Ξέρετε, δεν είναι λίγες οι φορές που κυκλοφορεί το στερεότυπο ότι οι άνθρωποι που χαμογελάνε, που επιλέγουν να είναι θετικοί, που δεν μιζεριάζουν, που μεταμορφώνουν τις γνώσεις και τις σπουδές τους σε κάτι θετικό για όλους, που επιλέγουν την ελαφράδα ακόμα και στα πιο δύσκολα κομμάτια της ζωής τους, που αποδέχονται και αγαπούν χωρίς τοξικότητα τον εαυτό τους, που αφήνουν τη ζωή να τους οδηγήσει, είναι λίγο... στον κόσμο τους.
Η Μαριέλλα Σαββίδου έρχεται να σπάσει και αυτό το στερεότυπο σ' αυτή την συνέντευξη. Είναι μια πολύ καλή κωμικός που ξέρει να αντιμετωπίζει ζυγισμένα και τους δραματικούς ρόλους της στις νέες της κινηματογραφικές συνεργασίες. Μια ηθοποιός που παίρνει πολύ σοβαρά τη δουλειά της και με πολύ χιούμορ τη ζωή της, μια γυναίκα με έντονες κοινωνικές ευαισθησίες που τις φίλτραρε μέσα από τη ζωή της, ένας άνθρωπος που αποτίναξε τα συντηρητικά δεσμά της κοινωνίας που έζησε και βρίσκει την ουσία στην ευτυχία της. Ένα role model που σπάει τα στενά πρότυπα ομορφιάς και -για μένα που την ξέρω λίγο καλύτερα- μια φίλη που πολλές θα ήθελαν στη ζωή τους.
Λοιπόν, θέλω να ξεκινήσουμε με την εμπειρία σου στην «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» τώρα που τελείωσε η σειρά.
Ήταν μια δουλειά που αγαπήσαμε πάρα πολύ όλοι. Ήταν μια παρωδία πολλών σειρών που βλέποντάς την και ξαναβλέποντάς την, βρίσκεις κι άλλα κρυμμένα αστεία μέσα. Είμαι πολύ περήφανη που έκανα αυτή τη δουλειά και που δούλεψα με τους Ρέππα- Παπαθανασίου για πρώτη φορά.
Νομίζω όμως ότι είσαι πολύ κοντά στην αισθητική τους…
Ναι, ταιριάζουμε πάρα πολύ. Και όλοι οι ηθοποιοί φυσικά, που ήταν φανταστικοί σε αυτή τη σειρά.
Σε μία πρόσφατη τηλεοπτική σου συνέντευξη καλεσμένη στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούριου, σε ρώτησαν «πώς αισθάνθηκες που έπαιξες την Τουρκάλα ενώ είσαι από την Κύπρο». Εγώ θα σε ρωτήσω πώς αισθάνθηκες με αυτή την ερώτηση;
Ε, κοίτα, είναι λίγο παλιακή θα έλεγα αντίληψη αυτή. Δεν το περιμένεις και εύκολα να το ακούσεις αυτό σαν ερώτηση, γιατί νομίζω ότι σημασία έχει στον ηθοποιό ο ρόλος του και αν τον φέρει σε πέρας καλά ή όχι. Η σειρά ήταν μια παρωδία άλλων σειρών όπως σου είπα, και υπό αυτήν την έννοια, οι σεναριογράφοι πρόσθεσαν και ρόλους που αντιστοιχούν σε μία τουρκική σαπουνόπερα με πλούσιους Τούρκους που διάγουν έναν πολυτελή βίο. Δεν ήταν ο ρόλος μου ένας χαρακτήρας σε κάποια σειρά που ήταν κόντρα στα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου για να μου κάνουν μια τέτοια ερώτηση.
Γιατί πιστεύεις ότι σου έθεσαν μια τέτοια ερώτηση;
Να σου πω, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μου έκανε αυτή την ερώτηση στον δρόμο για παράδειγμα. Συνήθως στις εκπομπές προσπαθούμε να κάνουμε λίγο ντόρο, να πούμε πράγματα που ανεβάζουν την τηλεθέαση και δημιουργούν εντυπώσεις χωρίς να υπάρχει λόγος.
Δεν ήταν ο ρόλος μου ένας χαρακτήρας σε κάποια σειρά που ήταν κόντρα στα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου για να μου κάνουν μια τέτοια ερώτηση.
Τι άλλο ετοιμάζεις;
Μου έγινε πρόταση για μια ταινία, ελληνικής και ξένης παραγωγής την οποία και συζητάμε. Σε λίγο καιρό θα έχω πιο πολλά να πω, όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.
Κωμικός ρόλος πάλι;
Καθόλου κωμικός. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Εγώ την κωμωδία τη λατρεύω. Μου δίνει ζωή. Αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω και κάτι άλλο. Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ π.χ. στο «Dodo» που ο Πάνος ο Κούτρας με πήρε για κάτι που δεν ήταν κωμωδία και μου είπε «ξέρω τι μπορείς να κάνεις σε αυτό το ρόλο για να είναι πάρα πολύ αστείος αλλά εγώ θέλω να ακροβατείς μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας». Όπως επίσης έλαβα μέρος και στη μεγάλη μήκους του Θανάση Νεοφώτιστου, στην οποία δεν κάνω καθόλου κωμικό ρόλο. Είχε τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο ο Θανάσης Νεοφώτιστος που κάνει το γύρισμα, και ένιωθα ότι επειδή υπήρχε πάρα πολύ μέσα το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Ήταν για μένα καλλιτεχνικά μια πρόκληση.
Πώς λέγεται αυτή η ταινία;
The Boy with the Light Blue Eyes. Είναι μια ευρωπαϊκή και αμερικάνικη συμπαραγωγή. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτήν την ταινία γιατί ο Νεοφώτιστος έχει δείξει ήδη με τις μικρού μήκους του ταινίες τι μπορεί να κάνει. Θα θυμάσαι τη Λένα Παπαληγούρα στο πολυβραβευμένο «Airhostess-737» του Θανάση. Τώρα αυτή η ταινία έχει ήδη πάει στο Les Arcs Festival στις Άλπεις και φαίνεται ότι θα έχει πολύ υψηλή πορεία. Ακόμα δεν έχει βγει στις αίθουσες, είναι στο στάδιο του μοντάζ, ωστόσο έχει «συστηθεί» στις Κάννες σε ένα κομμάτι του φεστιβάλ που αφορά σε εκείνους τους σκηνοθέτες μικρού μήκους ταινιών που κάνουν την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία. Επίσης όταν κάναμε γυρίσματα η ταινία έγινε ήδη άρθρο στο Variety Magazine στην Αμερική που είναι το ιερό δισκοπότηρο του σινεμά.
Νομίζω πάντως ότι κάτι κοινό βλέπουν σε σένα ο Κούτρας και ο Νεοφώτιστος και σε επέλεξαν. Δεν είναι μόνον ο queer κινηματογράφος τους. Είναι και ότι οι ρόλοι σου στις ταινίες τους βρίσκονται στο μεταίχμιο της ιλαροτραγωδίας…
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες γιατί στη Γαλλία το «Ντόντο» πλασαρίστηκε ως une comédie hilarante, δηλαδή μια ιλαροκωμωδία και έχει να κάνει πάρα πολύ πολιτισμικά πώς βλέπει ο κάθε λαός το χιούμορ. Οι Γάλλοι έχουν άλλο χιούμορ από τους Έλληνες, όπως έχουν και οι Άγγλοι άλλο χιούμορ. Και ενώ ας πούμε κάποια θέματα ήταν, μπορεί να πει κάποιος, βαριά όπως το προσφυγικό, το πού ανήκεις, οι Γάλλοι βρήκαν μια κωμική πλευρά του.
Εδώ στην Ελλάδα πάντως σε έχουμε κατατάξει στις κωμικές ηθοποιούς και στις musical performers…
Εμένα μ' αρέσει αυτό γιατί αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία σε αυτό το στοιχείο. Αλλά μου αρέσει πάρα πολύ όταν έρχεται κάποιος και σκέφτεται για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η αλήθεια είναι ότι είσαι πολίτης του κόσμου… Το ένα πόδι σου είναι στην Ελλάδα, το άλλο στην Κύπρο και το κεφάλι στη Γαλλία… Πώς σκέφτεσαι μια πιο διεθνή καριέρα, χωρίς να βάζω τη λέξη διεθνή σε απόλυτο βαθμό;
Δεν έχει να κάνει πλέον με το πού ζει κάποιος για να κάνει διεθνή καριέρα ή όχι. Υπάρχουν γνωστοί ηθοποιοί που ζουν σε ένα αγρόκτημα στην Αγγλία, στη φύση και κάνουν διεθνή καριέρα. Νομίζω ότι σε γλώσσες, τις οποίες μπορώ να ανταπεξέλθω και σε ρόλους που μπορώ να σταθώ αντάξια, ναι, θα ήθελα να το κάνω.
Πες μου για τα χρόνια σου στη Γαλλία. Πώς έφυγες και πήγες εκεί;
Έφυγα 18 χρονών και πήγα να σπουδάσω. Αυτό ήτανε και μετά, δεν έφυγα ξανά.
Τι σε έκανε όμως να φύγεις από την Κύπρο;
Θα έφευγα ούτως ή άλλως από την Κύπρο γιατί θα πήγαινα για σπουδές έξω. Ήταν σίγουρο αυτό. Δεν είχα κανέναν σκοπό να μείνω. Έπρεπε να φύγω να πάω έξω και προγραμμάτιζα την έξοδό μου στον κόσμο μιας μεγάλης Μητρόπολης εκεί όπου γίνονται συνεχώς πολιτιστικά γεγονότα. Το αστείο που λέω όταν με ρωτάνε αν έχω πάει ποτέ Eurodisney, είναι ότι 14 χρόνια στο Παρίσι δεν πήγα ποτέ γιατί πάντα είχα κάτι άλλο να κάνω. Τόσα πράγματα, τόσα φεστιβάλ ειδικά πιο μικρή, δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω: από φεστιβάλ αφρικανικών χορών μέχρι την εβδομάδα μόδας και από πάρτι σε ένα bateaux mouche μέχρι ο,τιδήποτε καινούριο έτρεχα.
Και στην εκπομπή “Bons baisers d' Europe”, πώς εργάστηκες;
Με σκέφτηκαν και με πρότειναν για casting, πήγα και με πήραν.
Τόσο απλά γίνεται στην Γαλλία; Ποιο ήταν το συγκριτικό σου πλεονέκτημα για να σε προτιμήσουν;
Nομίζω ότι ήταν η προσωπικότητά μου. Στο casting γελούσα πολύ, κάποιος τους είπε ότι κάνω μιούζικαλ, τους τραγούδησα το Mama mia και τους άρεσε πάρα πολύ.
Ήταν τόσα πολλά τα χρόνια που στο σχολείο φορούσαμε μπλε χρώμα στη στολή μας, που δεν ξαναφόρεσα μπλε μέχρι τα 30. Δεν άντεχα. Δεν βοήθησε καθόλου στην ελευθερία της σκέψης.
Τι άλλο έχεις κάνει στη Γαλλία;
Έχω κάνει θέατρο, έχω μπει σε μιούζικαλ πιο πολύ ερασιτεχνικά. Στην αρχή πήγαινα σε οντισιόν, μετά πήγα στη δραματική σχολή και σιγά- σιγά ξεκίνησα να είμαι στο χορό μιας παράστασης. Μετά ξαφνικά άρχισαν να με ξέρουν, μου έδιναν ρόλους.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι στη Γαλλία ένιωσες σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων…
Ήθελα να βγω από το μικρόκοσμο μου. Ήθελα να μαθαίνω διαρκώς καινούρια πράγματα.
Πώς γίνεται ένα κορίτσι που έχει ζήσει σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο, όπως αυτόν την Κύπρου, να καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του αξίες συντηρητικές και βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία, που έζησες; Και το ρωτώ αυτό με τη λογική ότι είσαι ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμπερίληψη, την ορατότητα…
Η οικογένειά μου με βοήθησε σ’ αυτό. Και οι δυο γονείς μου είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό. Από την άλλη, τελείωσα το δημόσιο σχολείο στην Κύπρο- ας αρχίσουμε από εκεί- ήμουνα πάρα πολύ καλή μαθήτρια αλλά δεν ήταν για μένα ό,τι πιο ελεύθερο στη σκέψη μπορούσε να υπάρχει. Για να καταλάβεις έγινα 30 χρονών για να ξαναβάλω μπλε χρώμα και μπλου τζιν, τόσο πολύ δεν το άντεχα πια αυτό το μπλε του σχολείου που φορούσαμε στη στολή μας. Ήταν τόσα πολλά τα χρόνια που φορούσαμε τα ίδια ρούχα που δεν άντεχα επειδή δεν βοήθησε καθόλου στην ελευθερία της σκέψης. Από την άλλη οτιδήποτε καλλιτεχνικό κάναμε στο σχολείο, είχε να κάνει με την ιστορία της Κύπρου, με την εισβολή που είναι ένα πάρα πολύ βαρύ θέμα και πολύ πραγματικό και έχει υποφέρει και η δική μου οικογένεια γιατί έχουνε χάσει σπίτια. Κάτω από αυτήν την ιστορική σκιά δεν μπορούσαν να γίνουν πολλές άλλες καλλιτεχνικές δράσεις. Σε μένα έδρασαν καταλυτικά οι γονείς μου. Ειδικά η μητέρα μου που είναι ένας άνθρωπος φοβερά συμπεριληπτικός. Ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τη ΜΚΟ, STOP (Stop Trafficking Of People) στην Κύπρο, είχε φίλους γκέι που ήταν ξένοι εκεί και πάντα όποιος ήταν ξένος είχε χώρο στο τραπέζι και στο σπίτι μας. Η μητέρα μου λοιπόν ήταν πολύ avant-garde για την εποχή της και για τη χώρα της και πιστεύω ότι αυτό σε συνδυασμό με τη δική μου προσωπικότητα, με έκανε πάρα πολύ έτοιμη να πετάξω το μπλε του σχολείου από πάνω μου και ό,τι αυτό συμβολίζει.
Εμένα η έκφραση «παραπάνω κιλά» δε μ’ αρέσει. Δηλαδή παραπάνω σε σχέση με ποιον; Προτιμώ να μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν αποτελούν το κλασικό πρότυπο ομορφιάς σώματος.
Τι είναι αυτό που σε ευαισθητοποιεί και σε θυμώνει πολύ σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά ζητήματα;
Ο μισογυνισμός. Ότι ακούμε για τόσες γυναικοκτονίες κάθε λίγο και λιγάκι, ότι ακούμε για γυναίκες στις οποίες έχουν ασκήσει κάθε είδους βία. Ακούμε για γυναίκες που πάνε στα αστυνομικά τμήματα και τις αποτρέπουν από το να κάνουν καταγγελία… Και θυμώνω που ξαφνικά μάθαμε για τη woke ατζέντα, χωρίς να ξέρουμε από πού προέρχεται η λέξη και ποια είναι ιστορία της, και κομματικοποιήσαμε τον όρο. Ποιος ξέρει ότι τη λέξη woke την πήραμε από τους μαύρους και είχε να κάνει με το ότι δεν μπορούσαν να πάνε στα ίδια σχολεία με τους λευκούς και δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς; Εμείς πήραμε αυτή τη λέξη και γίναμε ειδήμονες και γράφουμε υπέρ ή κατά αυτής της ατζέντας στα σόσιαλ ανάλογα με την πολιτική μας ιδεολογία. Όμως η woke agenda αφορά σε ανθρώπινα δικαιώματα και είναι υποχρέωση του καθενός από μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα όλων. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι πολιτικοποιημένος χωρίς να είσαι κομματικοποιημένος. Όμως αυτό θέλει μεγάλη ωριμότητα. Γιατί ακόμη και η τιμή του φρούτου στο σούπερ μάρκετ ή το πόσο κίνηση έχουμε στον δρόμο έχει να κάνει με πολιτική. Εγώ πιστεύω ότι αν ήμασταν λίγο πιο ελεύθεροι στη σκέψη και αν καλλιεργούσαμε την κριτική σκέψη από το σχολείο, θα ήμασταν πραγματικά κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι και συνειδητά πολιτικοποιημένοι. Στο σχολείο μου π.χ. δεν καλλιεργούσαμε την κριτική σκέψη. Εάν μια κοινωνία δεν μάθει να καλλιεργεί την κριτική σκέψη, πώς θα αποβάλει τα δεσμά των κομμάτων, πώς θα αποτινάξει από πάνω της τα δεσμά παλιών ιδεολογιών, του τι λέει η ποδοσφαιρική ομάδα, τι λέει η όποια θρησκεία για να μπορέσουμε να σκεφτούμε πέρα από αυτό. Η δύναμη του μυαλού είναι τεράστια, πρέπει όμως να υπάρχει και η ελευθερία του λόγου για να γίνει αυτό.
Είσαι ένας άνθρωπος που και μόνον με την εμφάνισή σου και τον τρόπο που την υποστηρίζεις, είσαι πρότυπο για όλους εκείνους που έχουν παραπάνω κιλά…
Εμένα η έκφραση «παραπάνω κιλά», δε μ’ αρέσει. Δηλαδή παραπάνω σε σχέση με ποιον; Προτιμώ να μιλάμε για τους ανθρώπους που δεν αποτελούν το κλασικό πρότυπο ομορφιάς σώματος.
Στο χώρο σου λοιπόν, ως ένα τέτοιο πρότυπο, θέλω να μου πεις αν υπήρξες απλά τυχερή ή αν έκανες κάποιον αγώνα προσωπικά για να επιβάλλεις και να εδραιώσεις την Μαριέλλα έτσι όπως είναι;
Παίρνω πολύ σοβαρά τη δουλειά μου. Εργάζομαι πολύ και ευσυνείδητα γιατί θέλω να είμαι άρτια στη δουλειά μου και για να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ και να μην βασίζομαι στην εξωτερική μου εμφάνιση όποια και αν είναι αυτή. Εγώ δεν προσπάθησα ποτέ να πλασάρω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Είμαι ο εαυτός μου και αυτό εμένα μου δίνει μια μεγάλη ελευθερία. Γιατί δεν είμαι αναγκασμένη να υποδύομαι κάτι άλλο. Και δεν είμαι αναγκασμένη να κάνω προσπάθειες προς μια άλλη κατεύθυνση απ' τη φυσική μου κατεύθυνση. Είναι πολύ λυτρωτικό αυτό. Βέβαια εγώ αυτό που λέω και το πιστεύω και το έχει δείξει η ζωή, ο καθένας έχει το κοινό του. Όλα τα σώματα, όλοι οι άνθρωποι έχουν εκείνους στους οποίους αρέσουν. Το πρόβλημα υπάρχει από τη στιγμή που αυτό είναι κατακριτέο… Το πιστεύεις ότι ένας έφηβος μου έστελνε μηνύματα, ότι ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι που ήταν εύσωμο και έκαναν σ’ αυτόν εκφοβισμό οι συμμαθητές του και δεν τολμούσε να της το πει; Του έκαναν bullying και δεν μπορούσε να εκφράσει την αγάπη του σε αυτό το κορίτσι. Ντρεπόταν ότι δεν θα τον αποδεχθούν οι φίλοι του. Γιατί είμαστε σε μία κοινωνία που θεωρείται κοινωνικό στάτους να είσαι μια γυναίκα αδύνατη. Εγώ ήμουν πρέσβειρα σε ένα πρόγραμμα στην Κύπρο, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είχε να κάνει με ομοφοβικό και τρανσφοβικό bullying. Όταν στην Κύπρο προσπαθούσαμε να βάλουμε έναν καθηγητή ή έναν δάσκαλο που να έχει επιμορφωθεί σ’ αυτό το πρόγραμμα σε κάθε σχολείο, για να ξέρει ότι μπορεί να αποταθεί το παιδί, για το πρώτο bullying που μιλούσαν, ήταν δυστυχώς η χοντροφοβία.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Φυσικά! Χρόνια τώρα. Με έχει βοηθήσει πολύ να παρατηρώ τον εαυτό μου με τους αυτοματισμούς που είχα μάθει να κάνω, οπότε αρχίζω να αναγνωρίζω τι κάνω καλά και τι όχι. Και έχω μάθει να με αποδέχομαι και να με αγαπώ. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι πάρα πολλά κορίτσια που μεγαλώσανε στα 90's είχαν μια πολύ άσχημη εικόνα για τον εαυτό τους. Όχι ότι τώρα δεν έχουν, λόγω φίλτρων και Instagram και TikTok…
Το πιστεύεις ότι ένας έφηβος μου έστελνε μηνύματα, ότι ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι που ήταν εύσωμο και από το bullying που του έκαναν οι συμμαθητές του, δεν τολμούσε να της το πει;
Και πάλι εσύ είσαι ένας άνθρωπος που δεν βάζεις φίλτρα στις αναρτήσεις σου στο Instagram…
Μπορεί να με φωτίσω λίγο καλύτερα, να φωτογραφηθώ από μία ωραία γωνία αλλά δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να φαίνεται άλλος. Γιατί μετά ντρέπομαι. Πρόσφατα πήγαμε σε ένα event και μας έβγαλαν μια φωτογραφία και μας ρίξανε 500 φίλτρα. Και λέω στις φίλες μου που ανέβασαν τη φωτογραφία, εγώ δεν μπορώ να την ανεβάσω ούτε να κάνω repost γιατί εδώ φαίνομαι 15.
Είσαι αντισυμβατική και στο κομμάτι της προσωπικής σου ζωής. Όχι με τους όρους του 2025, αλλά με τους όρους μιας συντηρητικής κοινωνίας…
Είχα απομυθοποιήσει τους γάμους πάρα πολύ νωρίς. Δεν φαντάστηκα ποτέ το νυφικό μου και επειδή έχω ντυθεί και πολλές φορές νύφη στα σίριαλ και το έχω ζήσει, το χόρτασα. Για μένα έχει σημασία η ουσία. Δεν έχουν σημασία τόσο τα χαρτιά, ίσως γιατί η οικογένειά μου για πολλά χρόνια, μέσω της επιχείρησης τους οργάνωνε γάμους και έχω δει όλο αυτό το κομμάτι από την άλλη πλευρά. Μου φαίνεται κουραστικό. Δεν ξέρω τώρα αν ξημερώσει μια μέρα και γίνω μια φανταστική γριούλα και στα 80 ερωτευτώ κάποιον κύριο και πάμε να παντρευτούμε και να κλεφτούμε. Αυτό θα είχε πλάκα.
Τι σε κάνει ευτυχισμένη;
Η ουσία, η πραγματική συντροφικότητα, η αγάπη, η αλήθεια. Να είμαι κοντά στην αλήθεια. Να είμαι ο εαυτός μου. Να έχω μέσα μου καλά συναισθήματα. Να μην έχω μιζέρια μέσα μου. Να ζω για τον εαυτό μου παρά για το τι θα πει η κοινωνία. Γιατί η κοινωνία πάντα κάτι θα πει.
Για τη νέα χρονιά που μπήκε, τι εύχεσαι;
Υγεία, ειρήνη και ελευθερία. Για μένα εύχομαι υγεία πάνω απ' όλα, σωματική αλλά και ψυχική γιατί είναι όλα σημαντικά στη ζωή. Και να έχω δημιουργικά πράγματα να κάνω.
Για όλο τον κόσμο εύχομαι υγεία, ειρήνη και ελευθερία. Να έχουν οι γυναίκες παγκοσμίως ένα καλύτερο μέλλον γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που αυτή τη στιγμή υπάρχουν χώρες που οι γυναίκες δεν μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν. Μην τις ξεχνάμε! Ξέρω μπορεί να ακούγονται κάπως κλισέ αυτά που λέω, αλλά τελικά δεν είναι τόσο αν το καλοσκεφτείς.
*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία: President Hotel Athens, Λεωφ. Κηφισίας 43, Αθήνα 115 23
