Πρωτοδιάβασα τον Ζακ Ντεριντά στη σάρκα εκ της σαρκός του «Βήματος», στις «Εποχές», περίπου δύο χρόνια πριν βρεθώ στο Παρίσι, το ’68. Στο ίδιο τεύχος, ο Γιάννης Χρήστου δημοσίευε σε μία μόνο σελίδα το «Πιστεύω» του για τη μουσική. Δεν ξέρω πώς, αλλά η «Εισήγηση» του Ντεριντά, γραμμένη ειδικά για το σπουδαίο περιοδικό, και το […]
Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.
Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο
Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα είναι να κατανοηθεί τόσο το ότι το υποκείμενο που ιστορεί είναι ένα διχασμένο υποκείμενο όσο και το ότι οι αφηγήσεις των νέων ιστορικών υποκειμένων συνδέονται με μια νέα βούληση για γνώση σε συνάρτηση με τον σύγχρονο (ηλεκτρονικό) τρόπο άσκησης της εξουσίας.
«Δεν είναι ζήτημα «υποκειμένου και αντικειμένου», αλλά ενός συγκεκριμένου ζωικού είδους το οποίο ευδοκιμεί μόνο υπό μια ορισμένη ορθότητα, προπάντων κανονικότητα των αντιλήψεών του (ώστε να μπορεί να κεφαλαιοποιεί την εμπειρία του)». Φ. Νίτσε, «Τα τελευταία σημειωματάρια, 14» [122] Στο «Βήμα» δεν γράφω ως επιστήμονας (απέτυχα), ούτε ως πολιτικός αναλυτής (αποτυγχάνω), αλλά ως ποιητής με […]