Nalyssa Green- Σε πρώτο Ενικό: «Νόημα για μένα έχει η αγάπη, η ευτυχία κι η αλληλεγγύη»

Η Nalyssa Green για μένα υπάρχει και δεν υπάρχει. Και αυτό, όσο το συνειδητοποιώ, μου αρέσει πολύ. Και θα σας εξηγήσω γιατί. Έχει κάπως να κάνει με εκείνο το παιχνίδι που αρέσει και στην ίδια, όπως μας είπε μιλώντας «Σε πρώτο Ενικό» για το ΒΗΜΑ/GRACE, το οποίο παρατηρεί συχνά να εμφανίζεται στα τραγούδια της. «Αυτά τα παιχνίδια με αυτό που φαίνεται και το ακριβώς αντίθετό του, μ' ενδιαφέρουν πάρα πολύ», είπε ενώ κουβεντιάζαμε στον καναπέ του σπιτιού της, λουσμένες και οι δύο σε ένα ροζ – μωβ neon φως από το ταβάνι. Και μου έφερε για παράδειγμα τον στίχο «είναι ανέκαθεν πολύ καλή στα πάρτυ, ιδίως όταν τα ακούει από μακριά», από το τραγούδι της «Πολύ Καλή Στα Πάρτυ», που έχει χαρίσει και τον τίτλο στον πιο πρόσφατο, πέμπτο κατά σειρά, προσωπικό της δίσκο, και ο οποίος κάθε άλλο παρά για πάρτυ μιλάει, θα έλεγα.

Αν μου ζητούσε, λοιπόν, κανείς να ορκιστώ πως η Nalyssa Green υπάρχει, θα μπορούσα σίγουρα να επικαλεστώ πως έχουμε κάποτε μοιραστεί σε ένα λιμάνι της άγονης γραμμής μια κατσαρόλα ψαρόσουπα. Μετά θα έλεγα ότι είμαι βέβαιη πως ένα βράδυ στο Gagarin την κάλεσαν στη σκηνή ξαφνικά ως guest έκπληξη και νομίζω πως ακόμα ακούω στα αυτιά μου τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού του κοινού - που ήταν εκεί για να απολαύσει τους Pan Pan και Παιδί Τραύμα - όταν άκουσε το όνομά της και είδε τη φιγούρα της να λικνίζεται μέσα από τους καπνούς στον ρυθμό του δικού της «Κοκτέιλ».

Δεν ξέρω αν πιάνεται στις «ασκήσεις υπαρξισμού» για τη Nalyssa πως ακόμα πιο πριν στον χρόνο είχα πρωτοχορέψει το «Κοκτέιλ» της ένα απόγευμα καλοκαιριού με μεγάλη παρέα και θέα το πιο όμορφο ελληνικό μπλε, φυσικά διακοσμημένο από κάτι αιωνόβιους φοίνικες. Ή εκείνο το Πάσχα που την ξεχώριζα παντού στο νησί, σαν να πρωταγωνιστούσε σε ταινία του Wes Anderson, από ένα κίτρινο αδιάβροχο που φορούσε νυχθημερόν πάνω από τα πολύχρωμα, ονειρικά «ντε πιες» της. Ή εκείνα τα βράδια που την έχω ακούσει να παίζει μουσική σε μεταμεσονύχτια πάρτυ ή την έχω δει να πίνει το ποτό της σε κάποιο μπαρ στο κέντρο της πόλης. Ή τα βινύλια της προσωπικής της δισκογραφίας που έχω δίπλα στο πιικάπ μου. Και η συμβουλή της «νερό να μην ξεχνάς να πίνεις κάτι βαθιά σου να κυλά» που έχω πάντα στο μυαλό μου από τη δική της «Παπαρούνα». Τελευταία χειροπιαστή απόδειξη πως η Nalyssa Green όντως υπάρχει είναι στα σίγουρα πως για τις ανάγκες της συνέντευξης, χτύπησα το κουδούνι με το πραγματικό της όνομα κι εκείνη μετά, όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, με υποδέχθηκε στην είσοδο, αγκαλιά με τον Βαλέριο, τον γάτο της.

Αν ξεχνούσα όλα τα παραπάνω, θα έτεινα να πιστέψω το ακριβώς αντίθετό του, πως δηλαδή δεν υπάρχει στα αλήθεια. Το οποίο βρίσκω συναρπαστικό και προς το οποίο συνηγορούν αναρίθμητες, μικρές, άυλες λεπτομέρειες που ίσως αδυνατώ να σας περιγράψω επακριβώς. Μπορώ μόνο να πω πως όταν ακούω τις μουσικές της συνθέσεις, όταν ακούω τα λόγια που επιλέγει για να μας επικοινωνήσει σε στίχους τις σκέψεις της, όταν τη βλέπω στη σκηνή να ερμηνεύει ένα τραγούδι ή όταν τη βλέπω γύρω μου λυπημένη, κανονική ή χαρούμενη, τις περισσότερες φορές δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι αληθινή, γήινη με ανθρώπινα γνωρίσματα.

Στο μυαλό μου θα ανήκει πάντα στα μυστηριώδη πλάσματα του βυθού, στις αρχαιοελληνικές, γυναικείες φιγούρες και στην ομορφιά του σύμπαντος που μπορεί να αντανακλά μόνο η φύση και τα πανάρχαια μυστικά της. Ναι, η Nalyssa Green είναι από εκείνες τις μορφές που θα χρειαστεί σε κάποια φάση να την «τσιμπήσεις» για να δεις ότι είναι αληθινή. Για να το λήξουμε όμως, και να διαβάσετε τα όσα ωραία κι ενδιαφέροντα μάς αφηγείται η ίδια, ενώ περιοδεύει στην ελληνική περιφέρεια, ας συμφωνήσουμε πως δεν υπάρχει και πως αν υπάρχει, είναι μάλλον κάπως μαγική.

*Γεννήθηκα στον Χολαργό τον Ιούνιο του 1986 και μεγάλωσα στη Νίκαια. Αν κοιτάξω πίσω, μου έρχεται πολύ έντονα η γειτονιά. Είχαμε έναν πεζόδρομο δίπλα στο σπίτι όπου μαζευόμασταν όλα τα παιδάκια της περιοχής και παίζαμε κάθε απόγευμα κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, τα πάντα. Και κάπως έτσι περάσαμε όλη μας την παιδική ηλικία.

*Μία από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να βλέπουμε με την αδερφή μου με μανία MTV.

*Όταν ήμουν πολύ μικρή, έλεγα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος - συγγραφέας. Το οποίο δεν άλλαξε μάλλον ποτέ. Εννοώ ότι με έναν τρόπο με τη γραφή έχω ακόμα σχέση. Η δουλειά μου έχει να κάνει πολύ με τη γραφή και τη γλώσσα. Και επίσης η δημοσιογραφία με ενδιέφερε πάντα. Ήταν και αυτό που ξεκίνησα να σπουδάζω. Και δεν το ολοκλήρωσα, ούτε το έκανα ποτέ στα αλήθεια γιατί με κέρδισε η μουσική. 

*Νομίζω όλες οι μουσικές που άκουγα ως παιδί και ως έφηβη με επηρέασαν βαθιά και όσο μεγαλώνω, το καταλαβαίνω περισσότερο. Όταν γυρνάω τώρα πίσω και ακούω ό,τι άκουγα στο δημοτικό, κάπως συνειδητοποιώ ότι έχουν μπει μέσα στο έργο μου, έστω και ξώφαλτσα τα παλιά λαϊκά που ακουγόντουσαν στον περίγυρο, δηλαδή Μοσχολιού, Μαρινέλλα και τα λοιπά, αλλά και τα pop της μόδας που υπήρχαν όσο μεγαλώναμε. Σίγουρα, ας πούμε, Αλεξίου, Αρβανιτάκη, όλα αυτά. Ακόμα και πράγματα που δεν άκουγα εγώ, που απλά υπήρχαν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, θεωρώ ότι με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Και ο Χατζιδάκις, τον οποίο άκουσα μεγάλη «σοβαρά». Νομίζω ότι ο τρόπος που γράφω, είναι πάρα πολύ εκεί. Γιατί είναι και κάπως πολύ ελληνικός τρόπος. Από την άλλη, με έχουν επηρεάσει και όλα τα rock και ξένα πράγματα που ακούγαμε έφηβοι.

*Αφίσα πάνω από το κρεβάτι μου είχα τον Kurt Cobain. Nirvana, φανατική. Και ήμουν και μικρή τότε. Και τον αγαπούσα πάρα πολύ. Και μετά έμαθα ότι είχε ήδη πεθάνει. Το οποίο ήταν λίγο δραματικό.

*Η μαμά μου θεωρώ ότι είναι το πιο επιδραστικό άτομο της μέχρι τώρα ζωής μου. Το αρχέτυπο της μάνας σε όλους μας είναι φοβερά επιδραστικό. Και η μαμά μου είναι πάντα πολύ πληθωρική προσωπικότητα. Και έντονη. Και πολύ δυναμική. Και δραστήρια. Και ως γυναίκα, το πώς πορεύτηκε στη ζωή της, στην κοινωνία και στον χώρο, ήταν παραδείγματα που από μικρές νομίζω, μας διαμόρφωσαν. Εμένα τουλάχιστον.

*Νομίζω η μάνα μου προσπαθούσε πάρα πολύ να μας μεταδώσει το να βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Να είμαστε ανεξάρτητες. Να μην περιμένουμε από αλλού. Να πατάμε στα πόδια μας. Και οικονομικά και συναισθηματικά και γενικά.

*Πολύ συχνά μου έρχεται η εικόνα να είμαι παιδί, μικρή, στο εξοχικό μας στη Νέα Μάκρη, με τη γιαγιά, που περνούσα πολλές ώρες στον κήπο. Που έπαιζα ή απλά κοίταζα τα λουλούδια και τα φύλλα. Αυτή η αίσθηση ότι είμαι μόνη μου μέσα στη φύση μού δημιουργεί ηρεμία.

*Δεν είχα πολλές επαναστάσεις σε εφηβική ηλικία. Και νομίζω ότι αυτό συνέβαινε γιατί είχα μεγαλύτερη αδερφή η οποία είχε κάνει τις επαναστάσεις για μένα, πριν από μένα. Και νομίζω ότι ψιλο-είναι κανόνας ότι τα πρώτα παιδιά κάνουν μια δουλειά για τα δεύτερα. Ίσως όχι τόσο έντονα αλλά με κάποιον τρόπο, το ότι ακολούθησα ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα να είναι κάπως λίγο επαναστατικό γιατί η σταδιοδρομία που ήταν προδιαγεγραμμένη για μένα - οι επιθυμίες των γονιών μου - ήταν πιο ακαδημαϊκού τύπου. Ας πούμε, το ότι δεν τελείωσα τη σχολή, που για τους γονείς μου και για τη γενιά των γονιών μου αυτό ήταν το όνειρο, ίσως να ήταν μια μικρή επανάσταση.

*Νομίζω ότι είμαι σίγουρα πιο συνειδητοποιημένη πια στο να μην επαναπαύομαι στους ρόλους που μου δίνουν. Σχετικά, δηλαδή, με το έμφυλο ζήτημα, το τι σημαίνει να είσαι θηλυκότητα, πώς θα έπρεπε να είναι μια γυναίκα και όλα αυτά τα κάπως σεξιστικά πράγματα που υπάρχουν γύρω μας. Ενώ μικρή δεν είχα επίγνωση ότι συμβαίνουν και κάπως ήμουν πολύ αθώα και μαλακή μέσα σε αυτό, πλέον δεν έχω ανοχές τέτοιες και θέλω να είμαι και να εκφράζομαι όπως είμαι και όπως εκφράζομαι. Και να μην αφήνω κανέναν να με βάζει σε κουτάκια. Ή να θεωρεί ότι επειδή είμαι γυναίκα πρέπει να είμαι κάπως.

*Τα κοινωνικά φύλα είναι όσα είμαστε οι άνθρωποι. Ο καθένας, η καθεμία και το καθένα εκφράζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο όσον αφορά την ταυτότητα φύλου και αυτό είναι πάρα πολύ ok. Και το ότι πρέπει όλοι να είμαστε ή το ένα ή το άλλο, και με έναν συγκεκριμένο τρόπο το ένα και με έναν συγκεκριμένο τρόπο το άλλο, αυτό είναι φυλακή.

*Όταν είχα πλέον τα τραγούδια μου και ήξερα ότι θέλω να είμαι τραγουδοποιός, γύρω στα 21, ήμουν σίγουρη από την αρχή ότι θα ήθελα να έχω ένα άλλο όνομα, ένα avatar ας πούμε, ένα stage name. Τότε είχα ήδη ψευδώνυμο το “Nalyssa”, που είχε ξεκινήσει από ένα παιχνίδι online και ήταν το όνομα του «χαρακτήρα» μου. Αλλά εξαιτίας αυτού, ήταν και το όνομα μου στο ίντερνετ, στο email μου, στο MSN. Όπου έπρεπε να έχεις profile name, για μένα ήταν “Nalyssa”. Οπότε ήταν κάπως απλό να χρησιμοποιήσω αυτό το όνομα. Και του έβαλα και επώνυμο γιατί ήθελα αυτή η περσόνα να έχει και ονοματεπώνυμο. Και έτσι δημιουργήθηκε το “Nalyssa Green”. Το πραγματικό μου όνομα είναι Βιολέτα Σαραφιανού.

*Το να ασχοληθώ με τη μουσική, κάπως δεν ήταν απόφαση γιατί ήταν ανάγκη, οπότε δεν υπήρξε πολλή σκέψη. Και νομίζω ήταν και μια ανάγκη που κάπως καταπίεζα για μερικά χρόνια οπότε όταν συνέβη έγινε με μεγάλη ορμή. Ναι, δεν υπήρχε επιλογή. Είναι αυτό που έχω ανάγκη να κάνω και αυτό που μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

*Όταν ξεκινούσα, με έβλεπα να έχω παγκόσμια επιτυχία και να κάνω world tours με γεμάτα στάδια.

*Θα ήθελα η ζωή να είναι ήρεμη, ισορροπημένη, να υπήρχε περισσότερη σχέση μας με τη φύση, γιατί αυτό νομίζω θα έλυνε πάρα πολλά προβλήματα. Νομίζω ότι όλες οι νευρώσεις και όλες οι καταθλίψεις μας και όλα αυτά του αστικού πολιτισμού έχουν να κάνουν πολύ με το τραύμα της αποκοπής μας από τη φύση. Θα ήθελα οι άνθρωποι να ήταν πιο ανοιχτοί και να αγαπούσαν τους ανθρώπους. Και όσοι είναι αποκομμένοι από την αληθινή ανθρωπότητα και είναι σε θέσεις ισχύος χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει ακριβώς γύρω τους και κάνουν κακό στον κόσμο, να μην το έκαναν αυτό.

*Με το «Κοκτέιλ» άρχισα να νιώθω ότι συνδέομαι περισσότερο με τον κόσμο. Από την αρχή θεωρούσα ότι αυτό το κομμάτι είναι το πιο «φαν», το πιο εξωστρεφές και ενδιαφέρον. Το βγάλαμε 1η Ιουνίου του 2016. Ήθελα να βγει καλοκαίρι και ήθελα να βγει και την πρώτη μέρα του καλοκαιριού για να υπάρχει όλο το καλοκαίρι εκεί έξω. Ήθελα από την αρχή που το φτιάχναμε να είναι ένα τραγούδι που να έχει λίγο beat, να έχει ενδιαφέρουσες μελωδίες, να είναι λίγο πιο pop από ό,τι κάνω συνήθως, έτσι ώστε να παίξει στα beach bars, να παίξει στις καλοκαιρινές διακοπές, είχα τέτοια όνειρα για αυτό το τραγούδι. Και κάπως πίστευα ότι θα έχει μια τέτοια πορεία. Από την αρχή ήξερα ότι αυτό το κομμάτι έχει μια δυναμική. Ήμουν και τυχερή βέβαια γιατί ήμουν σε ένα διαγωνισμό τότε και κατάφερα να παίξει στο ραδιόφωνο, το οποίο δεν είναι πολύ εύκολο να συμβεί. Και από το ραδιόφωνο άρεσε και ξεκίνησε μια πορεία πιο μεγάλη από ό,τι είχαν τα κομμάτια μου μέχρι τότε. Και ακόμα έχει. Ακόμα δέχομαι μηνύματα - που πάνε 9 χρόνια - από άτομα που λένε ότι μόλις άκουσαν το «Κοκτέιλ» και τους άρεσε πάρα πολύ. 

*Η δική μου γενιά ξεκίνησε με το που ξεκίνησε και η κρίση, που κατευθείαν, με το που βγάλαμε το πρώτο μας τραγούδι, σταμάτησε να υπάρχει η «βιομηχανία της μουσικής». Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα με τις δισκογραφικές, με τους συναυλιακούς χώρους, με τη δημοσιογραφία γύρω από τα καλλιτεχνικά. Όλα ξαφνικά ήταν πάρα πολύ δύσκολα και μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, εμείς ξεκινήσαμε και συνεχίσαμε. Οπότε νομίζω ότι αυτό μας δένει πολύ.

*Σίγουρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι παλαιότερα, γιατί δεν υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα γύρω από τη μουσική, παρ’ όλα αυτά έχουμε το ίντερνετ, το οποίο είναι τεράστια επανάσταση. Κι εγώ ό,τι έχω κάνει, μέσα από το ίντερνετ το έχω κάνει. Οπότε, αν και είναι δύσκολα τα πράγματα, οποιοσδήποτε μπορεί να ανεβάσει στο ίντερνετ κάτι και να το μοιραστεί με τον κόσμο με έναν τρόπο.

*Για δικό μου τραγούδι περισσότερο περήφανη θα πω ότι νιώθω για το «Φίδια στα μαλλιά μου» γιατί το θεωρώ πολύ καλό τραγούδι (σ.σ. γελάει) και έχω δει κιόλας ότι συγκινεί και τους άλλους όπως συγκινεί κι εμένα. Με τραγούδι άλλου που να έχω πέσει στα πατώματα, θα έλεγα με όλη τη Μαρινέλλα.

*Φέτος έβγαλα τον πέμπτο μου δίσκο, το «Πολύ Καλή Στα Πάρτυ». Και είναι ο πρώτος δίσκος που κάνω μόνη μου την παραγωγή και είναι πολύ ωραίος (σ.σ. γελάει). Γενικά, μ' αρέσει πάντα όταν κάτι σημαίνει και το ένα, αλλά και το ακριβώς αντίθετό του. Μ' αρέσουν πάρα πολύ αυτά. Οπότε και το «Πολύ Καλή Στα Πάρτυ» το έχει αυτό. Το λέει και ξεκάθαρα το τραγούδι. Λέει «πλήρως μόνη μέσα στον συνωστισμό». Και λέει, «είναι ανέκαθεν πολύ καλή στα πάρτυ, ιδίως όταν τα ακούει από μακριά». Αυτά τα παιχνίδια με αυτό που φαίνεται και το ακριβώς αντίθετό του, μ' ενδιαφέρουν πάρα πολύ. Και σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν πολύ.

*Πώς προέκυψε το τελευταίο μας single με τη Melentini, η “Discobala”; Ήμουν σε ένα μπαρ στο σκαμπό με τις φίλες μου και διασκεδάζαμε. Και την επόμενη μέρα σηκώθηκα και δούλεψα ένα κομμάτι και μου γεννήθηκε αυτή η ιδέα. Γράφοντας τους στίχους, θεωρώ ότι έγραψα την εμπειρία της προηγούμενης νύχτας. Επίσης είχα πάει στο Αρχαιολογικό Μουσείο εκείνη τη μέρα. Το οποίο δεν το είχα διακρίνει αλλά μου το είπε ένας φίλος. Ότι οι στίχοι είναι λίγο mix, το μπαρ και το Mουσείο. Και έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. Το έγραψα τη μία μέρα, το μιξάραμε μετά, κάναμε το videoclip την τρίτη μέρα. Δηλαδή, μέσα σε πέντε μέρες, από εκεί που δεν υπήρχε τίποτα, ξαφνικά υπήρχε κομμάτι και videoclip. Το οποίο δεν το έχω ξανακάνει και μου άρεσε πάρα πολύ. Ειδικά τα γυρίσματα του videoclip έγιναν μέσα σε τρεις ώρες. Έπαιξαν οι αγαπημένες μου φίλες, Έφη Καλογεροπούλου και Αρκαδία Ψάλτη, το σκηνοθέτησε ο αγαπημένος μου φίλος, Στέλιος Χριστοφόρου, το τράβηξε με την κάμερα ο Γιάννης Μιχελόπουλος και έγινε σε αυτό το μπαρ, το οποίο αγαπώ πολύ, στο “Diving Duck”, στα Εξάρχεια. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή. Και πάει πολύ καλά κιόλας, δέχομαι feedback ωραίο.

*Τελευταία ασχολούμαι με την παραγωγή. Κάνω τώρα τον δίσκο του KRISTOF, παραγωγή και μίξη. Και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το κομμάτι. Που είναι λίγο καινούριο για μένα, γιατί πάντα ασχολούμουν με την παραγωγή με έναν τρόπο και θα ήθελα να το συνεχίσω. Επίσης θέλω να κάνω musical και να γράψω musical. Το οποίο είναι ένα όνειρο χρόνια τώρα που το σκέφτομαι και δεν το έχω κάνει αλλά τελευταία το σκέφτομαι πολύ έντονα.

*Η ταινία που με έχει «σημαδέψει» είναι το “Beauty and the Beast” της Disney, το έχω δει άπειρες φορές. Είναι φανταστικό. Μ' αρέσει πάρα πολύ το animation. Μ' αρέσει και το musical. Και αυτό είναι animation musical. Και από παιδί ήταν η αγαπημένη μου ταινία. Δεν μ' αρέσει πάρα πολύ η αφήγηση ότι ο άντρας είναι τέρας και η καλή κοπέλα θα τον αλλάξει, αλλά τώρα μπορώ να το διακρίνω αυτό.

*Θα ήθελα να γινόταν να πιώ έναν καφέ με τη Βιρτζίνια Γουλφ.

*Ωραία ενέργεια με γεμίζουν τα νησιά της Ελλάδας.

*Κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος για μένα είναι πως έχω πάρα πολλά ρούχα, ότι φοράω πάντα τα ίδια δαχτυλίδια, ότι έχω μανία με τις σοκολάτες και ότι βλέπω πάρα πολλή σαβούρα στην τηλεόραση, ας πούμε, dating reality games στο Netflix που πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τα βλέπω. Αλλά τα βλέπω.

*Μου αρέσει και δεν μου αρέσει να είμαι ερωτευμένη. Γιατί είναι πολύ ευχάριστο όταν συμβαίνει αλλά είναι πολύ δυσάρεστο όταν τελειώνει.

*Οι αρετές που εκτιμώ περισσότερο σε έναν σύντροφο σήμερα είναι η φροντίδα για τον άλλον, το να μπορεί να μπαίνει στη θέση του άλλου και η επικοινωνία.

*Τι πάει λάθος στις σχέσεις σήμερα και είναι τόσο δύσκολες; Καταρχάς η συναισθηματική νοημοσύνη είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο οπότε είναι πολύ δύσκολο να μπεις σε σχέση αν δεν μπορείς να καταλάβεις τα συναισθήματά σου ή τα συναισθήματα των άλλων. Δεν δουλεύει αυτό δηλαδή. Φοβάμαι ότι μεγαλώνουμε τα αγόρια μας λάθος. Δεν τα βοηθάμε να ολοκληρωθούν συναισθηματικά οπότε δυσκολεύονται πάρα πολύ, το βλέπω αυτό γύρω. Όχι όλα, προφανώς. Και φοβάμαι ότι είμαστε και σε μία εποχή που για κάποιον λόγο έχουμε κλειστεί το καθένα μας πολύ στη φούσκα του και στον εαυτό του. Είναι, το λένε, «ο αιώνας του εαυτού». Με όλους τους τρόπους. Ακόμα και όταν κάνεις ψυχανάλυση για να γίνεις καλύτερος, και να γίνεις καλύτερος και με τους άλλους, και πάλι, αυτό σε βάζει πάρα πολύ να κοιτάξεις μέσα σου. Κάπως απομονωνόμαστε. Μπαίνουμε πάρα πολύ στο εαυτό μας, στο μέσα μας και στη δική μας μοναδικότητα οπότε αυτό το κάνει δύσκολο να μπορέσουμε να ανοιχτούμε και να γίνουμε ομάδα.

*Αν υπάρξει όντως αλλαγή στάσης και θέσης, νομίζω ότι μπορώ να συγχωρήσω.

*Τα λάθη μου αρέσουν με έναν τρόπο. Ας πούμε, στη μουσική, πολλές φορές έχουν προκύψει φανταστικές ιδέες από λάθη ή από πράγματα που δεν πήγαν τόσο καλά, με τεχνικές δυσκολίες και τέτοια. Τα βρίσκω πολύ δημιουργικά.

*Κάτι που είναι για μένα πολύ πυρηνικό είναι ότι δεν προδίδω τους φίλους μου.

*Ως κάτοικος κέντρου, το πρώτο που θα έλεγα στον δήμαρχο Αθηναίων ότι χρειάζεται η πόλη είναι πεζοδρόμια.

*Από τα «προσεχώς», περισσότερο με ανησυχεί το περιβάλλον και η άνοδος της Ακροδεξιάς.

*Μου αρέσει να γράφει ο χρόνος πάνω μας αλλά είμαι πάρα πολύ υπέρ των «διορθώσεων». Με ενδιαφέρουν οι «διορθώσεις». Για μένα, για την προσωπική μου αισθητική, θα ήθελα πράγματα που με ενοχλούν στον καθρέφτη να μπορώ να τα «διορθώσω» κάπως αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να φαίνομαι 20. Θέλω να φαίνομαι η ηλικία μου.

*Ευχαριστώ θα ένιωθα την ανάγκη να πω σίγουρα στις φίλες μου. Εντάξει, οι φίλοι μου είναι support system πολύ σοβαρό.

*Αν ήξερα ότι σε λίγες ώρες τελειώνει η ζωή στη Γη, θα ήθελα να πάω σε ένα νησί. Να είμαι σε μια πολύ όμορφη φυσική τοποθεσία, να δω το ηλιοβασίλεμα, να περπατήσω στο χώμα.

*Γενικά θεωρώ ότι η ζωή είναι ωραία.

*Τι θα έλεγα σήμερα στον 18χρονο εαυτό μου; Μάλλον να μην τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά.

*Με την ιδέα του φυσικού τέλους πανικοβάλλομαι. Με αγχώνει. Κυρίως όταν σκέφτομαι των άλλων το τέλος, η αλήθεια είναι. Και γενικά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Δηλαδή δεν προσπαθώ. Μου βγαίνει αυθόρμητα να μην πηγαίνει το μυαλό μου εκεί. Ενώ, ταυτόχρονα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να πηγαίνει το μυαλό μας εκεί. Θεωρώ ότι έχουμε φτιάξει τη ζωή μας και τις κοινωνίες μας έτσι που έχουμε βγάλει εντελώς έξω την ιδέα του θανάτου. Σαν να προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε με την απουσία του. Έχοντας τον εντελώς έξω από τη σκέψη μας. Και αυτό φοβάμαι ότι δεν δουλεύει. Γιατί θα έπρεπε να προπονούμαστε στην ιδέα αυτή αφού αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί. Οπότε θα ήταν καλό να είμαστε λίγο πιο προετοιμασμένοι. Άρα, από τη μία με τρομάζει πολύ, από την άλλη θα ήθελα να το σκέφτομαι περισσότερο. Και παρατηρώ ότι στα τραγούδια μου μπαίνει πάρα πολύ με κάποιον τρόπο.

*Νόημα – νόημα στο γιατί ζούμε δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν θα έπρεπε να υπάρχει. Νομίζω ότι είναι πολύ ανθρώπινο αυτό, ότι πρέπει να βρούμε έναν λόγο για τα πάντα, «γιατί υπάρχει ζωή». Τώρα, νόημα με τη μεταφορική έννοια, «τι νόημα έχει η ζωή», για μένα έχει νόημα η αγάπη, η ευτυχία και η αλληλεγγύη. Αν καταφέρεις να τα έχεις αυτά μες στη ζωή σου, τότε έχει νόημα η ζωή σου.

*Πολλές φορές το πρωί ψάχνω κινητό για να γράψω το όνειρό μου. Να προλάβω, να μην το ξεχάσω.

*Θα ήθελα να έχω ένα μαγικό ραβδί και να εμφυσήσω σε όλα τα άτομα την ενσυναίσθηση. Το να μπορεί κάποιος να σκέφτεται ότι πρέπει να δει με τα μάτια του άλλου για να καταλάβει τον άλλον και να είναι πιο αλληλέγγυος. Νομίζω ότι αυτό θα βοηθούσε πάρα πολύ κι ότι θα μείωνε πολύ το μίσος και όλα τα δεινά που κάνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον.

*Αν έχω μετανιώσει για κάτι; Ε, ναι. Σίγουρα. Ου. Ουου! (σ.σ. γελάει).

**Για το τέλος, η Nalyssa Green μας αποκαλύπτεται μέσα από οχτώ διαχρονικά διλήμματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα.

 -Freddie Mercury ή Prince;

-Δύσκολο. Freddie Mercury.

 *

-Lynch ή Tarantino;

- Lynch.

 *

-Beatles ή Rolling Stones;

-Beatles. Ξεκάθαρα.

 *

-Ξύλινα Σπαθιά ή Τρύπες;

-Ξύλινα.

 *

-Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης;

-Χατζιδάκις.

 *

-Αλήτες ή καλά παιδιά;

-Καλά παιδιά.

 *

-Μέρα ή νύχτα;

-Νύχτα.

 *

-Καλοκαίρι ή χειμώνας;

-Καλοκαίρι! Τι είναι αυτά που ρωτάς!;

##

*Στις 5 και 6 Απριλίου η Nalyssa Green εμφανίζεται ως guest μαζί με άλλους καλλιτέχνες (Παύλος Παυλίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Pan Pan, The Boy κ.α.) στη σκηνή του ILION PLUS σε ένα εορταστικό live που ετοιμάζει η «Δεσποινίς Τρίχρωμη» με τίτλο «Πού πάνε τα μπαλόνια». Το βράδυ της 5^ης Απριλίου, μετά το Live, παραμένει στον χώρο για να διαλέξει μουσικές στο μεταμεσονύχτιο “Madres Party in Athens”.