Γιάννης Πρετεντέρης

Ο θυμός θεμελιώνει ένα ανεξέλεγκτο δικαίωμα στο σορολόπ. Οποιος το αμφισβητεί θεωρείται εχθρός του δικαιώματος, όχι του σορολόπ.

Αν ενδιαφέρεται συνεπώς η αντιπολίτευση να διεκδικήσει τον ρόλο της θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί μέρος μιας ομαλής θεσμικής λειτουργίας. Κι όταν καταξιωθεί σε αυτόν τον ρόλο, τότε θα έχει ψηλώσει αρκετά ώστε να διεκδικήσει κάτι μεγαλύτερο.

Η Αμερική είναι μια μεγάλη χώρα και μια στέρεη δημοκρατία. Στην καλή εκδοχή, όποιος κι αν εκλεγεί θα βρει τον δρόμο της. Μόνο που δεν θα βρει τον ίδιο δρόμο.

Νομίζω ότι τα «σιωπηλά μοντέλα» μπορεί να αποτελέσουν έναν καλό κώδικα ερμηνείας κάποιων φαινομένων αλλά και έναν εξαιρετικά παραπλανητικό οδηγό.

Η Χεζμπολάχ και η Χαμάς βρήκαν αρχηγούς και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνει.

Εχω την ισχυρή υποψία πως σε οποιαδήποτε άλλη δυτική δημοκρατία και μάλιστα στις περισσότερες ευρωπαϊκές ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ θα εκλαμβανόταν ως αυτό που είναι. Ενα νούμερο. Στην Αμερική όμως έχει ήδη διατελέσει πρόεδρος κι είναι πολύ πιθανό να επανεκλεγεί.

Για να μην αφήνουμε την ιστορία στα χέρια του Βελόπουλου, χρήσιμο είναι να ξέρει κι ο δήμαρχος την ιστορία της πρωτεύουσας μιας χώρας που τον εξέλεξε στη δημαρχία της.

Είναι αδιανόητο να επινόησαν κάποιοι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», να διέσυραν δέκα αθώους ανθρώπους και να τη σκαπουλάρουν ατιμώρητοι.

Η πλειοψηφία της ΝΔ είναι στα καλά ξεμπερδέματα με τους «πρώην» της, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να κλυδωνίζεται ιδιαίτερα.

Αν τέτοιες μέρες χρωστάμε κάτι στο «έπος του '40» είναι πως πέρα από τα ευχέλαια στα διάφορα φασισταριά, είχαμε και μια γάτα. Εναν εθνικό στρατό κι έναν λαό έτοιμους να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Ο Σαμαράς. Τι επιδιώκει; Τι θέλει; Πού αποβλέπει; Αγνωστο. Αλλά είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης ούτε προτίθεται, ούτε έχει λόγο να αποδεχτεί την κηδεμονία του.

H πολυδιαφημισμένη σύγκρουση του Ανδρουλάκη με τον Μητσοτάκη δεν έριξε τα τσιμέντα. Λίγο το θέμα, λίγο το ύφος, λίγο η ουσία των πραγμάτων, δεν νομίζω ότι η χθεσινή συζήτηση θα καταχωριστεί στα ανθολόγια της κοινοβουλευτικής ιστορίας.

Είναι αναμφίβολα θετικό ότι το νεοσύστατο Ινστιτούτο Τσίπρα αποφάσισε να ασχοληθεί με «τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» (22/10). Στο παρελθόν η Αριστερά νόμιζε ότι η οικονομία αποφασίζεται σε κάποια ΚΕ και εξαγγέλλεται «με έναν νόμο και ένα άρθρο».  

Το επόμενο βήμα είναι να μπορέσει το «όλον ΠαΣοΚ» (που θα έλεγε κι ο Βενιζέλος) να διαμορφώσει μια πολιτική φυσιογνωμία κι ένα σχέδιο. Να παρουσιάσει δηλαδή στον κόσμο το διαχρονικό ζητούμενο από μια πολιτική δύναμη: τι είναι και τι θέλει.

Ούτε ο Δούκας γουστάρει τον Ανδρουλάκη, ούτε ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη. Αλλά δεν έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί. Στον ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκαν. Η ομάδα που δεν γουστάρει επιστρατεύει μια αμφιλεγόμενη διαδικασία και καθαιρεί τον Κασσελάκη.

Η άξια γυναίκα που ήταν η Βάσω Παπανδρέου μάς άφησε νωρίς. Είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια για λόγους υγείας και τώρα αποφάσισε να μας αποχαιρετήσει για το επέκεινα.

Το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η ισραηλινή ηγεσία και οι δυτικοί σύμμαχοι.

Τη στιγμή που μοναδική επιλογή εξουσίας είναι εκείνη που βρίσκεται στην εξουσία και μοναδικός αποδεκτός Πρωθυπουργός είναι ο άνθρωπος που είναι ήδη Πρωθυπουργός αυτό φανερώνει αδιέξοδο. Θα μπορέσει η αντιπολίτευση να διαπεράσει ή να το άρει αυτό;

Οι κοινωνίες μας έχουν και ταυτότητα και αξίες. Οφείλουν να έχουν. Και είμαι βέβαιος πως η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει καμία διάθεση να τις δει να μετατρέπονται σε γιουσουρούμ.

Είναι μια καλή στιγμή να συγκροτηθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. Οχι μόνο μεταξύ Πρωθυπουργού και Ανδρουλάκη αλλά και γενικότερα μεταξύ των κοινοβουλευτικών πολιτικών αρχηγών.