Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.
…όταν οι ευθύνες αποδίδονται στις δομές. Οπότε ποια συγγνώμη;
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες» Γ. Σεφέρης Πριν χρόνια είχα την τιμή να υποδεχτώ στο σπίτι μου πρώτα τον «Σκάι» και ύστερα την αντιτρομοκρατική σχετικά με κάτι γκαζάκια που έκαψαν την είσοδο της πολυκατοικίας μου και μια νεραντζιά. Την επόμενη, εξεπλάγην, διότι το πρώτο τηλεφώνημα συμπαράστασης που δέχτηκα ήταν […]
( εμπνευστής, διαχειριστής, κομπιναδόρος, λαοπλάνος και ο,τι άλλο φανταστείς) τελειώνει. Κι αυτό που θα ζήσουμε ως πολιτική στο μέλλον (διότι θα το ζήσουμε) είναι το τέλος μιας αυταπάτης
(Οκτώβριος 1924 – Αύγουστος 2011) Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Τον μνημονεύω και δεν ξεχνώ ό,τι σημείωνα λεπτομερώς σ’ ένα τετράδιο στις τελευταίες συναντήσεις μας όταν γύριζα σπίτι – όπως συνέβαινε με τον Τσαρούχη το ’69 στο Παρίσι και ύστερα με τον Ντερριντά. Δεν ξεχνώ, κυρίως τώρα, που πήραν […]
Και ασφαλώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι ανθρώπινες ζωές προστατεύθηκαν, τα καμμένα θα αναδασωθούν, θα δοθούν αποζημιώσεις, οι «αρμόδιοι», από τα κλιματιζόμενα «συντονιστικά» τους οχήματα θα γυρίσουν στα εξ ίσου κλιματιζόμενα γραφεία τους, η τηλεόραση θα επιστρέψει -μετά λύπης της- στο βαρετό πρόγραμμά της, ο γείτονας θα το ξανασκεφτεί και θα πετάει εφ’ εξής […]
Ο φακός εστίασε σωστά. Χωρίς λόγια, τα είπε όλα: μιά παλιά, σκουριασμένη πινακίδα, τσουρουφλισμένη από τη φωτιά, να υπενθυμίζει στον «αποσπερνό διαβάτη» (Μαλακάσης) πως » Το δάσος κινδυνεύει» – αν μπορώ ακόμη να διακρίνω την γραμμένη προτροπή που εισάγεται κατά πλεονασμό. Γιατί την εικόνα στην καμένη λαμαρίνα, την βλέπω κατά κόρον στη «λαμαρίνα» της τηλεόρασης […]
» Στον τόπο μας Ο ήλιος ξεσκεπάζει τις ρυτίδες Ξεθάβει τους σκελετούς Μακραίνει τους ίσκιους Πολλαπλασιάζει τον ήχο Στον τόπο μας Ο ήλιος σπέρνει πανικό.»* * Χριστόφορου Λιοντάκη, » Εικόνες που επιμένανε», εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012. Υ Γ. Κατά τα άλλα το πρώτο Rafale είναι έτοιμο […]
«Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιάς αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σε αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό. Το θνησιμαίο, αείζωο.»* * Οδυσσέας Ελύτης, «Ο μικρός Ναυτίλος, εκδόσεις Ίκαρος, 1985 – 2002. ΥΓ. Με την […]
Στο Κολοσσαίο, τότε, ο αντίχειρας του αυτοκράτορα στραμμένος προς τα κάτω. Στην τηλεόραση, τώρα, κάτω από την «εικόνα», η «παγωμένη» λεζάντα: «Στείλτε άμεσα φωτογραφίες και βίντεο… ΑΝΤ1 VIBER 6932880880» Κατά τα άλλα: «Εφιαλτική η κατάσταση στη Βαρυμπόμπη». (LIVE)
Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο
Αντιλαμβάνομαι τον όρο «παλινόρθωση», με τον οποίο ο Γιάννης Δραγασάκης έκλεινε χθες την εμπεριστατωμένη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», με την πρωταρχική του σημασία ως επαναφορά στην ορθία ή αρχική θέση και όχι ως επιστροφή του μονάρχη ή της δυναστείας στο θρόνο. Και είμαι βέβαιος ότι έτσι αντιλαμβάνεται την αντιδραστική αυτή έννοια κι ο ίδιος. […]
…στη Μύκονο. Η «ιδέα» θα μπορούσε να υλοποιηθεί με επιτυχία τον Σεπτέμβριο και στα Πανεπιστήμια. Άλλωστε ποτέ δεν αμφέβαλα ότι η Κεραμέως είχε κάτι απο την ευφυΐα του Τσώρτσιλ: «Επιτυχία είναι να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου.»
Στην κομματική μπαρμπουτιέρα , μόνον οι κακοί παίκτες επαναλαμβάνουν, κομματιάζοντας την τύχη και κατανέμοντάς τη σε πολλές ζαριές. Αντίθετα, η καλή ζαριά καταφάσκει ολόκληρη την τύχη με μία και μόνη ρίψη. Αλλά, όπως γράφει ο Μαλλαρμέ, » μία ζαριά ποτέ δεν καταργεί την τύχη. Κυρίως την προδιαγεγραμμένη..
…ο Οδυσσέας Ελύτης – «Δυτικά της λύπης «- όσο πιο υπαινικτικά γίνεται: «Ας κοπούν δάφνες όσες θέλεις το στεφάνι δε γίνεται.»
Το ότι κατά περίσταση είμαστε όλοι βλάκες, δεν περίμενα τον Ρόμπερτ Μούζιλ να μου το πει , ούτε τον Μαξ Νορντάου να με διαβεβαιώσει για τα κατά συνθήκη ψεύδη. Και δεν αδικώ τον Σοπενάουερ που επιμένει πως "όποιος γράφει για τους ανόητους βρίσκει πάντα ευρύ κοινό "
Το ότι κατά περίσταση είμαστε όλοι βλάκες, δεν περίμενα τον Ρόμπερτ Μούζιλ να μου το πει , ούτε τον Μαξ Νορντάου να με διαβεβαιώσει για τα κατά συνθήκη ψεύδη. Και δεν αδικώ τον Σοπενάουερ που επιμένει πως «όποιος γράφει για τους ανόητους βρίσκει πάντα ευρύ κοινό «. Άλλο με τρομάζει εδώ. Το οτι στα αφιερώματα […]
Θα ήθελα να επανέλθω στην προσφιλή μου «Θεωρία του αντάρτη», για να σημειώσω ότι επειδή δεν προσδοκώ από τον αντίπαλο δικαιοσύνη, μου επιτρέπεται να αποδώσω στη γραφίδα μου ό,τι ο Καρλ Σμιτ ονομάζει «ψυχή του κλέφτη».