Η πρωθυπουργία Μητσοτάκη περπατάει ήδη στον έκτο χρόνο της. Η κυβέρνηση χρειάζεται καταφανώς ένα restart. Μία επανεκκίνηση.
Ο Κασσελάκης μπορεί να διαθέτει μια ιδέα για τον εαυτό του (σωστή ή λάθος, αδιάφορο) αλλά δεν είναι έως τώρα συγκρίσιμος με τον Μητσοτάκη.
Οι πληγές στο Αιγαίο παραμένουν ανοικτές. Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν τις βλέπουν από τις Βρυξέλλες. Κι αν έχουν στο μυαλό τους πώς θα τις γιατρέψουν.
Κανείς δεν ξέρει τι κόμμα είναι αυτό που πολιτεύεται σήμερα με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ και υπό την προεδρία Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε καν αν είναι κόμμα, αν έχει πρόεδρο κι αν πρόεδρος είναι ο Κασσελάκης.
Μόνο τυχοδιώκτες μπορεί να προσβλέπουν σε μια Προεδρία που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος ή το χειρόφρενο του Μεγάρου Μαξίμου.
Με διασκεδάζουν τα ξεκατινιάσματα στην πολιτική. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα καλύτερα ξεκατινιάσματα είναι τα αριστερά.
Την πραγματική κουβέντα δεν την κάνει κανείς στο ΠαΣοΚ. Ολοι δηλώνουν πρωταγωνιστές αλλά κανείς δεν εξηγεί πώς θα επιστρέψουν οι πρωταγωνιστές στην εξουσία.
Ολοι κατανοούμε ότι η προεδρική εκλογή στις ΗΠΑ δεν είναι απλώς άλλη μία εκλογική αναμέτρηση μεταξύ άλλων
Τον Αύγουστο υπάρχουν φωτιές. Κάθε χρόνο. Σε σημείο που η επανάληψη τις καθιστά σχεδόν ενδημικό εποχικό φαινόμενο. Μια επαναλαμβανόμενη κακή είδηση, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Επαναλαμβανόμενη όμως είναι και η συνέχεια.
Δεν νοείται ελευθερία χωρίς ασφάλεια, ούτε ασφάλεια δίχως ελευθερία.
Είναι προφανές ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να ζήσει υπό τη διαρκή απειλή εκείνων που θέλουν να το εξαφανίσουν. Ομως είναι εξίσου προφανές ότι αυτό το αποκρουστικό παζάρι της βίας και του αίματος δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές.
Σε μια δημοκρατία που αναπτύσσεται διαρκώς εδώ και πενήντα χρόνια, προηγήθηκε ο εξευγενισμός του παλαιού πολωτικού δικομματισμού.
Η µάχη για τη δηµοκρατία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά το βέβαιο είναι πως για τα πρώτα πενήντα χρόνια την κερδίσαµε.
Αναμφισβήτητα γιορτάζουμε τα πενήντα χρόνια της δημοκρατίας σε συνθήκες ύφεσης της αμφισβήτησής της. Κανείς δεν την αρνείται ανοιχτά, ούτε οι πιο αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις.
Τον Ιούλιο του 1958 κυκλοφόρησε μία από τις ωραιότερες κωμωδίες του ιταλικού νεορεαλισμού που παίχτηκε με τον ελληνικό τίτλο «Ο κλέψας του κλέψαντος». Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς το ιταλικό χιούμορ ή κάστινγκ είναι η υπόθεση Novartis στα δικά μας.
Ψάχνουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν ενδιαφέρονται ο Καραμανλής ή ο Σαμαράς, αλλά δεν νομίζω πολύ πιθανό να στείλει ο Μητσοτάκης στο Προεδρικό Μέγαρο εσωκομματικούς επικριτές του.
Η περίπτωση Πολάκη, πέρα από τη γραφικότητα ή την αγένεια, έχει εξελιχθεί σε μόνιμο πρόβλημα διαρκούς αυτανάφλεξης
Είναι βέβαιο πως δεν θα είχαμε τουρκική εισβολή αν η χούντα του Ιωαννίδη και των άλλων ηλιθίων στην Αθήνα δεν είχε κάνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη, λοιπόν. Λευτεριά και στους Ουιγούρους. Λευτεριά και στη Νότια Οσετία. Λευτεριά και στη Μαρίνα που είναι έγκυος στο πρώτο της.
Δεν αμφισβητώ ότι το καλοκαίρι θέλει λίγη κουβέντα για την παραλία όταν εξαντληθεί η συζήτηση για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να φεύγει διακοπές με το μυαλό στα σχέδια του Τεμπονέρα ή τις επόμενες κινήσεις του Κατρίνη.