Γιάννης Πρετεντέρης

«Είναι δυνατόν μέσα σε αυτές τις συνθήκες αβεβαιότητας να συντελεστεί μια πραγματική ευρωπαϊκή επανεκκίνηση; Κανείς δεν μπορεί να το διαβεβαιώσει».

Tα ζάρια για τις κυβερνήσεις, τα μεγάλα και τα σπουδαία, είναι παρακινδυνευμένη μέθοδος. Δεν ξέρεις τι θα σου βγάλουν. Από τη Λεπέν και τον Τραμπ έως τους γερμαναράδες νεοναζί. Ασε που τα ζάρια μπορούν εύκολα να γυρίσουν το παιχνίδι σε παπατζιλίκι.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι φυσικά υπουργικό ή μόνο υπουργικό. Είναι ότι δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Διαφορετικά, μαζεύοντας απλώς τα ορφανά του ενός ή του άλλου για να φτιάξεις κόμμα, το πολύ πολύ να φτιάξεις ορφανοτροφείο.

Αν δεν το κατάλαβαν, να τους θυμίσω ότι αστόχησαν μάλλον πιο πολύ από την κυβέρνηση. Κι ότι δεν έχουν τα δικά της πολιτικά αποθέματα, ούτε τις αντοχές που προσφέρει η εξουσία.

Αν δηλαδή έδωσαν σήμα για μια επανεκκίνηση του μηχανισμού που η Ευρώπη έχει ανάγκη. Ή αν αποτέλεσαν απλώς την καταγραφή της στασιμότητας που όλοι αντιλαμβάνονται και καταγράφουν αλλά δεν κάνουν κάτι να την αλλάξουν.

Η Ευρώπη όμως δεν προχώρησε ποτέ επειδή όλοι συμφωνούν με όλα. Προχώρησε όταν όλοι συμφωνούν στην Ευρώπη. Ολοι οι λαοί, όλες οι κοινωνικές τάξεις, όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις την αποτελούν και τη διαμορφώνουν από κοινού. Αυτό θα συμβεί κι από αύριο.

Με άλλα λόγια, οι ευρωεκλογές δεν είναι καθοριστικές αλλά ούτε κι ασήμαντες. Κυρίως θα επηρεάσουν τους συσχετισμούς στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρόλο που και εκεί τον κεντρικό ρόλο θα διατηρήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Είχαμε υποτιμήσει τον Κασσελάκη. Iσως και τις θάλασσες. Αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν ξεκατινιάστηκαν τόσο πολύ για τόσα ελάχιστα.

Το δικό μου ερώτημα είναι απλό: αφού καταφανώς έχουμε να κάνουμε με μια απλούστατη και αδιάβλητη διαδικασία, γιατί ο Κασσελάκης δεν πάτησε το κουμπάκι να πάρει το χαρτάκι να τελειώνουμε;

Για όλους αυτούς τους λόγους η υπόθεση του πόθεν έσχες εξελίχτηκε σε κακόγουστη φάρσα. Προφανώς όσοι γέλασαν, γέλασαν. Αλλά την Κυριακή θα φανεί μήπως μερικοί κλάψουν κιόλας.

Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ατάλαντος. Φέρνει μια ανακατωσούρα. Μια φασαρία. Δεν αποπνέει τη βαρεμάρα της Αριστεράς.

Αν οι ψηφοφόροι αναδείξουν μια νέα πλειοψηφία, αν η πλειοψηφία διευρυνθεί ή ανανεωθεί, πάλι κανένα πρόβλημα.

Φοβούμαι πως κανείς δεν ξέρει πώς να τελειώσει έναν πόλεμο. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν φαίνεται να διαθέτει μια μέθοδο για το τέλος του πολέμου κι ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Παραμένει ασαφές πώς θα προκύψουν οι όροι συνεννόησης και συνδιοίκησης που παραδοσιακά επιτρέπουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση να λειτουργεί.

Μόνο που στην Ελλάδα τα πάντα (όπως φαίνεται) μοιάζουν με δυστύχημα.

Η όποια κριτική στο Ισραήλ είναι νόμιμη, θεμιτή και αναπόφευκτη. Επιβάλλεται. Δεν νοείται κράτος ή κυβέρνηση υπεράνω κριτικής.

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ή θα λύνεις το Μεσανατολικό. Ή θα σηκώνεις την 7η κούπα. Ολα μαζί δεν γίνονται.

«Πρωθυπουργοί από το καλάθι» μπορεί ασφαλώς να υπάρξουν, το έχουμε ζήσει εδώ και αλλού. Αλλά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε το χρήσιμο. Ασε που χαλάνε και γρήγορα.

Αν όμως η Ευρώπη απουσιάζει από τη ζωή των ανθρώπων, αν δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, τη μετανάστευση, την ανεργία ή να διαμορφώσει έστω μια κοινή στάση στο Μεσανατολικό, τότε τι ακριβώς μας ζητάει να εκλέξουμε;