Νικόλαος Σεβαστάκης

Ο ανερμάτιστος «αντισυστημισμός» λειτουργεί σαν μηχανισμός συκοφάντησης κάθε σοβαρής προσπάθειας για κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.

Κάτι συντελείται εδώ και καιρό και βρήκε ευκαιρία να εκδηλωθεί ανοιχτά στην πανδημία: μια παρακμή της λεγόμενης «κριτικής σκέψης» που γλιστράει όλο και συχνότερα σε παρανοϊκού τύπου καχυποψία και απλή δήλωση απέχθειας για τον σύγχρονο κόσμο ή τη Δύση.

Η Ελληνική Επανάσταση έδωσε αυτόνομη ύπαρξη σε ένα έθνος που έπρεπε να συγκροτηθεί και να γίνει ο κοινωνικός σχηματισμός ενός νέου ελληνικού κόσμου.

Η ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120 του Συντάγματος που λέει «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία» έχει γίνει το ιερό δισκοπότηρο των τελευταίων δέκα χρόνων. Πάνω σε αυτό οικοδομήθηκε η αξίωση ατόμων και ομάδων […]

Οι κρίσεις είναι δύσκολες για τις κυβερνήσεις και κανονικές παγίδες για τις αντιπολιτεύσεις. Ιδίως αυτές οι κρίσεις που σχετίζονται με παγκόσμιες δυναμικές και έχουν πολυσύνθετη φύση όπως η σημερινή κατάσταση ανάγκης. Οι κυβερνήσεις χειρίζονται διοικητικές μηχανές προσπαθώντας να ισορροπήσουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αξίες. Συχνά δεν τα καταφέρνουν καλά, άλλοτε γιατί τελικά υποχωρούν σε πιέσεις επαγγελματικών […]

Σε ένα κομμάτι της κοινής γνώμης έχει σχηματιστεί η εντύπωση μίας ακόμη διαμάχης για συντεχνιακούς και στενά επαγγελματικούς λόγους. Μια άλλη μερίδα των πολιτών ακούει για τον εξοβελισμό των κοινωνικών επιστημών και σπεύδει να δει κάποιο γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης να εξορίσει κάθε «εστία αμφισβήτησης και κριτικής». Αλλοι, τέλος, από τον συντηρητικό και τον φιλελεύθερο […]

Oι 261 ψήφοι υπέρ της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, νέας Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, φέρνουν ξανά στον νου το δίλημμα συναίνεση/σύγκρουση και την ταραχώδη συζήτηση που το συνοδεύει. Η συζήτηση κρατάει χρόνια και έχει περίπλοκες προεκτάσεις μέσα στη θεωρία της δημοκρατίας, πράγμα λογικό άλλωστε. Σχηματικά, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση – με διάφορες διακλαδώσεις – που επιμένει ότι οι συναινέσεις […]

Στον σημερινό κόσμο η δημαγωγία, η λογική των εύκολων λύσεων, στρέφεται κυρίως προς τα δεξιά, προς την περιοχή ενός ευέλικτου, αφομοιωτικού και απρόβλεπτου συντηρητισμού. Η νέα Δεξιά δεν πρωτοτυπεί τόσο με καινούργιες ιδέες όσο με την ελεύθερη ενσωμάτωση στοιχείων από όλες τις άλλες παραδόσεις και «ατζέντες». Για παράδειγμα, ο Μπόρις Τζόνσον μίλησε τη ριζοσπαστική γλώσσα […]

Χονγκ Κονγκ, Ιράν, Ιράκ, Χιλή κ.λπ. Διαφορετικά καθεστώτα, ιδεολογικά πλέγματα, θεσμικές τάξεις κλονίζονται δίχως να είναι ορατή κάποια αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική. Οι λαϊκές εξεγέρσεις, άλλοτε μειοψηφικές και άλλοτε πολυάνθρωπες και μαζικές, φέρνουν πάντα μαζί τους το αίνιγμα της τελικής κατάληξής τους. Οταν μάλιστα αποτελούν σεισμικές δονήσεις στο εσωτερικό περίκλειστων πολιτικών συστημάτων, το μυστήριό τους μεγαλώνει. […]

Ο ιστορικός Μαρκ Φερό, στο γνωστό του βιβλίο(1), έχει μιλήσει με πολλά παραδείγματα για την τύφλωση μέσα στην Ιστορία, για το πώς δηλαδή ηγέτες, πνευματικές ελίτ και φυσικά οι ίδιοι οι πολίτες αρνούμαστε, συχνά, να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Ο Φερό, ελευθεριακό πνεύμα σε απόσταση από τις ορθοδοξίες, δεν χαρίζεται σε κανέναν παράγοντα και παράδοση […]

Τα κότερα, τα πούρα, οι ακριβές μάρκες ρολογιών και μανικετόκουμπων, οι πισίνες. Ολα αυτά υποβάλλουν μια ορισμένη ιδέα του πλούτου, εικόνες ευζωίας και «χλιδής», έτσι όπως τη φαντάζονται οι πολλοί και τη βιώνουν οι λίγοι. Σε παλαιότερες εποχές μπορεί να ήταν το γρασίδι στον κήπο κάποιου palazzo ή ένα ανοιχτόχρωμο πουλόβερ που τονίζει το παράταιρο […]