Γιάννης Πρετεντέρης

Είναι αναμφίβολα θετικό ότι το νεοσύστατο Ινστιτούτο Τσίπρα αποφάσισε να ασχοληθεί με «τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» (22/10). Στο παρελθόν η Αριστερά νόμιζε ότι η οικονομία αποφασίζεται σε κάποια ΚΕ και εξαγγέλλεται «με έναν νόμο και ένα άρθρο».  

Το επόμενο βήμα είναι να μπορέσει το «όλον ΠαΣοΚ» (που θα έλεγε κι ο Βενιζέλος) να διαμορφώσει μια πολιτική φυσιογνωμία κι ένα σχέδιο. Να παρουσιάσει δηλαδή στον κόσμο το διαχρονικό ζητούμενο από μια πολιτική δύναμη: τι είναι και τι θέλει.

Ούτε ο Δούκας γουστάρει τον Ανδρουλάκη, ούτε ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη. Αλλά δεν έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί. Στον ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκαν. Η ομάδα που δεν γουστάρει επιστρατεύει μια αμφιλεγόμενη διαδικασία και καθαιρεί τον Κασσελάκη.

Η άξια γυναίκα που ήταν η Βάσω Παπανδρέου μάς άφησε νωρίς. Είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια για λόγους υγείας και τώρα αποφάσισε να μας αποχαιρετήσει για το επέκεινα.

Το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η ισραηλινή ηγεσία και οι δυτικοί σύμμαχοι.

Τη στιγμή που μοναδική επιλογή εξουσίας είναι εκείνη που βρίσκεται στην εξουσία και μοναδικός αποδεκτός Πρωθυπουργός είναι ο άνθρωπος που είναι ήδη Πρωθυπουργός αυτό φανερώνει αδιέξοδο. Θα μπορέσει η αντιπολίτευση να διαπεράσει ή να το άρει αυτό;

Οι κοινωνίες μας έχουν και ταυτότητα και αξίες. Οφείλουν να έχουν. Και είμαι βέβαιος πως η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει καμία διάθεση να τις δει να μετατρέπονται σε γιουσουρούμ.

Είναι μια καλή στιγμή να συγκροτηθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. Οχι μόνο μεταξύ Πρωθυπουργού και Ανδρουλάκη αλλά και γενικότερα μεταξύ των κοινοβουλευτικών πολιτικών αρχηγών.

Δεν περιμένω από τον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη. Είμαι βέβαιος ότι ο πρώην πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τα λάθη που έχουν γίνει. Περιμένω όμως από όσους δηλώνουν συνεχιστές ή ομοϊδεάτες του να καταλάβουν ποια είναι τα λάθη του Τσίπρα και γιατί δεν πρέπει να επαναληφθούν.

Τα δημοκρατικά κόμματα στη δημοκρατική Ευρώπη αποτελούνται από δημοκράτες. Που έχουν μάθει να λύνουν τις διαφορές τους ψηφίζοντας με κάποιους κανόνες δημοκρατίας. Οχι αποκλείοντας από την εκλογή όποιον φοβούνται.

Ξέρουμε πως με το χθεσινό αποτέλεσμα μπήκε φραγμός στην επαπειλούμενη «συριζοποίηση» του ΠαΣοΚ. Τίποτα άλλο. Οπως είναι φυσικό λοιπόν ο Ανδρουλάκης δεν εξελέγη χθες «επόμενος πρωθυπουργός».

Η πόλωση χρειάζεται δύο και προς το παρόν δεν βλέπουμε τον δεύτερο

Κάθε πόλεμος τελειώνει με μια διαπραγμάτευση. Και προς το παρόν βλέπω στη Μέση Ανατολή τους εμπόλεμους. Βλέπω τους νικητές, βλέπω και τους ηττημένους. Τους διαπραγματευτές δεν βλέπω.

Η συμβουλή της Ντόρας μπορεί να αποδειχτεί πολλαπλώς χρήσιμη. Είναι σημαντικό να ηρεμήσουν και να ξεπεζέψουν οι ενδιαφερόμενοι. Οχι μόνο επειδή προέκυψαν πολλοί πρωθυπουργοί και δεν ξέρουμε ποιον να διαλέξουμε. Αλλά επειδή έχουν μαζευτεί και πολλοί καβαλάρηδες.

Στην πραγματικότητα η φαρσοκωμωδία ή το μελόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτα καινούργιο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ ότι τα ξέραμε ή έπρεπε να τα ξέρουμε όλα. Μας λέει όμως πολλά για τον «σοφό λαό».

Επεσαν όλοι πάνω στο ΠαΣοΚ και του ζητούν να κάνει κάτι υπεράνθρωπο. Να φτιάξει δηλαδή έναν «άλλο πόλο» από το 13% και με τα υλικά που όλοι ξέρουμε.

Η ΝΔ είναι ίσως το μεγαλύτερο μαγαζί της δημοκρατίας μας, αλλά τα γκαρσόνια τρώγονται με τη διεύθυνση και γκρινιάζουν. Το ΠαΣοΚ σωριάστηκε το 2011, πήγε να διαλυθεί, πλακώθηκε, αλλά στο Ζάππειο έδωσαν το «παρών» και όσοι δεν μιλιούνται μεταξύ τους.

Στο ΠαΣοΚ σήμερα ψηφίζουν για τον άνθρωπο που θα το ανασυγκροτήσει με μοναδικό σκοπό να το επαναφέρει στα μέτρα μιας ιστορικής παράταξης εξουσίας.

Το πρόβλημα δεν είναι καν η Ακροδεξιά. Είναι η αδυναμία των «μη ακροδεξιών» να καλύψουν το κενό.

Τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου κλείνει ένας χρόνος από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς. Δεν βλέπω τι κέρδισε ο «Αξονας της Αντίστασης» από αυτήν τη θηριωδία. Μπορώ όμως εύκολα να σας πω πόσοι χάθηκαν.