Αν και δεν είμαι της τηλεόρασης, μια από τις σειρές που με διαφορά ξεχώρισε το πρόσφατο διάστημα ήταν αυτή των «17 κλωστών» στο Mega, σε σκηνοθεσία του αγαπημένου Σωτήρη Τσαφούλια.
Πρόκειται για ένα ιστορικό δράμα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Πάνου Δημάκη και αναδεικνύει μια αληθινή και συγκλονιστική ιστορία από τις αρχές του 20ού αιώνα. Η σειρά αποτελείται από 6 επεισόδια και έκανε πρεμιέρα στις 3 Νοεμβρίου 2024.
Σχετικά με την υπόθεση, η ιστορία διαδραματίζεται στα Κύθηρα και αφηγείται τη ζωή του Αντώνη Καστελάνη (Πάνος Βλάχος στον ρόλο του), ενός φιλήσυχου τσαγκάρη και λυράρη που κατηγορείται άδικα "για ανήθικες προτάσεις σε μια παντρεμένη γυναίκα".
Μετά την καταστροφή της ζωής του, τρέπεται σε φυγή και αργότερα επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος καταγεγραμμένος κατά συρροή δολοφόνος στην ελληνική ιστορία.
Μεταξύ άλλων, η σειρά συνδυάζει υψηλή παραγωγή και έντονες συναισθηματικές στιγμές, φωτίζοντας μια σκοτεινή σελίδα της ελληνικής ιστορίας.
Σήμερα θα εστιάσουμε στην Άννα Καμπίτη (αγαπημένη του πρωταγωνιστή), την οποία υποδύεται με μεγάλη επιτυχία η νεαρή ηθοποιός Ντένια Στασινοπούλου, την οποία γνωρίσαμε καλύτερα και μας μίλησε στο Grace για τον ρόλο της, τη δική της καθημερινότητα, αλλά και όσα έχει κρατήσει από την επιτυχημένη σειρά.
Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στη σειρά του Mega, με τίτλο «17 κλωστές». Ποιος είναι ο ρόλος σου και τι σε ενθουσιάζει περισσότερο σε αυτόν;
O ρόλος μου είναι η Άννα Καμπίτη, η αρραβωνιαστικιά του Καστελάνη, του κεντρικού ήρωα της ιστορίας μας. Μια κοπέλα που μέσα στο μυαλό μου είναι πια σαν όνειρο, σαν να μην μπορούσε να υπάρξει στην πραγματικότητα μια τόσο γενναία και όμορφη ψυχή. Αγαπάει και ζει. Αυτά τα δύο αρκούν για να την θαυμάσεις και σίγουρα να θες να της μοιάσεις. Ελπίζοντας βέβαια να μην το πληρώσεις τόσο ακριβά όσο εκείνη.
Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα σε σένα την ίδια και την Άννα, την οποία υποδύεσαι;
«Επιδιώκω την ελευθερία, σε όποια συνθήκη και αν βρίσκομαι».
Υπάρχουν κοινά, ναι. Και με την ολοκλήρωση των γυρισμάτων μας -τολμώ να πω- ακόμη περισσότερα. Έζησα για λίγο τη ζωή της, το σπίτι της, με τα ρούχα της. Μπήκα σε έναν κόσμο άλλο, μιας εποχής που δεν θυμίζει σε πολλά τη δική μας, σε ένα νησί τόσο ιδιαίτερης ομορφιάς κι ενέργειας όσο τα Κύθηρα. Αυτήν την ησυχία που επικρατούσε και την ομορφιά που αντίκρυζα παντού γύρω μου, θα τα θυμάμαι για πάντα. Μοιράζομαι μαζί της την ανάγκη για ελευθερία, την επιδιώκω σε όποια συνθήκη και να βρίσκομαι. Χρειάζομαι κι εγώ να αναπνέω όπως κι εκείνη.
Τι έχεις ξεχωρίσει περισσότερο από την συνεργασία σου με τον Σωτήρη Τσαφούλια και τον Πάνο Βλάχο;
Έχω ξεχωρίσει όλα όσα είναι προφανή: το πάθος τους, τον επαγγελματισμό τους, την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν. Αλλά θέλω να σταθώ και στο χιούμορ τους. Περάσαμε πολύ ωραίες βραδιές γέλιου και χαράς, που λειτούργησαν σαν αντίβαρο στο πολύ δύσκολο και σκοτεινό θέμα της σειράς. Είχαμε επηρεαστεί όλοι βαθιά, η αποσυμπίεση ήταν απαραίτητη. Όλοι οι συνεργάτες ήταν άνθρωποι όμορφοι και τρομερά ενδιαφέροντες, χάρη σε αυτούς η εμπειρία ήταν ολοκληρωμένη και μαγική.
Μια στιγμή που έχεις ξεχωρίσει έντονα από τα γυρίσματα της σειράς και αναπολείς συχνά;
Ήταν πολλές οι στιγμές που ένιωθα να συγκινούμαι που διάλεξα για τη ζωή μου το επάγγελμα της ηθοποιού. Γιατί μπορεί να έχει δυσκολίες, αλλά έχει και τρομερές συγκινήσεις, για μένα αξεπέραστες. Αυτή η αίσθηση ότι είσαι κομμάτι ενός συνόλου που όλοι βάζουν την ψυχή τους για να βγει ένα αποτέλεσμα για το οποίο θέλουμε να είμαστε περήφανοι, δημιουργεί μια ενέργεια μοναδική, που εγώ προσωπικά δεν την έχω ζήσει αλλού. Αυτό θα μου μείνει αξέχαστο, η πληρότητα και η γλύκα που νιώθεις όταν όλα κυλάνε όμορφα.
Ποιο ήταν το δίδαγμα που σου προσέφερε η ιστορία της σειράς που συμμετέχεις, σχετικά με τις κλειστές κοινωνίες και τις ανθρώπινες σχέσεις;
«Κανείς μας δεν απέχει πολύ από το να βρεθεί σε μια πολύ δυσάρεστη θέση».
Να είμαστε μεγαλόψυχοι, να σεβόμαστε τον διπλανό μας με τρόπο ουσιαστικό και βαθύ. Να έχουμε την απαίτηση από τον εαυτό μας να μην υποκύπτει στην ευκολία του κουτσομπολιού ή της επίκρισης. Όλοι θα κάνουμε τα λάθη μας και τα σωστά μας. Και να θυμόμαστε πάντα ότι κανείς μας δεν απέχει πολύ από το να βρεθεί σε μια πολύ δυσάρεστη θέση. Κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από τα παραπάνω, τουλάχιστον να τα προσπαθούμε.
Τι ήταν αυτό που σου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Τα απογεύματα στο παιδικό μου δωμάτιο στη Χαλκίδα, που χανόμουν μέσα σε μια ταινία ή ένα βιβλίο. Οι εμμονές που πάθαινα τότε με κάτι που με συγκινούσε, με ιστορίες, με ηθοποιούς που λάτρευα και μελετούσα χωρίς να το ξέρω. Τις κυνηγάω πάντα αυτές τις στιγμές έμπνευσης και ο φόβος μου είναι να μην γίνουν όλο και πιο σπάνιες μεγαλώνοντας.
Στο ξεκίνημα σου στον χώρο, τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε/ φόβιζε περισσότερο και γιατί;
«Στη σχέση που χτίζουμε με τον εαυτό μας, -εκεί είναι όλο το παιχνίδι».
Δεν με φόβιζε τίποτα στην αρχή, ένιωθα παντοδύναμη. Αλλά αυτό διήρκεσε λίγο. Συνειδητοποίησα σύντομα τις πολλές δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω, κυρίως μέσα μου. Στη σχέση που χτίζουμε με τον εαυτό μας, -εκεί είναι όλο το παιχνίδι. Είναι μεγάλο το στοίχημα να ισορροπεί κανείς ανάμεσα στο να μην αδικεί διαρκώς τον εαυτό του και στο να πιστεύει σε αυτόν, με τρόπο ουσιαστικό. Τρομακτικά δύσκολη διαδικασία στην οποία αποτυγχάνω -προσωπικά- διαρκώς.
Ποιες συμβουλές θα έδινες σε μια νεαρή γυναίκα που θέλει να ασχοληθεί στο μέλλον με την υποκριτική;
Θα της έλεγα αυτό που λέω και σε μένα καθημερινά. Να κυνηγάει την έμπνευση, να αποφεύγει όσο γίνεται τις μικρότητες και να ζει τη ζωή της ελεύθερα, χωρίς φόβο.
Τι ρόλους έχεις ονειρευτεί να υποδυθείς στο μέλλον;
Η αλήθεια είναι πως προτιμώ να αφήνω την πραγματικότητα να με εκπλήξει, όπως κάνει μέχρι τώρα. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει και μου αρέσει πολύ αυτό.
Περίγραψε μας ένα 24ωρο της καθημερινότητάς σου.
Αυτήν την περίοδο, ξυπνάω νωρίς το πρωί και πηγαίνω στο γύρισμα. Εκεί είμαι για λίγες ώρες η Γαλλίδα Σοφί, η φίλη του Δημητρού. Παίρνω το αμάξι μου και επιστρέφω στο σπίτι μου, στο κέντρο, για να φάω και να ετοιμαστώ για το θέατρο. Εύχομαι να ξαπλώσει για λίγο η γάτα μου -η Νίνα- πάνω μου και να κοιμηθούμε μαζί δέκα λεπτά. Σηκώνομαι και πάω στο Θεατρο Ψυρρή, στους αγαπημένους μου «Ήρωες». Εκεί είμαι η Ρούζιτσα από τη Σερβία. Και όταν η παράσταση τελειώσει, επιστρέφω σπιτι μου, κάθομαι στον καναπέ, τρώω και βάζω μια ταινία.
Ένα πρόσωπο από τον κόσμο της υποκριτικής που θαυμάζεις, και γιατί;
Λατρεύω την Liv Ullmann, την Isabelle Huppert, την Emmanuelle Béart (έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις Γαλλίδες), την Romy Schneider, την νέα και υπέροχη Rebecca Marder. Πολλές ακόμη, πάρα πολλές, για τις οποίες κυριολεκτικά λιώνω.
