Στις 12 Νοεμβρίου, ο Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δημοσίευε ένα άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με το οποίο περιέγραφε (για πολλοστή φορά) τη ζωή των ονείρων του.
Υπάρχει άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι πούλησε στον Ομπάμα τη διαστημική τεχνολογία του θεού Απόλλωνα και πήρε 3 τρισ., από τα οποία έχει φτιάξει ομόλογα ύψους 600 δισ. υπέρ του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Αν η πολιτική ήταν δρόμος ταχύτητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε πάρει το ρεκόρ σπίτι του.
Στο ερώτημα τι χαρακτήρισε το 2016, η απάντηση είναι κατηγορηματική: η επέλαση του λαϊκισμού.
To 1938, λίγο πριν από τη διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου, ο Γουίνστον Τσόρτσιλ σημείωνε με διαύγεια: «Στην Αγγλία προσφέρθηκε η επιλογή μεταξύ πολέμου και ντροπής.
Τι σου είναι ο άνθρωπος. Μέρες γιορτινές, ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να μείνει σπίτι και να διηγείται στον υιό Ερνέστο τα ανδραγαθήματά του όταν πολεμούσε στη Σιέρα Μαέστρα με τον Κομαντάντε Φιντέλ.
Οσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος έχω γνωρίσει πολλές κυβερνήσεις. Καλές και κακές. Χρήσιμες και επικίνδυνες. Εχθρικές και φιλικές προς τον Τύπο.
Η αντιπολίτευση πέρασε δύσκολες στιγμές στη Βουλή. Οχι επειδή ο μποναμάς και η ψηφοφορία αφορούσαν τους συνταξιούχους.
Αν ο Πρωθυπουργός έκανε τη φασαρία με τους μποναμάδες για να δικαιολογείται στη Μέρκελ ότι έγινε παρεξήγηση και να μην πάει σε εκλογές, τότε η κυβέρνηση πολιτεύεται διά της υποβοηθούμενης ευθανασίας.
Μετά την Εκθεση της Κομισιόν που ήταν καταπέλτης για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τα ίδια μαντάτα έφερε και η Εκθεση PISA του ΟΟΣΑ.
«Numbers don't lie!» - «οι αριθμοί δεν λένε ψέματα» ισχυρίζονται οι Αμερικανοί.
Η παρατήρηση είναι εμπειρική και όχι αξιολογική. Οπου βρέθηκαν αναχώματα και όπου λειτούργησαν άμυνες απέναντι στην επίθεση του λαϊκισμού προήλθαν από την Κεντροδεξιά.
Η απορία είναι απλή. Υπήρξε ηγέτης άλλης δημοκρατικής ευρωπαϊκής χώρας που έτρεξε στην Αβάνα να συμμετάσχει στο πένθος για τον Κάστρο;
Οπισθοδρόμηση στα σχολεία, λάθος το πάγωμα της αξιολόγησης, περιορισμός της αυτονομίας των ΑΕΙ, γηρασμένοι οι εκπαιδευτικοί, ψηφιακά αναλφάβητοι οι νέοι...
Στο πανάρχαιο ερώτημα «ποιος φοβάται τις εκλογές;» υπάρχει μια εξίσου πανάρχαια και αυτονόητη απάντηση: εκείνος που θα τις χάσει.
Τώρα ο Τραμπ. Πρόσφατα το Brexit, ο Κόρμπιν, ο Σάντερς. Οι Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα στην απόγνωσή της η κυβέρνηση ψάχνει κάποια καλή είδηση, μπας και βγάλει τον χειμώνα. Λογικό. Οι κυβερνήσεις ζουν με τις καλές ειδήσεις και εκπνέουν με τις άλλες.
Μια κορυφαία κωμωδία των Monty Python, «Η Ζωή του Μπράιαν», τελειώνει στον Γολγοθά με τους σταυρωμένους να τραγουδούν όλοι μαζί «Always look on the bright side of life» - σε ελεύθερη απόδοση: κοίτα πάντα την καλή πλευρά της ζωής!..
Την Τρίτη 8 Νοεμβρίου ο γαλλικός «Monde» είχε ένα αφιέρωμα στην αμερικανική προεδρική εκλογή που διεξαγόταν την ίδια ημέρα.
Τον Μάιο του 2015 ο υπουργός Παππάς δήλωνε ότι μέσα στον Ιούνιο θα δοθούν οι τηλεοπτικές άδειες και θα ρυθμιστεί η τηλεόραση κατά τα γούστα του.