Γιάννης Πρετεντέρης

Δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο δημοκρατικού κόμματος να απαγορεύει με διάφορες μεθοδεύσεις τη συμμετοχή του προηγούμενου προέδρου του στις εσωκομματικές εκλογές επειδή κάποιοι φοβούνται ότι μπορεί να κερδίσει ξανά.

Η εξυπνάδα του Μητσοτάκη είναι ότι πήγε με τους περισσότερους. Οι υπόλοιποι ερίζουν να μοιράσουν τους λίγους.

Οποιος ικετεύει για άσυλο, χρειάζεται να αποδείξει ότι απειλείται και κινδυνεύει. Οποιος θέλει να μεταναστεύσει, έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αρμόδιες ελληνικές Αρχές.

Η σωστή αριθμητική σύμφωνα με τις εναπομείνασες στελεχάρες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι 74.285=63=17. Με τέτοιους υπολογισμούς θα βγάλουν σε λίγο πρωθυπουργό τον Ραγκούση.

Η απουσία αντιπολίτευσης δεν είναι άλλοθι για να μετατραπούμε σε μια χώρα μειωμένων προσδοκιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και το ΠΑΣΟΚ) θα πρέπει να αφομοιώσει νέους τρόπους σκέψης και να αναπτύξει εργαλεία κατανόησης μιας πραγματικότητας που διαρκώς μεταβάλλεται. Κακά τα ψέματα, οι νομοτέλειες έχουν ακυρωθεί εδώ και δεκαετίες. Οι τυφλοσούρτες έχουν καταργηθεί.

Η νέα Κομισιόν μοιάζει λιγότερο παρδαλή και οι κυβερνήσεις εύλογα προβληματίζονται για τα ζητήματα του ασύλου και της παράνομης μετανάστευσης.

Η εκλογή αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κάτι σαν το Πάσχα. Γίνεται κάθε χρόνο και προσδοκούν ανάσταση νεκρών. Τα σημειώνω όλα αυτά για να ενημερώσω την Τέιλορ Σουίφτ ότι περιμένουμε να τοποθετηθεί ώστε να ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε.

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της παρέας είναι (μεταξύ άλλων) η πειστικότερη απόδειξη ότι γυρίσαμε σελίδα, κάτι που αποτελεί μια εγγύηση για την επόμενη ημέρα. Ελπίζω απλώς η χώρα να έγινε σοφότερη από τα λάθη και τα παθήματά της.

Οι κοινωνίες μπορούν να παραμυθιαστούν, μπορεί να θρέψουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μπορεί να παθαίνουν εξάρσεις θυμικού και να κάνουν κουταμάρες από συγκίνηση. Αλλά πάντα καταφέρνουν στο τέλος να ξεχωρίσουν έναν πολιτικό από μια πάπια.

Ο Μητσοτάκης έχει πλέον μπει στον έκτο χρόνο της πρωθυπουργίας του. Δεν είναι λίγο. Η κόπωση είναι εμφανής και στην κυβέρνηση και στο ακροατήριο. Αλλά προς το παρόν τροφοδοτεί μόνο δημοσκοπήσεις και γκρίνια.

Το βέβαιο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε έχει τελειώσει. Οδεύει στο κοιμητήριο των κομμάτων που γέννησε η κρίση και έφυγαν μαζί της.

Για να κερδίσει λοιπόν το ΠαΣοΚ μια «δεύτερη ζωή» χρειάζεται να εφεύρει έναν «δεύτερο εαυτό». Ο οποίος αφού τιμήσει την «3η του Σεπτέμβρη», τον Ανδρέα Παπανδρέου κι όποιον άλλο διαλέξει το ακροατήριο, θα απευθυνθεί σε σημερινούς ανθρώπους.

Το ΠΑΣΟΚ έχει χώρο, μπορεί να αποκτήσει και μεγαλύτερο. Αλλά...  Πρέπει να βρει κάτι να πει και κάτι να δείξει. Προς το παρόν παρακολουθούμε συγκινητικές τελετές μνήμης και έναν διαγωνισμό υποψηφίων αρχηγών που δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τα πλήθη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο κόμμα που διαλύεται μέσα σε χαχανητά και χασμουρητά.

Εχω απλώς μια απορία. Πώς συμβαίνει κι οι μόνοι που τα κάνουν πάνω τους με τον Ερντι και τις φανφάρες του είναι κάτι έλληνες ακροδεξιοί που τρέμουν συνεχώς ότι η Τουρκία θα μας περικυκλώσει;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλη η αναστάτωση της δεκαετίας του 2010 και μαζί της ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε μια άρνηση της πραγματικότητας. Στην ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα μπορεί να είναι ή να γίνουν διαφορετικά επειδή έτσι βολεύει.

Μαζί με τη Μεταπολίτευση λοιπόν έχει γενέθλια στις «3 του Σεπτέμβρη» και το πιο εμβληματικό παιδί της. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως μετά την κρίση της περασμένης δεκαετίας το ΠαΣοΚ δεν είναι εκείνο που ήταν.

Η πρωθυπουργία Μητσοτάκη περπατάει ήδη στον έκτο χρόνο της. Η κυβέρνηση χρειάζεται καταφανώς ένα restart. Μία επανεκκίνηση.

Ο Κασσελάκης μπορεί να διαθέτει μια ιδέα για τον εαυτό του (σωστή ή λάθος, αδιάφορο) αλλά δεν είναι έως τώρα συγκρίσιμος με τον Μητσοτάκη.