαρτίζεται από ικανότερα πρόσωπα, αλλά διότι έχει περιορισμένες ιδεολογικές υποχρεώσεις και κομματικές δεσμεύσεις.
Η διαπίστωση αυτή καθορίζει όρια και μειώνει την πραγματική ισχύ των κομμάτων που αναγκάζονται να συνεργασθούν σε κυβερνητικό σχήμα. Μόνο η επίκληση εθνικών λόγων μπορεί να δικαιολογήσει τη συγκρότηση κυβερνήσεως εθνικής ενότητας, όπως συνέβη το 1974, όταν κατέρρευσε η απριλιανή δικτατορία. Σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις μπορεί δύο κόμματα, εκ διαμέτρου αντίθετα, να συνεργασθούν σε κυβερνητικό σχήμα για να τιμωρήσουν (εξοντώσουν) ένα άλλο. Αυτό συνέβη το 1989 («βρώμικο ΄89»), όταν η συμμαχία του (φιλελεύθερου) Κ. Μητσοτάκη με τον (κομμουνιστή) Χ. Φλωράκη προχώρησε σε συγκρότηση κυβερνήσεως, χωρίς πολιτικό πρόσημο –κυβερνητικό σχήμα που έμοιαζε με υβρίδιον!
Η τύχη της κυβερνήσεως την οποία εστήριξαν οι συνεργαζόμενες αριστερές δυνάμεις (ΚΚΕ και ενιαίος τότε Συνασπισμός) έδειξε ότι ετερόδοξες πολιτικές δυνάμεις δεν χωρούν στην ίδια πολυκατοικία επί πολύ χρονικόν διάστημα.
Το αυτό απεδείχθη και τώρα. Το πολιτικό εύρος του κυβερνητικού σχήματος που συγκροτούσαν ένα «δεξιό», ένα «κεντρώο» και ένα «αριστερό» κόμμα απεδείχθη για ακόμη μία φορά υβρίδιον χωρίς μέλλον.
Η αποκληθείσα «τρικομματική κυβέρνηση» σε ελάχιστα θέματα μπορούσε να λάβει ουσιαστικές αποφάσεις και πολύ περισσότερο να υλοποιήσει τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Η επίκληση του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας είναι κάτι άλλο, δεν αρκεί. Η αποχώρηση του κ. Κουβέλη από την κυβερνώσα συμμαχία ήταν αναπόφευκτη.
Και τώρα έχομε μπροστά μας τη νέα κυβέρνηση. Με πρόδηλες αδυναμίες και ορατές περιπτώσεις ατυχών επιλογών, προφανώς λόγω καραμπόλας. Αλλά έχομε και εξαιρετικές περιπτώσεις επιλογών που μπορεί να σφραγίσουν το μέλλον της χώρας. Κυρίως έχομε την περίπτωση ενός δύσκολου ηγέτη, του Αντώνη Σαμαρά, που έδωσε εντυπωσιακά δείγματα γραφής. Και βέβαια όλους μας αιφνιδίασε η περίπτωση του Βαγγέλη Βενιζέλου, που κέρδισε εν τη πράξει την ηγεσία του ΠαΣοΚ.
Είναι δύσκολες οι προβλέψεις. Μα είναι πρόδηλες οι διαπιστώσεις ότι ο ξαφνικός «γάμος» Σαμαρά – Βενιζέλου δεν προμηνύει υβρίδιον. Αντιθέτως μπορεί να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
