Γιάννης Πρετεντέρης

«Επιβεβλημένη προσπάθεια συνεννόησης και συνύπαρξης» Μητσοτάκη-Ερντογάν

Η δημοκρατία μας κατέκτησε μέσα από δοκιμασίες, αντιξοότητες κι αμφισβητήσεις την ευκαιρία να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό σύστημα σε εδραία και ασφαλή βάση.Το πέτυχε; Σε έναν βαθμό ναι, σε κάποιον βαθμό όχι.

Σε ένα μήνα από σήμερα θα ψηφίσουμε για την Ευρώπη. Και έχω την αίσθηση πως το μόνο ευρωπαϊκό που μας απασχολεί είναι η Γιουροβίζιον.

Καταλήγω απλώς ότι είναι η κυβέρνηση που στερείται χιούμορ. Αν διέθετε, θα είχε στείλει τον Κασσελάκη να μας εκπροσωπήσει στην ενθρόνιση του Πούτιν.

Εκεί και αλλού (όπως στην Αϊτή) ο Τύπος όχι μόνο δεν δείχνει ιδιαίτερα ελεύθερος, αλλά συνήθως δεν υπάρχει. Δεν πειράζει. Τον ανακάλυψαν και τον αξιολόγησαν οι δαιμόνιοι Ρεπόρτερ.

Ησυχοι λοιπόν ότι θα τηρηθούν τα πατροπαράδοτα μπορούμε να αναρωτηθούμε το αυτονόητο. Τι ψηφίζουμε τελικά;

Διότι για την απίστευτη αυτή καθυστέρηση και τις ενδεχόμενες συνέπειές της δεν φταίει ούτε η οχλαγωγία ούτε ο λαϊκισμός.

Χθες ας πούμε ο Κασσελάκης προσκυνούσε στην Καισαριανή αφού ο ναυαρχούκος τον έχει ήδη πάει βαρκάδα στη Μακρόνησο.

Το Κυπριακό άλλωστε είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας.

Η πολυσυζητημένη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στον Λευκό Οίκο προσέκρουσε σε αδιέξοδο κι αυτό δεν ξέρω για ποιον λόγο είναι καλό για τον Ερντογάν.

Κάτω από τον «αντισυστημικό» μανδύα και μέσα από ένα καταγγελτικό πρόσχημα, το καρκίνωμα μεγαλώνει. Και λειτουργεί από εκλογή σε εκλογή και από δυσκολία σε δυσκολία σαν κοινή δεξαμενή μιας μεταφερόμενης περιφρόνησης της δημοκρατίας.

Στη χώρα μας η παρεξήγηση είναι προϊόν της ασάφειας που αποτελεί μια παράδοση της πολιτικής. Και η οποία συντηρείται από ευφάνταστους μεσάζοντες που ενδιαφέρονται να μετακινούνται δωρεάν από το Κέντρο στην Αριστερά ή αντιστρόφως.

Δεν υπάρχει δρόμος πλήρους επιστροφής ή ανασκευής. Η ίδια η χώρα έχει γίνει χειρότερη και ο υπόκοσμος επιβιώνει χάρη σε αυτό.

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου το μόνο που θα έπαιρνα σοβαρά είναι η αφρικανική σκόνη.

Η διευκόλυνση του τελευταίου ψηφοφόρου στα Τζουμέρκα ή την Παπούα-Νέα Γουινέα αποτελεί υποχρέωση κι όχι ευχέρεια της δημοκρατικής πολιτείας.

Χρειάζεται και κοινή λογική. Η οποία επιτρέπει να φτάσει η σοφία στους απλούς πολίτες ώστε να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Είναι εντυπωσιακό για ποιον λόγο όλοι εκείνοι που δεν λένε τίποτα επί της ουσίας δεν δοκιμάζουν να πουν κάτι για την Ευρώπη. Για την οποία, ούτως ή άλλως, ψηφίζουμε.

Μόνο που οι ευρωεκλογές δεν είναι καλαμπούρι. Για την ακρίβεια, καμία εκλογή στη δημοκρατία δεν είναι καλαμπούρι.

Τώρα που οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα με τον Κασσελάκη αλλά αναρωτιέμαι τι σημαίνει να είσαι αριστερός στην Ελλάδα.

Διότι, για να πούμε την αλήθεια, στο Ευρωκοινοβούλιο μια παράδοση τενεκέδων την έχουμε. Υποψιάζομαι ότι θα διατηρηθεί.