Γιάννης Πρετεντέρης

Πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει κάτι, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει τι είναι. Διότι «κόμμα εξουσίας» ή «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» ή «κίνημα αλλαγής» με 12%-12,5% στο μέτρημα δεν υπάρχει

Το ερώτημα όμως είναι απλό. Ποιος δεν θέλει να απονέμεται δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Και ποιος αρνείται ότι υπάρχουν «δικαστικές αστοχίες» που επιβάλλεται να ελαχιστοποιηθούν και να διορθωθούν;

Η πικρή αλήθεια είναι πως ελάχιστα νοιάζονται για την Κεντροαριστερά ή τη χώρα.

Πολιτική με μισοριξιές δεν γίνεται.

Ο Ανδρουλάκης κλείνει δυόμισι χρόνια στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εκανε ήδη τέσσερις εκλογές (δύο βουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές). Κι υποθέτω ότι κάθε ψηφοφόρος έχει διαμορφώσει πλέον άποψη για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί πια να παίζει τη χαρωπή στρουθοκάμηλο, όποιοι κι αν συγκροτήσουν τη νέα ηγεσία της.

«Είναι δυνατόν μέσα σε αυτές τις συνθήκες αβεβαιότητας να συντελεστεί μια πραγματική ευρωπαϊκή επανεκκίνηση; Κανείς δεν μπορεί να το διαβεβαιώσει».

Tα ζάρια για τις κυβερνήσεις, τα μεγάλα και τα σπουδαία, είναι παρακινδυνευμένη μέθοδος. Δεν ξέρεις τι θα σου βγάλουν. Από τη Λεπέν και τον Τραμπ έως τους γερμαναράδες νεοναζί. Ασε που τα ζάρια μπορούν εύκολα να γυρίσουν το παιχνίδι σε παπατζιλίκι.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι φυσικά υπουργικό ή μόνο υπουργικό. Είναι ότι δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Διαφορετικά, μαζεύοντας απλώς τα ορφανά του ενός ή του άλλου για να φτιάξεις κόμμα, το πολύ πολύ να φτιάξεις ορφανοτροφείο.

Αν δεν το κατάλαβαν, να τους θυμίσω ότι αστόχησαν μάλλον πιο πολύ από την κυβέρνηση. Κι ότι δεν έχουν τα δικά της πολιτικά αποθέματα, ούτε τις αντοχές που προσφέρει η εξουσία.

Αν δηλαδή έδωσαν σήμα για μια επανεκκίνηση του μηχανισμού που η Ευρώπη έχει ανάγκη. Ή αν αποτέλεσαν απλώς την καταγραφή της στασιμότητας που όλοι αντιλαμβάνονται και καταγράφουν αλλά δεν κάνουν κάτι να την αλλάξουν.

Η Ευρώπη όμως δεν προχώρησε ποτέ επειδή όλοι συμφωνούν με όλα. Προχώρησε όταν όλοι συμφωνούν στην Ευρώπη. Ολοι οι λαοί, όλες οι κοινωνικές τάξεις, όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις την αποτελούν και τη διαμορφώνουν από κοινού. Αυτό θα συμβεί κι από αύριο.

Με άλλα λόγια, οι ευρωεκλογές δεν είναι καθοριστικές αλλά ούτε κι ασήμαντες. Κυρίως θα επηρεάσουν τους συσχετισμούς στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρόλο που και εκεί τον κεντρικό ρόλο θα διατηρήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Είχαμε υποτιμήσει τον Κασσελάκη. Iσως και τις θάλασσες. Αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν ξεκατινιάστηκαν τόσο πολύ για τόσα ελάχιστα.

Το δικό μου ερώτημα είναι απλό: αφού καταφανώς έχουμε να κάνουμε με μια απλούστατη και αδιάβλητη διαδικασία, γιατί ο Κασσελάκης δεν πάτησε το κουμπάκι να πάρει το χαρτάκι να τελειώνουμε;

Για όλους αυτούς τους λόγους η υπόθεση του πόθεν έσχες εξελίχτηκε σε κακόγουστη φάρσα. Προφανώς όσοι γέλασαν, γέλασαν. Αλλά την Κυριακή θα φανεί μήπως μερικοί κλάψουν κιόλας.

Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ατάλαντος. Φέρνει μια ανακατωσούρα. Μια φασαρία. Δεν αποπνέει τη βαρεμάρα της Αριστεράς.

Αν οι ψηφοφόροι αναδείξουν μια νέα πλειοψηφία, αν η πλειοψηφία διευρυνθεί ή ανανεωθεί, πάλι κανένα πρόβλημα.

Φοβούμαι πως κανείς δεν ξέρει πώς να τελειώσει έναν πόλεμο. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν φαίνεται να διαθέτει μια μέθοδο για το τέλος του πολέμου κι ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα.