Γιάννης Πρετεντέρης

Η νέα Κομισιόν μοιάζει λιγότερο παρδαλή και οι κυβερνήσεις εύλογα προβληματίζονται για τα ζητήματα του ασύλου και της παράνομης μετανάστευσης.

Η εκλογή αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κάτι σαν το Πάσχα. Γίνεται κάθε χρόνο και προσδοκούν ανάσταση νεκρών. Τα σημειώνω όλα αυτά για να ενημερώσω την Τέιλορ Σουίφτ ότι περιμένουμε να τοποθετηθεί ώστε να ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε.

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της παρέας είναι (μεταξύ άλλων) η πειστικότερη απόδειξη ότι γυρίσαμε σελίδα, κάτι που αποτελεί μια εγγύηση για την επόμενη ημέρα. Ελπίζω απλώς η χώρα να έγινε σοφότερη από τα λάθη και τα παθήματά της.

Οι κοινωνίες μπορούν να παραμυθιαστούν, μπορεί να θρέψουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μπορεί να παθαίνουν εξάρσεις θυμικού και να κάνουν κουταμάρες από συγκίνηση. Αλλά πάντα καταφέρνουν στο τέλος να ξεχωρίσουν έναν πολιτικό από μια πάπια.

Ο Μητσοτάκης έχει πλέον μπει στον έκτο χρόνο της πρωθυπουργίας του. Δεν είναι λίγο. Η κόπωση είναι εμφανής και στην κυβέρνηση και στο ακροατήριο. Αλλά προς το παρόν τροφοδοτεί μόνο δημοσκοπήσεις και γκρίνια.

Το βέβαιο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε έχει τελειώσει. Οδεύει στο κοιμητήριο των κομμάτων που γέννησε η κρίση και έφυγαν μαζί της.

Για να κερδίσει λοιπόν το ΠαΣοΚ μια «δεύτερη ζωή» χρειάζεται να εφεύρει έναν «δεύτερο εαυτό». Ο οποίος αφού τιμήσει την «3η του Σεπτέμβρη», τον Ανδρέα Παπανδρέου κι όποιον άλλο διαλέξει το ακροατήριο, θα απευθυνθεί σε σημερινούς ανθρώπους.

Το ΠΑΣΟΚ έχει χώρο, μπορεί να αποκτήσει και μεγαλύτερο. Αλλά...  Πρέπει να βρει κάτι να πει και κάτι να δείξει. Προς το παρόν παρακολουθούμε συγκινητικές τελετές μνήμης και έναν διαγωνισμό υποψηφίων αρχηγών που δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τα πλήθη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Εχω απλώς μια απορία. Πώς συμβαίνει κι οι μόνοι που τα κάνουν πάνω τους με τον Ερντι και τις φανφάρες του είναι κάτι έλληνες ακροδεξιοί που τρέμουν συνεχώς ότι η Τουρκία θα μας περικυκλώσει;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλη η αναστάτωση της δεκαετίας του 2010 και μαζί της ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε μια άρνηση της πραγματικότητας. Στην ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα μπορεί να είναι ή να γίνουν διαφορετικά επειδή έτσι βολεύει.

Μαζί με τη Μεταπολίτευση λοιπόν έχει γενέθλια στις «3 του Σεπτέμβρη» και το πιο εμβληματικό παιδί της. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως μετά την κρίση της περασμένης δεκαετίας το ΠαΣοΚ δεν είναι εκείνο που ήταν.

Η πρωθυπουργία Μητσοτάκη περπατάει ήδη στον έκτο χρόνο της. Η κυβέρνηση χρειάζεται καταφανώς ένα restart. Μία επανεκκίνηση.

Ο Κασσελάκης μπορεί να διαθέτει μια ιδέα για τον εαυτό του (σωστή ή λάθος, αδιάφορο) αλλά δεν είναι έως τώρα συγκρίσιμος με τον Μητσοτάκη.

Οι πληγές στο Αιγαίο παραμένουν ανοικτές. Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν τις βλέπουν από τις Βρυξέλλες. Κι αν έχουν στο μυαλό τους πώς θα τις γιατρέψουν.

Κανείς δεν ξέρει τι κόμμα είναι αυτό που πολιτεύεται σήμερα με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ και υπό την προεδρία Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε καν αν είναι κόμμα, αν έχει πρόεδρο κι αν πρόεδρος είναι ο Κασσελάκης.

Μόνο τυχοδιώκτες μπορεί να προσβλέπουν σε μια Προεδρία που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος ή το χειρόφρενο του Μεγάρου Μαξίμου.

Με διασκεδάζουν τα ξεκατινιάσματα στην πολιτική. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα καλύτερα ξεκατινιάσματα είναι τα αριστερά.

Την πραγματική κουβέντα δεν την κάνει κανείς στο ΠαΣοΚ. Ολοι δηλώνουν πρωταγωνιστές αλλά κανείς δεν εξηγεί πώς θα επιστρέψουν οι πρωταγωνιστές στην εξουσία.

Ολοι κατανοούμε ότι η προεδρική εκλογή στις ΗΠΑ δεν είναι απλώς άλλη μία εκλογική αναμέτρηση μεταξύ άλλων