Είναι από αυτές τις σειρές που σου βγαίνουν συνεχώς προτεινόμενες και καταλαβαίνεις πως το Netflix έχει μυριστεί την ελαφράδα σου και τη διάθεσή σου για εύκολο, εύπεπτο και ευχάριστο θέαμα. Και τι άλλο να θες δηλαδή στη μία η ώρα τη νύχτα για να σε πάρει ο ύπνος μετά από ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή;
Αντιστεκόμουν γιατί έβλεπα Alpha Males ενώ θα προτιμούσα ένα Sex & The City. Υπέκυψα και καθόλου δεν το μετάνιωσα. Το Netflix με ξέρει καλύτερα.
Ισπανική σειρά με πρωταγωνιστές τέσσερις άνδρες φίλους δεν σε ψήνει αρχικά ως γυναίκα. Όμως, μετά τα δέκα πρώτα λεπτά, καταλαβαίνεις:
α. πως οι γυναίκες τους είναι εξίσου πρωταγωνίστριες και
β. πως ξεγυμνώνει με χιούμορ τις αδυναμίες του παραδοσιακά ισχυρού φύλου. (Πριν αρχίσω να γράφω, έψαξα συγγραφείς και σκηνοθέτη. Αλμπέρτο και Λάουρα Καμπαλέρο οι συγγραφείς και η Λάουρα σκηνοθέτης. Ασφαλώς).
Κανένας δεν είναι τέλειος, άνδρας ή γυναίκα. Κανένας δεν τα έχει όλα, δεν θα ξεφύγει από τα ανθρώπινα λάθη και διλήμματα, δεν θα δικαιώνεται ή θα αδικείται μονόπλευρα. Τα κανονικά που μας αφορούν δηλαδή.
Η σειρά δεν προσπαθεί να υποδυθεί κάτι περισσότερο από αυτό που είναι, αλλά με συνέπεια εκτελεί αυτό που ήθελε: να εξερευνήσει τη νέα και την παλιά αρρενωπότητα και την εξελισσόμενη δυναμική της σε έναν κόσμο που αλλάζει. Εξετάζει τις πολυδιάστατες πτυχές της πατριαρχίας αλλά και την τοξικότητα με έναν τόσο αληθινό και απλό τρόπο που θα μπορούσαν να τη βλέπουν και αγόρια για να μάθουν να συμπεριφέρονται και κορίτσια για να συνειδητοποιήσουν πόσα και πώς μπορούν να διεκδικήσουν.
Πάντα με κέφι και χαρά, χωρίς βαρύγδουπες προσπάθειες καταγγελτικής διάθεσης. Και αυτό συχνά μπορεί να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα από περισπούδαστες αναλύσεις.