Η αναγεννησιακή μεταμόρφωση της «Μεταξένιας» Καλλιόπης Χάσκα

Πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά σε τηλεοπτική σειρά, αλλά μοιάζει να έχει το χάρισμα της γεννημένης ηθοποιού. Από τα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, φαίνεται παθιασμένη με τη δουλειά της. «Ο έρωτας ξεκινά από μας», δηλώνει στη συνέχεια – από το πώς αντιμετωπίζει η ίδια τη δουλειά της, ακόμα και τη συνέντευξή μας και από το πώς επιλέγει να φερθεί στον εαυτό της. Γιατί, πρώτα απ’ όλα, «ερωτευμένοι είμαστε με τη διάθεσή μας προς τα πράγματα παρά με τον άλλο». Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε την Καλλιόπη Χάσκα με ένα motto, αυτό θα ήταν το «Όλα ή τίποτα», το μουσικό κομμάτι της Μαρίζας Ρίζου από την playlist που έχει φτιάξει η ηθοποιός για την πρώτη τηλεοπτική ηρωίδα της, τη Μεταξία στη σειρά του ΑΝΤ1 «Η Μάγισσα».

Πότε και με ποια αφορμή μπήκε στη ζωή σας η υποκριτική;

Κατά κάποιον τρόπο, η τέχνη ήταν πάντα στη ζωή μου. Η μητέρα μου, παρότι πανεπιστημιακός, έχει τρομερή σύνδεση με την τέχνη και νομίζω πως ασυνείδητα προσπαθούσε να με φέρει σε επαφή με όλα αυτά που συγκινούσαν και την ίδια, όλα αυτά που δεν θα μάθαινα ποτέ από το σχολείο. Από πολύ μικρή ηλικία, μου διάβαζε λογοτεχνία και επισκεπτόμασταν μαζί εκθέσεις, συναυλίες και παραστάσεις. Στα 4 μου, θυμάμαι, είδαμε την «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη και μετά μου διάβασε τις «Τρωάδες» για να απαντήσει στις ερωτήσεις που είχα για την ιστορία. Ταυτόχρονα, με πήγαινε σε μαθήματα χορωδίας, τραγουδιού, ντραμς, πιάνου, μπαλέτου και δημιουργικής γραφής. Όταν έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις, ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική και το τραγούδι, όπως και έκανα. Στα 20 μου, πήγα για ακρόαση σε ένα μιούζικαλ και πήρα το ρόλο. Τότε ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα θέατρο, χωρίς να έχω κάνει ποτέ μάθημα. Κατάλαβα αμέσως τη σύνδεσή μου με αυτό και αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για σπουδές στο Berklee στη Βοστόνη. Το θέατρο μου πήρε το μυαλό.

Για κάποιο διάστημα ζούσατε λοιπόν στην Αμερική, όπου πήρατε μέρος σε αρκετές μικρού μήκους ταινίες και θεατρικά. Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα;

Η ζωή στην Αμερική είναι ένα πολύ μεγάλο και δύσκολο κεφάλαιο. Πήγα στα 21 μου και επέστρεψα πολύ πρόσφατα, λίγο προτού κλείσω τη συνεργασία στη «Μάγισσα». Το κομμάτι το σπουδών στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο ήταν υπέροχο και εξαιρετικά διαπλαστικό, αλλά η ζωή συνολικά πολύ δύσκολη. Ευτυχώς, είχα υποτροφία, αλλά δούλευα πολύ για να πληρώνω τα υπόλοιπα. Ποτέ δεν ήθελα να παίρνω χρήματα από την οικογένειά μου. Κοιτάζοντας πίσω, υπήρχαν περίοδοι που καθημερινά είχα 12ωρα μαθήματα, ενώ παράλληλα έκανα 3-4 δουλειές. Από παιδάκι, ήμουν overachiever. Όταν κάνω κάτι, θα δοθώ πλήρως ή καθόλου. Δεν με αφορά το περίπου. Στο τέλος των σπουδών μου, έκανα ψυχοθεραπεία, κι αυτό ήταν αναγεννητικό για μένα. Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, αποφάσισα να πάω στο Λος Άντζελες, αλλά, μόλις έφτασα εκεί, ξεκίνησε η πανδημία. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκλωβιστώ σε ένα σπίτι και να κοιτάζω το ταβάνι. Άρχισα να μην αντέχω αυτή την αδράνεια γιατί είμαι άνθρωπος που έχει ανάγκη να είναι δραστήριος. Έτσι, τον Απρίλιο του 2022, πήρα την απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα για να ανοίξει λίγο η ψυχή μου. Μου είχε λείψει πολύ το να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.

Πώς προέκυψε ο πρώτος τηλεοπτικός ρόλος σας, στη «Μάγισσα»;

Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, επανήλθε ο εαυτός μου, εκείνο το κομμάτι που είχε μάθει να είναι συνεχώς δραστήριο. Στην Αμερική δεν είχα το περιθώριο λόγω των συνθηκών. Ξέροντας ότι εδώ δεν με γνώριζε κανείς, καθώς δεν είχα σπουδάσει στη χώρα, αποφάσισα να στείλω από μόνη μου ένα mail στους casting directors. Κάπως έτσι βρέθηκα μια μέρα απέναντι από τον Λευτέρη Χαρίτο. Ταιριάξαμε αμέσως και μου είπε ότι ήθελε να με ξαναδεί. Μόλις διάβασα την πρώτη σκηνή της Μεταξίας, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα έπαιρνα αυτόν το ρόλο – ένιωθα ότι γράφτηκε για μένα.

Η ηρωίδα που υποδύεστε, η Μεταξία, είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. Η Καλλιόπη Χάσκα, από την άλλη, αποπνέει ιδιαίτερη γλυκύτητα ως άνθρωπος. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να προσαρμοστείτε σε ένα ρόλο που μοιάζει να συγκρούεται με αυτό που είστε;

Με τη Μεταξία έχουμε πολλά κοινά, παρότι δεν είναι τόσο προφανές σε πρώτο επίπεδο. Από την πρώτη ανάγνωση του ρόλου, την κατάλαβα και είδα πολύ από τον εαυτό μου σε αυτήν. Από τη σχολή με ακολουθεί η φράση «δεν είμαι εδώ για να δικαιολογήσω το ρόλο, είμαι εδώ για να τον καταλάβω». Όσοι την κρίνουν το κάνουν με τα δεδομένα του τώρα, αλλά εκείνη δεν ζει στο τώρα. Όλα όσα τής καταλογίζουν τα κάνει γιατί δεν έχει άλλες επιλογές. Η Μεταξία γεννήθηκε σε μια εποχή και περιοχή όπου η μόνη δυνατότητα που είχαν οι γυναίκες για καλύτερη ζωή ήταν να παντρευτούν και να γεννήσουν αγόρι. Της βρίσκουν τον καλό γαμπρό χωρίς να τη ρωτήσει κανείς αν τον θέλει. Κάνει αμέσως αγόρι, ο σύζυγός της δεν της δίνει καμία απολύτως σημασία και η ίδια συνεχίζει να είναι αναλώσιμη και για εκείνον και για τις οικογένειές τους. Τότε αποφασίζει πως δεν της φτάνει αυτό που οι κοινωνικές συμβάσεις τής λένε ότι επιτρέπεται μόνο να έχει. Θέλει και τα δύο, και τη δύναμη που της φέρνει ο σύζυγός της και τον έρωτα. Αφού δεν βρίσκει τον τελευταίο από εκείνον, θα τον πάρει από αλλού. Το θεωρώ πολύ θαρραλέο και τρομερά ριζοσπαστικό που αυτή η νεαρή κοπέλα δεν συμβιβάζεται με μια μίζερη ζωή και υπερβαίνει τα κοινωνικά συμβόλαια. Βλέπω τη Μεταξία σαν ένα μείγμα Ιουλιέτας και Λαίδης Μάκβεθ, δύο φαινομενικά πολύ διαφορετικών ηρωίδων. Στα μάτια μου, όμως, και οι δύο μοιράζονται μεγάλη ευφυΐα, πρακτικότητα και αποφασιστικότητα, απλώς βρίσκονται σε πολύ διαφορετικές φάσεις και αντιδρούν με τον τρόπο τους στη σαθρότητα του περιβάλλοντός τους. Το ίδιο νιώθω και για τη Μεταξία.

Η Μεταξία είναι σύζυγος του Μάρκου Λάσκαρη και ο γάμος τους έγινε κατόπιν συμφωνίας των πατεράδων τους. Σήμερα οι γυναίκες μπορεί να μην εγκλωβίζονται σε ένα γάμο που δεν θέλουν, αλλά συχνά παγιδεύονται σε σχέσεις με συντρόφους που έχουν βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις.

Αυτό είναι κάτι που συζητώ πολύ συχνά. Σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα των δύο φύλων. Όταν βιώνουμε ανισότητα από μικρά παιδιά, θα τη διαιωνίσουμε. Πολλές φορές πιάνω και μένα την ίδια να ενστερνίζομαι κατάλοιπα που με λυπούν. Νιώθω ότι, με έναν αρκετά οξύμωρο τρόπο, η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη με πυρήνα τη γυναίκα, ότι δομήθηκε δηλαδή να λειτουργεί με τη γυναίκα στο κέντρο, αλλά ταυτόχρονα δεν της φέρεται με τον ανάλογο σεβασμό. Η κοινωνική δομή δεν επιτρέπει στις γυναίκες να είναι ευάλωτες. Είναι πυρήνες, κι αυτό σημαίνει ότι αν καταρρεύσουν, θα καταρρεύσουν και τα πάντα γύρω τους. Η σειρά δεν αναπαράγει πατριαρχικά πρότυπα, όπως σχολίασαν πολλοί στην αρχή της. Έτσι ήταν η εποχή τότε και, κάποιες φορές, έτσι είναι και σήμερα. Το μαγικό στο σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη είναι ότι οι γυναίκες, παρόλο που υποτίθεται ότι ζουν σε πατριαρχικές κοινωνίες, κάνουν αυτές κουμάντο. Σε έναν κόσμο όπου οι άντρες έχουν αυτόν το ρόλο διά νόμου, ηθών και εθίμων, οι γυναίκες κινούν στην πραγματικότητα τα νήματα. Γι’ αυτό θεωρώ πως το σενάριο είναι βαθιά φεμινιστικό και ταυτόχρονα τρομακτικά επίκαιρο καθώς καταπιάνεται με τις δυναμικές μέσα στην οικογένεια, την ενδοοικογενειακή βία και την κοινωνική ανισότητα.

Πώς σχολιάζετε το κίνημα #MeToo, που έδωσε φωνή σε πολλές γυναίκες, κυρίως από το χώρο σας, ειδικά αν το συγκρίνετε με το ξεκίνημά του στην Αμερική;

Δεν νομίζω ότι άλλαξαν πολλά στην Ελλάδα από τότε. Η σωματική ή σεξουαλική παρενόχληση είναι πολύ πιο ξεκάθαρη από τη συναισθηματική κακοποίηση. Αυτά που βγήκαν στο φως ήταν τα εξόφθαλμα, όσα δεν γινόταν να κρύβονται άλλο κάτω από το χαλί. Παρατηρώ ότι όλα στην Ελλάδα έρχονται με πολύ αργούς ρυθμούς. Δυστυχώς, το #MeToo είναι ένα από αυτά. Έχουμε ξύσει μόνο την κορυφή του προβλήματος, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.

Παρόλο που κάνετε τα πρώτα σας βήματα στο χώρο, έχετε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα, όπως ο Νίκος Ψαρράς, η Θέμις Μπαζάκα, ο Τάσος Νούσιας και ο Γιώργος Γάλλος. Πώς αισθάνεστε για αυτές τις συνεργασίες και τι έχετε κερδίσει μέχρι σήμερα;

Είμαι ευγνώμων για αυτές τις συνεργασίες και για το ότι η «Μάγισσα» ήταν η πρώτη μου δουλειά. Η μεγάλη δύναμη του σκηνοθέτη μας, Λευτέρη Χαρίτου, είναι ότι ξέρει να επιλέγει ανθρώπους. Η ομάδα που έχει δημιουργηθεί και μπροστά και πίσω από τις κάμερες είναι καταπληκτική και ζήσαμε σαν οικογένεια τον τελευταίο χρόνο. Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά και οι νεότεροι, έχουν υπάρξει πολύ γενναιόδωροι μαζί μου.

Θεατρικά, η πρώτη σας δουλειά θα είναι ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» στο Μέγαρο Μουσικής. Νιώθετε και για αυτήν τη συνεργασία την ίδια συγκίνηση;

Είναι τεράστια τιμή για μένα αυτή η συνεργασία. Θα υποδυθώ την Ιουλιέτα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» τον Μάιο, στο Μέγαρο Μουσικής, σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο της Τουρκίας. Το έργο θα είναι τρίγλωσσο και η πρεμιέρα θα γίνει στην Άγκυρα τον Απρίλιο. Η οικογένεια του Ρωμαίου θα είναι Τούρκοι και θα μιλούν τουρκικά, της Ιουλιέτας Έλληνες και θα μιλούν ελληνικά και μεταξύ μας θα μιλάμε αγγλικά. Η Ιουλιέτα είναι ένας ρόλος που πάντα ήθελα να παίξω και, όταν ήρθε το τηλεφώνημα για τη συγκεκριμένη ακρόαση, δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Ακόμη χαμογελώ καμιά φορά μόνη μου όταν το σκέφτομαι.

Σε μερικά χρόνια από τώρα, πού φαντάζεστε να έχετε φτάσει υποκριτικά; Θα σας δούμε ενδεχομένως και στη μεγάλη οθόνη;

Ως σινεφίλ θα ήθελα πολύ να με δω –και ως θεατής– σε ταινία μεγάλου μήκους. Πέρα από αυτό, τα βασικά μου κριτήρια είναι οι ρόλοι και η ιστορία. Εύχομαι να συνεχίσω να έχω στα χέρια μου χαρακτήρες που με συνεπαίρνουν.

Με τα social media τι σχέση έχετε; Τα χρησιμοποιείτε πολύ ή τα βλέπετε μόνο ως μέρος της δουλειάς σας;

Τα βλέπω περισσότερο ως μέρος της δουλειάς μου. Ομολογώ ότι όταν πρωτοβγήκε η σειρά, δυσκολεύτηκα λίγο να τα διαχειριστώ. Από την άλλη, είναι σημαντικό για μένα να δείχνω την ευγνωμοσύνη μου προς τους ανθρώπους που δίνουν χρόνο από την ημέρα τους για να δουν τη σειρά ή την εκάστοτε δουλειά μου και να μου στείλουν ένα μήνυμα. Προσπαθώ ακόμη να βρω τις ισορροπίες.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τώρα η ματιά μου είναι πλήρως εστιασμένη στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Υπάρχουν κάποιες προτάσεις για την επόμενη χρονιά, που είναι ακόμη υπό αξιολόγηση. Έχω την αγωνία να κάνω τη σωστή επιλογή. Ξέρω καλά ότι ρόλοι σαν της Ιουλιέτας και της Μεταξίας δεν εμφανίζονται κάθε μέρα. Ελπίζω μόνο ότι θα ερωτευτώ εξίσου βαθιά και εκείνον που θα έρθει τελικά.