Κοσμάς Βίδος

Ηυγρασία είναι τόσο πηχτή που νομίζεις πως κόβεται με το μαχαίρι. Τα δέντρα στάζουν. Το μονοπάτι που οδηγεί από την κορυφή του καταπράσινου Victoria Peak προς το κέντρο της πόλης έχει μεταμορφωθεί σε έναν ολισθηρό διάδρομο. Τρώω μια μεγαλοπρεπή τούμπα.

«Οήλιος ανατέλλει από τα παράλια βουνά της Μασσαλίας και τα βαθυγάλανα νερά τον δέχονται με μια ηδονική φρικίαση.

Το περίµενε πώς και πώς το ταξιδάκι στο νησί.

Στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Κάτι η όλο και πιο άνοστη σύγχρονη ποπ, κάτι οι πολιτικές σκοπιμότητες που (και με την είσοδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο παιχνίδι) καπέλωσαν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, κάτι η φυσιολογική φθορά, η γήρανση ενός θεσμού που μετράει 62 χρόνια ζωής…

Οταν είχαν ξεκινήσει τη λειτουργία τους οι εταιρείες πάρκινγκ στα πέριξ του αεροδρομίου, με είχε εντυπωσιάσει η συμπεριφορά του προσωπικού: χαμογελαστοί και ευγενικοί, με το «σεις» και με το «σας», σχεδόν δεν σε άφηναν να πατήσεις στο χώμα, σε πήγαιναν και σε έφερναν στα χέρια.

Διαβάζοντας, εδώ και χρόνια, εκατοντάδες δημοσιεύματα (άρθρα, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, αφιερώματα) με θέμα «Γιατί αγαπώ τη γειτονιά μου»

Παρακολουθώ ένα δανέζικο σίριαλ που λέγεται «Ρίτα», με θέμα την προσωπική ζωή αλλά και το εκπαιδευτικό έργο μιας αντισυμβατικής δασκάλας και (ανύπανδρης) μητέρας τριών παιδιών σε μια πόλη κοντά στην Κοπεγχάγη.

Εσύ φταις.

Η τηλεοπτική βιομηχανία της μυθοπλασίας παράγει πλέον σίριαλ με ρυθμούς καταιγιστικούς. Οι επιτυχημένες σειρές συνεχίζονται... για πάντα, με τον έναν κύκλο να διαδέχεται τον άλλον

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε/ της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι/ σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε/ τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη».

Παρακολουθώντας τη «Λουτσία ντι Λαµµερµούρ» της Λυρικής Σκηνής (και της Βασιλικής Οπερας του Λονδίνου όπου πρωτοπαρουσιάστηκε), σκεφτόμουν ότι υπάρχει μια καθοριστική παράμετρος σχετικά με το πώς λειτουργεί η όπερα, την οποία δείχνουν να αγνοούν ακόμη και άνθρωποι που δηλώνουν φανατικοί του είδους:

Η ελληνική τηλεόραση ποτέ δεν αγάπησε ιδιαίτερα τα ντοκιμαντέρ.

Μου διηγήθηκε το όνειρό του:

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η απόφαση της Σίνθια Νίξον να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης είναι συνεπής με τον ρόλο που την έκανε διάσημη: η Μιράντα Χομπς του «Sex and the city» ήταν μια μαχητική δικηγόρος, μια γυναίκα καριέρας ικανή να πολεμήσει για να επιβληθεί σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Αν η Νίξον τα καταφέρει, θα είναι η πρώτη φορά που γυναίκα θα έχει εκλεγεί στην εν λόγω θέση. Και η πρώτη φορά που η Νέα Υόρκη θα αποκτήσει ανοιχτά bisexual κυβερνήτη.

Η Σάρον Στόουν οφείλει την (60χρονη) νεότητά της στον βουδισμό που, όπως η ίδια είπε, τη φέρνει «πίσω στο κέντρο και είναι το κλειδί της γαλήνης και της ομορφιάς - μια εσωτερική αίσθηση αρμονίας και κομψότητας».

Στο τέλος του πέµπτου κύκλου του «House of Cards» (Netflix) η Κλερ Αντεργουντ, η πανούργα σύζυγος του επίσης πανούργου Φρανκ Αντεργουντ, 46ου προέδρου των ΗΠΑ, είχε ορκιστεί πρόεδρος στη θέση του.

Δίπλα µου περπατούσαν µια νέα µαµά και το παιδί της, ένα κοριτσάκι το πολύ επτά-οκτώ χρόνων, πιασμένες χέρι-χέρι.

Ο κόσμος που γνωρίσαμε μέσα από την παλιά τηλεόρασή μας μετακομίζει.

Υπήρχε όταν ήμουν μικρός, τα πολύ παλιά χρόνια, μια τηλεοπτική εκπομπή που σε έφερνε σε επαφή με άλλα παιδιά από όλον τον κόσμο.

Είναι διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Και με το σπαρτίτο του «Μαγικού αυλού» στο άλλο.