Σύμφωνα με την «σκοτεινή τριάδα του Μακιαβέλι», υπάρχουν τρεις βασικές προβληματικές προσωπικότητες στον κόσμο της ψυχολογίας, οι οποίες έχουν ένα πολύ κοινό στοιχείο. Και από τις τρεις, απουσιάζει η ενσυναίσθηση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν νιώθουν τύψεις, ούτε μπορούν να συναισθανθούν κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό τους. Αυτές οι προσωπικότητες είναι η ναρκισσιστική, η κοινωνιοπάθεια, όπως επίσης και η ψυχοπάθεια.
Τα άτομα που ανήκουν στην συγκεκριμένη κατηγορία, θεωρούνται βαθιά προβληματικά και επικίνδυνα, αφού αναπτύσσουν επιθετικά και προβληματικά μοτίβα συμπεριφοράς. Κάτι τέτοιο όμως, προσπαθεί να ξεκαθαρίσει η Patric Gagne, συγγραφέας, ψυχοθεραπεύτρια και ακτιβίστρια σε θέματα που αφορούν τους ανθρώπους που υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες όπως η κοινωνιοπάθεια.
Η Gagne μέσα από το βιβλίο της με τίτλο «Sociopath, A memoir» εξιστορεί τη ζωή της, αλλά και την καθημερινότητά της ως άνθρωπος με κοινωνιοπάθεια. Πρόκειται για μια αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και επηρεάζει τον τρόπο σκέψης, την αντίληψη και τις σχέσεις του ατόμου με τους ανθρώπους γύρω του. Το άτομο είναι δυσλειτουργικό και φέρεται καταστροφικά, χωρίς να έχει αίσθηση «σωστού» και «λάθους», συχνά παραβλέποντας τα δικαιώματα, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα των άλλων.
Τα πρώτα χρόνια ζωής της Patric Gagne
Από μικρή ηλικία, η Gagne είχε ξεσπάσματα θυμού, επιθετικές συμπεριφορές, παρενοχλούσε άλλους, και έφτανε πολλές φορές στην παράβαση, κλέβοντας αντικείμενα. Κατάλαβε ότι κάτι πάει λάθος μαζί της, όταν συνειδητοποίησε πως «δεν νιώθει». «Ένιωθα πολύ κενή, δεν μπορούσα να νιώσω κάτι», δηλώνει η ίδια.
Σταδιακά θέλησε να μάθει περισσότερα για τη διαταραχή προσωπικότητας που είχε. Ξεκίνησε να κάνει ψυχοθεραπεία και στη συνέχεια ασχολήθηκε και ακαδημαϊκά με τον συγκεκριμένο τομέα. Μέσα από το βιβλίο της, η Patric Gagne θέλει να βγάλει το στίγμα που επικρατεί γύρω από την συγκεκριμένη ψυχική ασθένεια και δηλώνει πως «υπάρχουν πολλά περισσότερα από την διάγνωση με ψυχοπάθεια».
«Μπορείς να είσαι κοινωνιοπαθής και να καταφέρεις να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις», δηλώνει η ίδια σε συνέντευξή της στη WSJ. «Μπορείς επίσης να είσαι κοινωνιοπαθής και να είσαι ένας μορφωμένος άνθρωπος», συμπληρώνει.
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, η συγγραφέας αναφέρει πως είχε επιτεθεί με ένα μολύβι σε έναν συμμαθητή της, και μεγαλώνοντας είχε την τακτική να κλέβει αυτοκίνητα. Σύμφωνα με την ίδια, στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει από που προέρχονταν όλα αυτά. Ήξερε απλά πως αν τα κάνει, θα νιώσει καλύτερα.
Όταν ενημερώθηκε για την διαταραχή που έχει, όλα άλλαξαν και πολλά έβγαζαν νόημα. «Το να αναγνωρίσω την διαταραχή μου, με βοήθησε σημαντικά στο να μην μπαίνω άλλο στον φαύλο κύκλο της εγκληματικότητας», πρόσθεσε.
«Γι’ αυτό και θέλω να υπενθυμίσω σε όσους αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, πως είναι σημαντικό να αναγνωρίσουν και να ενημερωθούν κατάλληλα για τη διαταραχή τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να κατανοήσουν τον εαυτό τους, τις συμπεριφορές τους», ολοκληρώνει.
Στην τελευταία ερώτηση του δημοσιογράφου, σχετικά με το αν η κοινωνιοπάθεια έχει λειτουργήσει προς όφελος της, η ίδια απάντα:
«Νομίζω ότι η κοινωνιοπάθεια μου είναι απολύτως ωφέλιμη για μένα. Βλέπω τους φίλους μου να παλεύουν με τις ενοχές. Σε σχεδόν καθημερινή βάση και εγώ χαίρομαι που δεν το έχω. Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της κοινωνιοπάθειας δεν είναι εγγενώς κακά. Η έλλειψη τύψεων, ντροπής και ενοχής έχει καταλήξει να σημαίνει αυτό το φρικτό πράγμα, αλλά και πάλι, το ότι δεν νοιάζομαι για σένα, δεν σημαίνει ότι θέλω να σου προκαλέσω περισσότερο πόνο. Μου αρέσει που δεν έχω ενοχές γιατί παίρνω τις αποφάσεις μου με βάση τη λογική, με βάση την αλήθεια, σε αντίθεση με το ότι πρέπει ή πρέπει. Τώρα, υπάρχει μια άλλη πλευρά. Δεν έχω αυτές τις φυσικές συναισθηματικές συνδέσεις με άλλους ανθρώπους, αλλά δεν τις είχα ποτέ. Δεν νιώθω ότι μου λείπει τίποτα. Το ότι αγαπώ διαφορετικά, δεν σημαίνει ότι η αγάπη μου δεν μετράει».
*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: @patricgagne
