Κοσμάς Βίδος

Παρακολουθώ ένα δανέζικο σίριαλ που λέγεται «Ρίτα», με θέμα την προσωπική ζωή αλλά και το εκπαιδευτικό έργο μιας αντισυμβατικής δασκάλας και (ανύπανδρης) μητέρας τριών παιδιών σε μια πόλη κοντά στην Κοπεγχάγη.

Εσύ φταις.

Η τηλεοπτική βιομηχανία της μυθοπλασίας παράγει πλέον σίριαλ με ρυθμούς καταιγιστικούς. Οι επιτυχημένες σειρές συνεχίζονται... για πάντα, με τον έναν κύκλο να διαδέχεται τον άλλον

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε/ της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι/ σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε/ τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη».

Παρακολουθώντας τη «Λουτσία ντι Λαµµερµούρ» της Λυρικής Σκηνής (και της Βασιλικής Οπερας του Λονδίνου όπου πρωτοπαρουσιάστηκε), σκεφτόμουν ότι υπάρχει μια καθοριστική παράμετρος σχετικά με το πώς λειτουργεί η όπερα, την οποία δείχνουν να αγνοούν ακόμη και άνθρωποι που δηλώνουν φανατικοί του είδους:

Η ελληνική τηλεόραση ποτέ δεν αγάπησε ιδιαίτερα τα ντοκιμαντέρ.

Μου διηγήθηκε το όνειρό του:

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η απόφαση της Σίνθια Νίξον να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης είναι συνεπής με τον ρόλο που την έκανε διάσημη: η Μιράντα Χομπς του «Sex and the city» ήταν μια μαχητική δικηγόρος, μια γυναίκα καριέρας ικανή να πολεμήσει για να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Αν η Νίξον τα καταφέρει, θα είναι η πρώτη φορά που γυναίκα θα έχει εκλεγεί στην εν λόγω θέση. Και η πρώτη φορά που η Νέα Υόρκη θα αποκτήσει ανοιχτά bisexual κυβερνήτη.

Η Σάρον Στόουν οφείλει την (60χρονη) νεότητά της στον βουδισμό που, όπως η ίδια είπε, τη φέρνει «πίσω στο κέντρο και είναι το κλειδί της γαλήνης και της ομορφιάς - μια εσωτερική αίσθηση αρμονίας και κομψότητας».

Στο τέλος του πέµπτου κύκλου του «House of Cards» (Netflix) η Κλερ Αντεργουντ, η πανούργα σύζυγος του επίσης πανούργου Φρανκ Αντεργουντ, 46ου προέδρου των ΗΠΑ, είχε ορκιστεί πρόεδρος στη θέση του.

Δίπλα µου περπατούσαν µια νέα µαµά και το παιδί της, ένα κοριτσάκι το πολύ επτά-οκτώ χρόνων, πιασμένες χέρι-χέρι.

Ο κόσμος που γνωρίσαμε μέσα από την παλιά τηλεόρασή μας μετακομίζει.

Υπήρχε όταν ήμουν μικρός, τα πολύ παλιά χρόνια, μια τηλεοπτική εκπομπή που σε έφερνε σε επαφή με άλλα παιδιά από όλον τον κόσμο.

Είναι διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Και με το σπαρτίτο του «Μαγικού αυλού» στο άλλο.

Θα μπορούσε να έχει συμβεί στον Μίστερ Μπιν ή στο ζευγάρι «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος», σε κάποιον τέλος πάντων από τους προορισμένους να υφίστανται τις πιο απίθανες ατυχίες και ταλαιπωρίες κακομοίρηδες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Προσπάθησε να µε πείσει πως το κέικ με χουρμάδες και τόφου είναι καλύτερο από το Νew Υork cheesecake στην κλασική ή στην πειραγμένη εκδοχή του με νουτέλες και άλλα τέτοια «δηλητήρια».

Σε μια εποχή που οι εκπομπές σάτιρας στην ελληνική τηλεόραση έχουν μειωθεί δραματικά, ο Γιώργος Μητσικώστας κάνει come back.

Παρουσιαστής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha, αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ρεπόρτερ και παρουσιαστής της «Αυτοψίας» (πάλι του Alpha)...

Τηλεφωνικές συσκευές χωρίς κουµπιά, κομπιούτερ χωρίς πληκτρολόγια, μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς οδηγούς, ηλεκτρικές συσκευές που λειτουργούν με τη φωνή μας, οι φωτογραφίες μιας ζωής σε άλμπουμ που δεν ζυγίζουν ούτε ένα γραμμάριο, αφού βρίσκονται αποθηκευμένα στο Cloud μας, ηλεκτρονικές οικιακοί βοηθοί που χωράνε σε μία τσέπη, αλλά και έπιπλα και ρούχα στις πιο λιτές γραμμές - όχι μόνο κομψά, κυρίως πρακτικά -, και συμβουλές για μια ζωή με τα απολύτως απαραίτητα...

Ηρθαν φίλοι από την Αμερική και αποφάσισα να τους κάνω μια κυριακάτικη βόλτα. Να τους πάω στα αρχαία. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: