Ν Σεβαστάκης

Κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Μοιάζει σκανδαλώδης η φράση, παράδοξος καρπός της θερινής αισιοδοξίας, αλλά πιστεύω πως έχει μια βάση:

Με πένθη προχωράει τώρα τελευταία η Ιστορία, αν και ίσως πάντα έτσι πήγαινε. Πολύ λίγα να χαιρόμαστε, πολλά περισσότερα για να ανησυχούμε και να θυμώνουμε.

Μία από τις αγαπημένες λέξεις της πολιτικής του προηγούμενου αιώνα ήταν η λέξη «μέτωπο».

Σχεδόν ένας χρόνος πέρασε από τον Ιανουάριο της μεγάλης ανατροπής, από τότε δηλαδή που η ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά νίκησε τις δυνάμεις του «παλαιού καθεστώτος».

H έκκληση του Αλέξη Τσίπρα κατά τη σύντομη προεκλογική περίοδο εισακούστηκε: ένα πολύ συρρικνωμένο εκλογικό σώμα

Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 ένας ορισμένος «αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός» έγινε κυβέρνηση.

Γράφω αυτές τις γραμμές νύχτα Τετάρτης προς Πέμπτη και αφού διαψεύστηκαν κάποιες φήμες για ανάκληση του δημοψηφίσματος στο απογευματινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού.

Στους κλονισμούς που έφερε η κρίση στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία, ειπώθηκε συχνά ότι η Κεντροαριστερά δεν έχει πλέον νόημα.

Θυμάμαι μια συνέντευξη του μοντερνιστή ποιητή Νίκολας Κάλας όπου στην παρατήρηση της δημοσιογράφου για το λαϊκό στοιχείο που ερέθιζε τη Γενιά του '30 απάντησε προκλητικά: «Μισώ καθετί το λαϊκό».