Η ιδιότυπη προεκλογική περίοδος που διανύουμε, έχει παραλύσει κάθε πολιτικό και κοινωνικό αντανακλαστικό, έχει ακυρώσει κάθε αίσθηση δεοντολογίας και κανόνων, έχει οδηγήσει την πλειονότητα των πολιτών σε ένα αίσθημα παλιμπαιδισμού όπου όλα επιτρέπονται και τίποτα δεν τιμωρείται.
Εξηγούμαι: πώς είναι δυνατόν σε μια ευνομούμενη κοινωνία οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών σχολείων να μαγνητοσκοπούν, παρανόμως, τον υπουργό Παιδείας μέσα στο γραφείο του, να αναρτούν το βίντεο αυτό στην ιστοσελίδα τους και μάλιστα να διαφημίζουν με υπερηφάνεια την κίνησή τους σχολιάζοντας και την πολιτική του και στέλνοντας παράλληλα μήνυμα «παιδιά, εμείς εδώ είμαστε και μπορούμε να το κάνουμε…»
Αστικοί μύθοι υπήρχαν βέβαια όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα που μας έλεγαν ότι οι ίδιοι συνδικαλιστές είχαν χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο και στο παρελθόν σε υφυπουργό της Παιδείας, μαγνητοσκοπώντας συνομιλία τους. Πρόκειται ή όχι για ποινικό αδίκημα; Πρόκειται ή όχι επικίνδυνη μέθοδο επιβολής των απόψεων σου, ανεξαρτήτως του τι υποστηρίζεις;
Κρούσμα δεύτερο: έχουμε ξαναδεί υπουργό Παιδείας να βγαίνει εν μέσω εξεταστικής διαδικασίας (οι εξετάσεις τελείωσαν για το μεγαλύτερο μέρος των υποψηφίων αλλά συνεχίζονται για ειδικές κατηγορίες), να δίνει συνέντευξη τύπου και ουσιαστικά να λέει: παιδιά εγώ δεν ξέρω, τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων τα διόρισαν άλλοι…
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων αποτελεί πλέον ένα κακοφορμισμένο πτώμα σε μια κοινωνία που μετράει τις πληγές της. Αφού λοιπόν καταργήσαμε το πανεπιστημιακό άσυλο (άλλο μεγάλο ταμπού της ελληνικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας) γιατί όχι και τις πανελλαδικές εξετάσεις; Αποτελεί κοινωνική και επικοινωνιακή στρέβλωση κάθε χρόνο επί ένα μήνα εφημερίδες, δελτία ειδήσεων, πολιτικοί να ασχολούνται με τη «γραμμή» που δίνεται -ας μην κρυβόμαστε- κεντρικά, για εύκολα ή δύσκολα θέματα. Μάλιστα, στις περισσότερες κοινωνίες που αρεσκόμαστε να αντιγράφουμε, για τους φοιτητές αποφασίζουν τα πανεπιστήμια και οι διοικήσεις τους, με τον έλεγχο φυσικά, σε διαφορετικά επίπεδα παρέμβασης, του κράτους.
Ας αποκτήσουν λοιπόν οι πολιτικοί και οι υπουργοί της χώρας τη σοβαρότητα που τους αρμόζει. Και ας αποκτήσουν οι συνδικαλιστές την αξιοπρέπεια που απαιτείται. Γιατί σε μια ευνομούμενη κοινωνία το να βιντεοσκοπείς έναν υπουργό στο γραφείο του, χωρίς την άδειά του, και στην συνέχεια να το κάνεις σημαία, οδηγεί με βεβαιότητα _τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ηθικό μέρος της υπόθεσης_ στο συμπέρασμα πως οτιδήποτε άλλο μπορείς να θεωρείσαι. Εκπαιδευτικός όχι!
