Ήταν πριν λίγες ημέρες που στην εκδήλωση για τη βράβευση των χορηγών της ΕΟΕ, με ένα δρώμενο από δύο Ιέρειες κι έναν Κούρο, σχεδιασμένο από τη Χορογράφο Άρτεμι Ιγνατίου, παρουσιάστηκαν οι νέες ενδυμασίες των Ιερειών στις Τελετές της Φλόγας «που απέσπασαν το χειροκρότημα όλων». Έτσι έγραφε στο Δελτίο Τύπου. Το χειροκρότημα όλων; Δεν νομίζω. Όλων των παρισταμένων μπορεί. Όλων γενικά, μμμμ κομμάτι δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς τι έγινε στα σόσιαλ μίντια. Οι νέες ενδυμασίες των ιερειών και της πρωθιέρειας που σχεδίασε η διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνίδα σχεδιάστρια Mary Katrantzou δεν έκαναν μόνο για αφή φλόγας, αλλά και για μπουρλότο.
Βρήκαμε ευκαιρία για bullying ομαδών, όχι μόνον προς τη σχεδιάστρια αλλά και προς τα μοντέλα που τις φόρεσαν. To τι γράφτηκε, ντρέπομαι να το αναδημοσιεύσω.
Όταν πέρασε από το timeline μου η φωτογραφία με τις ενδυμασίες σκέφτηκα αμέσως ότι αυτές είναι trademark Mary Katrantzou. Όταν διάβασα όμως για τι προορίζονταν, στη σκέψη μου προστέθηκε «να, κάποιες υπέροχες δημιουργίες της Katrantzou που αποκλείεται να είναι για την Αφή της Φλόγας».
Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν εκπληρώνουν τον σκοπό της δημιουργίας τους. Ένας φίλος fashion editor έγραψε ότι αν παρουσιάζονταν σε επίδειξη μόδας ή σε φωτογράφιση σε περιοδικό, αν τα μοντέλα είχαν άλλη αισθητική, άλλο μακιγιάζ, μαλλιά, παπούτσια, μπορεί να ήταν αλλιώς.
Μπορεί όντως να ήταν αλλιώς. Όμως τώρα είναι έτσι. Και δεν έχει προορισμό κάποια πασαρέλα αλλά τον ιερό και ιστορικό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας.
Εκεί όπου η -όχι και τόσο γνωστή- Ελληνοκύπρια σχεδιάστρια Ελένη Κυριάκου δημιούργησε το 2016 για την Αφή της Φλόγας πριν τους Ολυμπιακούς του Ρίο Ντε Τζανέϊρο, στολές στο αρχαιοελληνικό πνεύμα μεν αλλά με την «ησυχία» που χρειάζεται για να αποτελούν κομμάτι απόλυτα εναρμονισμένο αυτής της ιερής τελετής. Ή για να πάω αρκετά πιο πίσω στην Αφή για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας του 2004 όπου το φόρεμα για την πρωθιέρεια ήταν σχεδιασμένο από την ενδυματολόγο Λαλούλα Χρυσικοπούλου που σχεδίασε σε στενή συνεργασία με την αείμνηστη χορογράφο Μαρία Χορς.
Ίσως και αυτό θα έπρεπε να είναι ένα κριτήριο για το σχεδιασμό των ενδυμασιών: η κίνηση, η χορογραφία, η παραστατικότητα, η θεατρικότητα. Το ένδυμα δεν είναι ξεκομμένο από όσα συμβαίνουν κατά την τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας. Είναι μέρος της παράστασης, συνομιλεί με τα σώματα, με την δράση, με τη στιγμή της αφής.
Έπειτα αναρωτήθηκα αν η ανανέωση χρειάζεται να είναι αυτοσκοπός. Γιατί ήταν αναγκαία μια ανανέωση της ενδυμασίας για την Αφή και μάλιστα ανανέωση τέτοιου μεγέθους; Γιατί, επίσης απευθυνθήκαμε ως χώρα στην Mary Katrantzou; Φυσικά, γιατί είναι Ελληνίδα εγνωσμένου κύρους. Εννοείται! Είναι ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία για την παγκόσμια μόδα, όμως αρκεί αυτό; Μας φτάνει να φλεξάρουμε στους ξένους ότι έχουμε και εμείς σχεδιαστές μόδας στην Ελλάδα χωρίς όμως να ξέρουμε τι πρεσβεύει η Mary Katrantzou; (By the way, ούτε η επιτυχία της Κατράντζου είναι το ελληνικό όνειρο για το οποίο πρέπει να είμαστε εθνικά υπερήφανοι. Μόνη της τα κατάφερε!).
Φυσικά και δεν φταίει εκείνη. Εμείς φταίμε. Που μάς αρκεί μόνον να γνωρίζουμε το σπουδαίο όνομά της χωρίς να γνωρίζουμε την ίδια τη δημιουργό. Προφανώς δεν είναι αρκετό να γνωρίζουμε ότι έχει ντύσει την Cate Blanchet και την Beyonce. Είναι κάτι beyond… αυτής της πληροφορίας.
Γνωρίζαμε ας πούμε από πριν, ότι πρόκειται για μία σχεδιάστρια που έχει χτίσει όλη της την καριέρα επάνω στα τόσο αναγνωρισμένα δικά της prints, πραγματικά έργα τέχνης και μοτίβα trompe l’ oeil που δημιουργούν οπτικές ψευδαισθήσεις; Ότι αυτά τα μοτίβα κυριαρχούν, είναι πρωταγωνιστές, προηγούνται οποιασδήποτε άλλης ανάγκης έχει ένα ρούχο για μία συγκεκριμένη περίσταση;
Ήμασταν σίγουροι ότι ταιριάζει η αισθητική της Mary Katrantzou στο χώρο, στο χρόνο, στην ουσία αυτής της ιερής τελετής;
Φυσικά και δε φταίει η Mary Katrantzou! Tης ζητήθηκε με όσα σπουδαία είναι και όσα σπουδαία φέρει στο βιογραφικό της ως καλλιτέχνις και δημιουργός, να σχεδιάσει τις φορεσιές της Αφής. Εκείνη μελέτησε γι’ αυτό. Πέρασε τις πληροφορίες από το δικό της πρίσμα, το δικό της trade mark και αυτή ήταν η πρότασή της. Όπως γράφει το Δελτίο Τύπου «εμπνεύστηκε από τα αρχαιοελληνικά Ιωνικού ρυθμού κιονόκρανα. Καταφέρνοντας να φέρει την ελληνική ιστορία στο 2024, τα ασπρόμαυρα σχέδιά της αποτυπώνουν ιδανικά τον ιστορικότητα και τη σπουδαιότητα του θεσμού».
Είναι όμως 3000 χρόνια. Δεν γίνεται να πέρασε μέσα από τα Ιωνικού ρυθμού κιονόκρανα όλη η ελληνική ιστορία! Γιατί π.χ. υπάρχουν και τα κιονόκρανα και του Δωρικού ρυθμού. Και φυσικά η ιστορία μας δεν είναι μόνον κιονόκρανα και κολώνες.
Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι! Ποιος ξέρει;
Μπορεί αυτές οι πολύ προχωρημένες ενδυμασίες για τον σκοπό που επιτελούν σε μισό αιώνα από τώρα να θεωρούνται διαχρονικές.
Μπορεί να φταίμε και εμείς που γκρινιάζουμε, γιατί δεν μας αρέσουν οι αλλαγές σε πράγματα που τακτοποιούν με κάποιο τρόπο την αισθητική μας.
Μπορεί κάτι να αλλάξει η ίδια η σχεδιάστρια στις πρόβες πριν την Αφή;
Μπορεί επίσης οι νέες ενδυμασίες να μην ενθουσίασαν προς το παρόν αλλά αν τις κοιτάξουμε αρκετές φορές να μας αρέσουν. Όπως το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι για την Eurovision.
Ε, όχι… Μην κοροϊδεύομαστε, δεν είναι το ίδιο!
