Γιάννης Πρετεντέρης

Για να μην αφήνουμε την ιστορία στα χέρια του Βελόπουλου, χρήσιμο είναι να ξέρει κι ο δήμαρχος την ιστορία της πρωτεύουσας μιας χώρας που τον εξέλεξε στη δημαρχία της.

Είναι αδιανόητο να επινόησαν κάποιοι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», να διέσυραν δέκα αθώους ανθρώπους και να τη σκαπουλάρουν ατιμώρητοι.

Η πλειοψηφία της ΝΔ είναι στα καλά ξεμπερδέματα με τους «πρώην» της, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να κλυδωνίζεται ιδιαίτερα.

Αν τέτοιες μέρες χρωστάμε κάτι στο «έπος του '40» είναι πως πέρα από τα ευχέλαια στα διάφορα φασισταριά, είχαμε και μια γάτα. Εναν εθνικό στρατό κι έναν λαό έτοιμους να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Ο Σαμαράς. Τι επιδιώκει; Τι θέλει; Πού αποβλέπει; Αγνωστο. Αλλά είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης ούτε προτίθεται, ούτε έχει λόγο να αποδεχτεί την κηδεμονία του.

H πολυδιαφημισμένη σύγκρουση του Ανδρουλάκη με τον Μητσοτάκη δεν έριξε τα τσιμέντα. Λίγο το θέμα, λίγο το ύφος, λίγο η ουσία των πραγμάτων, δεν νομίζω ότι η χθεσινή συζήτηση θα καταχωριστεί στα ανθολόγια της κοινοβουλευτικής ιστορίας.

Είναι αναμφίβολα θετικό ότι το νεοσύστατο Ινστιτούτο Τσίπρα αποφάσισε να ασχοληθεί με «τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» (22/10). Στο παρελθόν η Αριστερά νόμιζε ότι η οικονομία αποφασίζεται σε κάποια ΚΕ και εξαγγέλλεται «με έναν νόμο και ένα άρθρο».  

Το επόμενο βήμα είναι να μπορέσει το «όλον ΠαΣοΚ» (που θα έλεγε κι ο Βενιζέλος) να διαμορφώσει μια πολιτική φυσιογνωμία κι ένα σχέδιο. Να παρουσιάσει δηλαδή στον κόσμο το διαχρονικό ζητούμενο από μια πολιτική δύναμη: τι είναι και τι θέλει.

Ούτε ο Δούκας γουστάρει τον Ανδρουλάκη, ούτε ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη. Αλλά δεν έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί. Στον ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκαν. Η ομάδα που δεν γουστάρει επιστρατεύει μια αμφιλεγόμενη διαδικασία και καθαιρεί τον Κασσελάκη.

Η άξια γυναίκα που ήταν η Βάσω Παπανδρέου μάς άφησε νωρίς. Είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια για λόγους υγείας και τώρα αποφάσισε να μας αποχαιρετήσει για το επέκεινα.

Το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η ισραηλινή ηγεσία και οι δυτικοί σύμμαχοι.

Τη στιγμή που μοναδική επιλογή εξουσίας είναι εκείνη που βρίσκεται στην εξουσία και μοναδικός αποδεκτός Πρωθυπουργός είναι ο άνθρωπος που είναι ήδη Πρωθυπουργός αυτό φανερώνει αδιέξοδο. Θα μπορέσει η αντιπολίτευση να διαπεράσει ή να το άρει αυτό;

Οι κοινωνίες μας έχουν και ταυτότητα και αξίες. Οφείλουν να έχουν. Και είμαι βέβαιος πως η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει καμία διάθεση να τις δει να μετατρέπονται σε γιουσουρούμ.

Είναι μια καλή στιγμή να συγκροτηθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. Οχι μόνο μεταξύ Πρωθυπουργού και Ανδρουλάκη αλλά και γενικότερα μεταξύ των κοινοβουλευτικών πολιτικών αρχηγών.

Δεν περιμένω από τον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη. Είμαι βέβαιος ότι ο πρώην πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τα λάθη που έχουν γίνει. Περιμένω όμως από όσους δηλώνουν συνεχιστές ή ομοϊδεάτες του να καταλάβουν ποια είναι τα λάθη του Τσίπρα και γιατί δεν πρέπει να επαναληφθούν.

Τα δημοκρατικά κόμματα στη δημοκρατική Ευρώπη αποτελούνται από δημοκράτες. Που έχουν μάθει να λύνουν τις διαφορές τους ψηφίζοντας με κάποιους κανόνες δημοκρατίας. Οχι αποκλείοντας από την εκλογή όποιον φοβούνται.

Ξέρουμε πως με το χθεσινό αποτέλεσμα μπήκε φραγμός στην επαπειλούμενη «συριζοποίηση» του ΠαΣοΚ. Τίποτα άλλο. Οπως είναι φυσικό λοιπόν ο Ανδρουλάκης δεν εξελέγη χθες «επόμενος πρωθυπουργός».

Η πόλωση χρειάζεται δύο και προς το παρόν δεν βλέπουμε τον δεύτερο

Κάθε πόλεμος τελειώνει με μια διαπραγμάτευση. Και προς το παρόν βλέπω στη Μέση Ανατολή τους εμπόλεμους. Βλέπω τους νικητές, βλέπω και τους ηττημένους. Τους διαπραγματευτές δεν βλέπω.

Η συμβουλή της Ντόρας μπορεί να αποδειχτεί πολλαπλώς χρήσιμη. Είναι σημαντικό να ηρεμήσουν και να ξεπεζέψουν οι ενδιαφερόμενοι. Οχι μόνο επειδή προέκυψαν πολλοί πρωθυπουργοί και δεν ξέρουμε ποιον να διαλέξουμε. Αλλά επειδή έχουν μαζευτεί και πολλοί καβαλάρηδες.