Ν Σεβαστάκης

Τέλος του 2017 και αν υπάρχει ένα σήμα που έρχεται απ' την Ευρώπη αυτό είναι η δυσκολία να διαγνώσει κανείς μια καθαρή τάση, ένα ηγεμονικό ρεύμα ιδεών. Ακριβώς επειδή τα ρευστά και ανακόλουθα συμβάντα προκαλούν δυσφορία στους παρατηρητές, ανατρέχουν σε γενικά σχήματα. Στην «άνοδο της Ακροδεξιάς» (να η Αυστρία) ή στο ξεπέρασμα παραδοσιακών πολιτικών συνόρων (να και ο Μακρόν).

Ο Ιβάν Ζαμπλονκά (ή Γιαμπλόνκα, όπως είναι το προγονικό όνομα) είναι ένας από τους νεότερους γάλλους ιστορικούς που αναστοχάζονται το αντικείμενο και την εργασία τού ιστορικού.

Είναι άραγε νεοφιλελεύθεροι όσοι μίλησαν αρνητικά για τις περί τροτσκισμού και επανάστασης κουβέντες της κυρίας Νατάσσας Μποφίλιου; Κάποιος που διαπιστώνει πως επί «κρατικοποιημένου ΟΑΣΘ» αργούν πολύ περισσότερο τα λεωφορεία και έχουν μεγαλώσει οι ουρές αναμονής στη συμπρωτεύουσα είναι κι αυτός νεοφιλελεύθερος;

Στέκομαι στoν «Στόουνερ» του John Williams (Gutenberg) και στο πώς η ζωή ενός καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας, δίχως τίποτε το συνταρακτικό, μπορεί και γεμίζει ένα μυθιστόρημα απλότητας και βάθους, μια υπαρξιακή ελεγεία για τον χρόνο και την αφιέρωση σε έναν σκοπό. Η μετάφραση της Αθηνάς Δημητριάδου συμβάλλει ουσιαστικά στη γοητεία του βιβλίου.

Δύο γεγονότα αυτής της εβδομάδας, το ένα από τη γειτονιά μας, το άλλο από τη Νοτιοανατολική Αφρική.

O προβοκάτορας είναι μια παλιά ιστορία.

H εποχή των δημαγωγών φαίνεται πως θα έχει διάρκεια.

Τα κόμματα αλλάζουν μέσα στον χρόνο, ενίοτε με απότομες στροφές. Συχνά όμως αυτές οι αλλαγές δεν έχουν βάθος, ούτε φτιάχνουν εύκολα μια νέα ταυτότητα, όπως πιστεύουν μερικοί.

Στις παράπλευρες απώλειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν και κάποια πρόσωπα και ιδέες που θεωρήθηκαν μέρος της γερμανικής και ευρωπαϊκής καταστροφής.

Στη μεγάλη έρευνα της διαΝΕΟσις για το «τι πιστεύουν οι Ελληνες» (2017) αποτυπώνεται όλη η σύγχυση του καιρού αλλά και μια διαφορά κλίματος από τα πρώιμα μνημονιακά χρόνια.

Κάποια βιβλία συναντούν τη συγκυρία, χωρίς, αναγκαστικά, να περιορίζονται στην επικαιρική και βραχυπρόθεσμη διάσταση της πολιτικής.

Το copy-paste δεν είναι απλώς η γνώριμή μας επιλογή για αντιγραφή και επικόλληση.

Στον απόηχο της άρνησης της ελληνικής κυβέρνησης να μετάσχει στη διάσκεψη που διοργανώνει η εσθονική προεδρία της ΕΕ για τα «εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων», άναψε η συζήτηση.

Μια φράση της Νίκης Κεραμέως για τους ιστορικούς αγώνες της Αριστεράς δημιούργησε αναστάτωση στην επικράτεια των social media, εκεί που ακόμα και ανάμεσα σε φωτογραφίες θαλασσινών τοπίων και ηλιοβασιλέματα τίποτα δεν περνάει αμαχητί.

Οσο και αν το απωθούμε, ενεργοποιώντας τη λήθη και τις ρουτίνες της, η ισλαμιστική τρομοκρατία υπενθυμίζει διαρκώς την παρουσία της.

«Καλώ τους ψηφοφόρους της Ανυπότακτης Γαλλίας του κ. Μελανσόν να μην ψηφίσουν την υποταγμένη Γαλλία του κ. Μακρόν».

Μέχρι πρόσφατα ακούγαμε ότι το μοναδικό ρεύμα που κερδίζει στην εποχή της σύγχυσης και των εθνικών αναδιπλώσεων είναι η λαϊκιστική Δεξιά.

Μια Ευρώπη ζαλισμένη από το Brexit, την καινούργια ιταλική αβεβαιότητα, την ανακύκλωση της ελληνικής εκκρεμότητας.

Μια εφημερίδα δεν είναι πια (εδώ και χρόνια) η κύρια πηγή της είδησης. Δεν είναι, απλώς, μια επιχειρηματική δραστηριότητα μεταξύ άλλων.