Γιάννης Πρετεντέρης

Την επόμενη μέρα από την εκλογική επιτυχία της Λεπέν, οι δύο «πρώην» εμφανίστηκαν μαζί στο Πολεμικό Μουσείο και εξαπέλυσαν μια σφοδρή επίθεση στον Πρωθυπουργό και την κυβερνητική πολιτική.

Ο Αυγενάκης και ο Κασσελάκης έχουν ένα κοινό στοιχείο. Την εξαιρετικά μεγάλη ιδέα για τη σημασία του εαυτού τους.

Και πάλι καλά που δεν ζήτησε ο Καραμανλής να βοηθήσουμε τον Πούτιν. Διότι τον άκουγε κι ο Σαμαράς που δεν το έχει σε τίποτα μετά την Τουρκία, τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία να κηρύξει τον πόλεμο και στον Ζελένσκι.

Ετσι είναι συνήθως οι πρώην. Δεν μπορούν εύκολα να χωνέψουν ότι δεν είναι νυν. Τι να κάνουν λοιπόν; Ανησυχούν!

Στις βουλευτικές εκλογές του 2023 το ΠΑΣΟΚ υπολειπόταν του Μητσοτάκη σχεδόν 30 (!) μονάδες. Οποιος νομίζει ότι μπορεί να τις καλύψει έως το 2027 και χωρίς να μεσολαβήσει εθνική καταστροφή, καλοδεχούμενος.

Μια κρίση στη Γαλλία μπορεί να κοστίσει σε ολόκληρη την Ευρώπη

Αν οι προβλέψεις επαληθευθούν, το μετεκλογικό μέλλον της Γαλλίας προμηνύεται δύσκολο και πάντως αχαρτογράφητο

Υποθέτω πως οι βουλευτές της ΝΔ που διαμαρτύρονταν στην ΚΟ δεν εννοούσαν τόσο τον τρόπο διακυβέρνησης του Μητσοτάκη, ούτε καν τους συνεργάτες που έχει επιλέξει, αλλά το γεγονός ότι δεν κυβερνούσε μαζί τους. Αισθάνονται δηλαδή πως τους έχει στην «απ' έξω».

Και τα αδέλφια μας, οι «Αλονζανφάν», θα περάσουν άσχημα με αυτούς που πάνε να μπλέξουν.

Καλώς ή κακώς, οι πολιτικές ηγεσίες δεν αναδεικνύονται από το ΑΣΕΠ, ούτε από συγκλήτους καθηγητών.

Τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί πριν από τα «μπάνια του λαού»;

Δεν έχει φθορά η κυβέρνηση; Προφανώς έχει και θα έχει. Είναι στη λογική των πραγμάτων. Και είναι υπόθεση της αντιπολίτευσης να την εκμεταλλευτεί.

Ευκαιρία για δύο κομματικούς χώρους να μετρηθούν χωρίς ψευδαισθήσεις, να αναλογιστούν τι θέλουν και πώς το επιδιώκουν, να αυτοπροσδιοριστούν στον σύγχρονο κόσμο πριν τους αφήσει πίσω του. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι υποχρέωση.

Όπως είπαμε, η δημοκρατία άντεξε. Για την Αριστερά το βλέπω πιο δύσκολο.

Πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει κάτι, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει τι είναι. Διότι «κόμμα εξουσίας» ή «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» ή «κίνημα αλλαγής» με 12%-12,5% στο μέτρημα δεν υπάρχει

Το ερώτημα όμως είναι απλό. Ποιος δεν θέλει να απονέμεται δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Και ποιος αρνείται ότι υπάρχουν «δικαστικές αστοχίες» που επιβάλλεται να ελαχιστοποιηθούν και να διορθωθούν;

Η πικρή αλήθεια είναι πως ελάχιστα νοιάζονται για την Κεντροαριστερά ή τη χώρα.

Πολιτική με μισοριξιές δεν γίνεται.

Ο Ανδρουλάκης κλείνει δυόμισι χρόνια στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εκανε ήδη τέσσερις εκλογές (δύο βουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές). Κι υποθέτω ότι κάθε ψηφοφόρος έχει διαμορφώσει πλέον άποψη για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί πια να παίζει τη χαρωπή στρουθοκάμηλο, όποιοι κι αν συγκροτήσουν τη νέα ηγεσία της.