Γιάννης Πρετεντέρης

Πριν από λίγες μέρες, η Δημοκρατική Συμπαράταξη ξεκίνησε μια σειρά εκδηλώσεων. Εγινε μία και στη Λάρισα. Σε κάποια αίθουσα, το τοπικό ΠαΣοΚ μάζεψε τους τοπικούς πασόκους για να κουβεντιάσουν.

Ευτυχώς που ήλθαν «τα φαντάσματα του παρελθόντος» (όπως τα αποκάλεσε και ο Πρωθυπουργός...) για να επιβεβαιώσουν το αυτονόητο:

Επειδή ακούστηκαν διάφορα για κάποιες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αλλά και για το Βατοπαίδι χρήσιμο είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Σε κάποια στιγμή των διαπραγματεύσεων, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος φέρεται να προειδοποίησε τους δανειστές με τη φράση «θα πάμε σε εκλογές, θα πέσουμε, και θα μας βρείτε στους δρόμους».

Ομολογώ ότι ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλει η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση.

Οι αδαείς αντιμετωπίζουν τις δημοσκοπήσεις όπως παλιά στα χωριά το θερμόμετρο. Ο άλλος ψηνόταν στον πυρετό και του έλεγαν:

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Είμαι από εκείνους που (ανιδιοτελώς, το σημειώνω...) θεωρούν ότι η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών.

Η μέθοδος είναι γνωστή από το μπάσκετ. Οταν η ομάδα παίρνει την κάτω βόλτα, ο προπονητής ζητάει τάιμ άουτ μήπως τη συμμαζέψει.

Mια απλή ερώτηση: τι χρειάζεται η αντιπολίτευση σε μια δημοκρατία;

Τον Σεπτέμβριο 2015 η κυβέρνηση νόμιζε ότι είχε δέσει τον γάιδαρό της.

Είναι γνωστό ότι ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Στην Ελλάδα οι πνιγμένοι πιάνονται από την απλή αναλογική.

Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου εξελίσσεται σε φιάσκο.

Το φθινόπωρο 1991, ο Στ. Ψυχάρης σχεδίασε μια νέα μορφή του «Βήματος της Κυριακής», με αυτόνομα ένθετα διαφορετικών αλλά συμπληρωματικών ενδιαφερόντων. Μια «πολυ-εφημερίδα».

Υπάρχει η ιστορία με τον τύπο που απειλεί να πηδήξει από έναν ουρανοξύστη. «Μα θα σκοτωθείς!» του λένε οι φίλοι του. «Ναι, αλλά αν δεν σκοτωθώ θα με πάρουν για κασκαντέρ στο Χόλιγουντ!» απαντάει εκείνος.

Αν δεν προκηρυχθούν εκλογές μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα, τότε δεν προλαβαίνουν να γίνουν εκλογές στις 19 Μαρτίου.

Ουδείς ισχυρίζεται οτι τα πράγματα είναι εύκολα για την κυβέρνηση. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή δημοσκοπική κατάρρευση, η οποία καταγράφει μια πρωτόγνωρη κοινωνική αποδοκιμασία.

Αναρωτιέμαι τι είναι πιο επικίνδυνο για τη χώρα. Ενας προεκλογικός μήνας ή μια κυβέρνηση που σέρνεται από μήνα σε μήνα;

Εννέα μήνες εξετάστηκαν δεκάδες μάρτυρες. Το αποτέλεσμα καταγράφηκε σε χίλιες (περίπου) σελίδες. Και ποιο ήταν το συμπέρασμα;

Δεν νομίζω να υπάρχει Κοινοβούλιο δημοκρατικής χώρας στο οποίο να αναγράφεται σε πόρισμα Εξεταστικής Επιτροπής η εξής άποψη της πλειοψηφίας:

Διαβάζοντας όσα μπόρεσα για τα «Δύο Χρόνια ΣΥΡΙΖΑ» δεν κατάλαβα γιατί τόση φλυαρία.