«Είδα κι εγώ, τελευταία και καταϊδρωμένη, το Ελάφι του Λάνθιμου και αφού πρώτα έκλεισα το στόμα που είχε μείνει ανοιχτό από τη στιλάτη παράνοια του σεναρίου, έδιωξα το πιάνο που είχε πέσει στο στήθος με πατημένο το πλήκτρο ντο -σαν ασήκωτη κομψότητα-, καθάρισα το λαιμό, προσπαθώντας να κρατήσω την επίγευση του Musigny Grand Cru σε εικόνες, που μόλις είχα κεραστεί, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι προνομιούχοι άνθρωποι του 21ου αιώνα κάνουν νήμα στα δόντια πριν κοιμηθούν μόνο όταν είναι ξέγνοιαστοι. Όταν αρχίσουν οι σκοτούρες δεν κάνουν» έγραφα το 2017, στο φέισμπουκ, έχοντας μόλις παρακολουθήσει Τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού.
Αυτή η τόση δα, αμελητέα, καθημερινή συνήθεια της Άννας Μέρφι (ενσαρκωμένη από τη Νικόλ Κίντμαν) πριν τον ύπνο έπαψε με μιας όταν άρχισε το ανελέητο τραμπούκισμα της ζωής. Η Άννα δεν πέρασε το dental floss ποτέ ξανά ανάμεσα στον 1ο γομφίο και τον κυνόδοντα όταν, πλέον, ο παραλογισμός χτύπησε την πόρτα τόσο αυτής της ίδιας όσο και της οικογένειάς της.
Για την ακρίβεια, δεν πέρασε καν από το μυαλό της το οδοντικό νήμα. Είχε να παλέψει με ανώτερες δυνάμεις του σκότους και του ερέβους. Θα έκανε νήμα η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»; Όχι, δεν θα έκανε.
«Γιατί δεν περνάμε όπως περνούσαμε παλιά;» συμφωνήσαμε όλοι εννοώντας ένα σκασμό πράγματα.
Τις προάλλες, στην χαραυγή του 2025, σε μια χαλαρή κουβέντα με φίλους πάνω από μια ροζ Paloma σε γωνιακό, streetάδικο, μπαρ του Παγκρατίου (από αυτά που οι τοίχοι είναι καλυμμένοι από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα με πολύχρωμα αυτοκόλλητα) το ερώτημα που τέθηκε ήταν απλό και σαφές.
«Γιατί δεν περνάμε όπως περνούσαμε παλιά;» συμφωνήσαμε όλοι εννοώντας ένα σκασμό πράγματα.
Γιατί η νύχτα δεν είναι αυτή που ήταν, γιατί όλοι είναι ινσταγκραμοεξαρτημένοι, γιατί η ψυχή του πάρτι έγινε ινφλουένσερ, γιατί ο χρόνος δε φτάνει, ούτε καν για μια ώρα πιλάτες την ημέρα σε σταθερή βάση, γιατί η ανηδονία έχει πάρει κεφάλι, γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από την ψηφιακή λούπα που μας κατατρώγει, γιατί βλέπουμε τους φίλους μας όλο και λιγότερο, γιατί δεν γελάμε με αυτά που γελούσαμε, γιατί η γάτα έχει ένα αυτί και το άλλο το έφαγες εσύ;
Τέτοια πράγματα συζητούσαμε και κάπως παρείσφρησε στη συζήτηση η λέξη «ρουτίνα». Συγκεκριμένα, είπα κάτι που πιστεύω όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια: «παιδιά, τη ρουτίνα πολλοί εμίσησαν, τις ρουτίνες ουδείς» υπολογίζοντας ότι άλλο η μονότονη καθημερινότητα κι άλλο η τυποποιημένη (και προνομιούχα) αλληλουχία του χορού, της γυμναστικής, της προετοιμασίας, της εξάσκησης.
Αυτομάτως, το άκουσμα της λέξης «ρουτίνα» πυροδότησε αντιδράσεις με τον ίδιο τρόπο που το χασμουρητό φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Γιατί η νύχτα δεν είναι αυτή που ήταν, γιατί όλοι είναι ινσταγκραμοεξαρτημένοι, γιατί η ψυχή του πάρτι έγινε ινφλουένσερ, γιατί ο χρόνος δε φτάνει, ούτε καν για μια ώρα πιλάτες την ημέρα σε σταθερή βάση, γιατί η ανηδονία έχει πάρει κεφάλι, γιατί δεν μπορούμε να βγούμε από την ψηφιακή λούπα που μας κατατρώγει;
«Όχι, η ρουτίνα με ανατριχιάζει» είπε κάποιος. «Μακριά από ’μας αυτό το πράγμα» πρόσθεσε κάποιος άλλος. «Αν ρουτινιάσω, θα πυρποληθώ» αναφώνησε ο πιο θεατράλε τύπος της ομήγυρης.
Κι όμως, η ρουτίνα εμπεριέχει μια κρυφή διάσταση πέρα από την ανία και την πλήξη -αυτή της επαναλαμβανόμενης περιδίνησης των Δερβίσηδων που μπορεί να φτάσει στην έκσταση, της μορφοκλασματικής τέχνης που δημιουργεί δαιδαλώδη, καλειδοσκοπικά φράκταλ, του αναμηρυκασμού των κινήσεων όχι με μηχανικό τρόπο αλλά με ninja ακρίβεια.
Άλλωστε για να γίνει καπετάν Ρουτινιέρης κάποιος, σημαίνει ότι τίποτε δεν μπορεί να ταράξει τα νερά του. Ούτε πουλί πετούμενο, δε βρίσκεται μπροστά του. Κι αυτό είναι ένα εξόχως λουσάτο modus vivendi για την εποχή μας που όλα είναι στον αέρα και ό,τι γνωρίζαμε, μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας ανά αλγοριθμικό δευτερόλεπτο.
Ίσως αυτό που είπε ο T. S. Eliot, ότι μέτρησε τη ζωή του όλη με κουταλιές καφέ, να μην είναι τόσο μονότονο όσο ακούγεται.
