Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ατάλαντος. Φέρνει μια ανακατωσούρα. Μια φασαρία. Δεν αποπνέει τη βαρεμάρα της Αριστεράς.
Αν οι ψηφοφόροι αναδείξουν μια νέα πλειοψηφία, αν η πλειοψηφία διευρυνθεί ή ανανεωθεί, πάλι κανένα πρόβλημα.
Φοβούμαι πως κανείς δεν ξέρει πώς να τελειώσει έναν πόλεμο. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν φαίνεται να διαθέτει μια μέθοδο για το τέλος του πολέμου κι ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Παραμένει ασαφές πώς θα προκύψουν οι όροι συνεννόησης και συνδιοίκησης που παραδοσιακά επιτρέπουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση να λειτουργεί.
Μόνο που στην Ελλάδα τα πάντα (όπως φαίνεται) μοιάζουν με δυστύχημα.
Η όποια κριτική στο Ισραήλ είναι νόμιμη, θεμιτή και αναπόφευκτη. Επιβάλλεται. Δεν νοείται κράτος ή κυβέρνηση υπεράνω κριτικής.
Αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ή θα λύνεις το Μεσανατολικό. Ή θα σηκώνεις την 7η κούπα. Ολα μαζί δεν γίνονται.
«Πρωθυπουργοί από το καλάθι» μπορεί ασφαλώς να υπάρξουν, το έχουμε ζήσει εδώ και αλλού. Αλλά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε το χρήσιμο. Ασε που χαλάνε και γρήγορα.
Αν όμως η Ευρώπη απουσιάζει από τη ζωή των ανθρώπων, αν δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, τη μετανάστευση, την ανεργία ή να διαμορφώσει έστω μια κοινή στάση στο Μεσανατολικό, τότε τι ακριβώς μας ζητάει να εκλέξουμε;
Δεν είναι βέβαιο ότι από μόνο του το «προϊόν Κασσελάκης» ενθουσιάζει την ελληνική αγορά αλλά να περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλουν οι κάλπες.
Η ιστορία έχει ένα πολιτικό δίδαγμα. Που λέει πως μην περιμένεις ποτέ από τον άλλο να κάνει τη δουλειά που χρειάζεται να κάνεις ο ίδιος.
Με σημαίες και κάτι αυτοσχέδια πλακάτ στα χέρια φωνάζουν το σύνθημα «Palestine free, from the river to the sea». Σε ελληνική απόδοση: Ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι έως τη θάλασσα.
Οι επικριτές ή έστω οι επιφυλακτικοί απέναντι στη Συμφωνία δικαιώνονται και δεν διαψεύδονται από τις πρόσφατες εξελίξεις. Και φυσικά μακάρι να μην επιβεβαιωθούν πλήρως διότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θέλει να ξαναρχίσει το νταραβέρι.
Τελικά δηλαδή είναι να απορεί κανείς που οι ισχυροί της γης δεν βλέπουν τη λύση όταν είναι μπροστά στα μάτια τους.
Ούτως ή άλλως δεν είχαμε και πολλά δικά μας να συζητήσουμε. Κι άρχισαν έτσι τα νταραβέρια με τους γείτονες.
Τρεις εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, μια εκλογική αναμέτρηση που εξελίσσεται με «βαθιά χασμουρητά» και της οποίας όλοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν (πάνω-κάτω) το αποτέλεσμα.
Γενικώς οι «καραμανλικοί» και οι «παπανδρεϊκοί» είναι δυο μάλλον αλλοπρόσαλλες ομάδες της πολιτικής ζωής των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.
Δεν ξέρω αν η «κοινωνικοποίηση» κι η ανοχή στη φασαρία έφτιαξαν καλύτερους ακτιβιστές.
Κι επειδή κατάλαβα ότι πολύ εκνευρίστηκαν οι «Στεφανουά» που η Ντόρα είπε για τον «πρόεδρο του κόμματος» ότι είναι άσχετος με τα διεθνή και ρεμπεσκές, κακώς στενοχωριούνται. Θα ήταν καλύτερα να τον είχε πει «κότα τρίλυρη και μακροπουπουλάτη»;
Το βασικό μας πρόβλημα ως χώρα είναι ότι περισσεύουν οι υστερίες και λείπει η πλάκα.