Γιάννης Πρετεντέρης

Το αποτέλεσμα του Εμφυλίου θεωρείται ίσως για πολλούς προδιαγεγραμμένο ακριβώς λόγω της ήττας των «Δεκεμβριανών». Ο αστικός κόσμος μπορεί να φοβήθηκε αλλά ανασυγκροτήθηκε. Κέρδισε χρόνο.

Νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καίγεται για την αντιπολίτευση που κάνει ή δεν κάνει το ΠαΣοΚ; Καμία σχέση.

Σε αυτό το ομιχλώδες αλλά καταλαγιασμένο τοπίο, είναι λογικό και αναμενόμενο να προσβλέπουν όλοι στο εκλογικό αποτέλεσμα. Μόνο που θα έπρεπε να αρχίσουν να αναλογίζονται και την επόμενη ημέρα. Σε αυτή την προοπτική τα «ποτέ» είναι σαχλαμάρες για μικρά παιδιά.

Τουλάχιστον τώρα και μετά τα γιορτές θα μπορέσει επιτέλους το πολιτικό σύστημα να ασχοληθεί με το όντως σπουδαίο ζήτημα που είναι η εκλογή του (της) Προέδρου της Δημοκρατίας. Ελπίζω στα σοβαρά.

Μια κυβέρνηση δηλαδή που δεν απειλείται από κανέναν κι από πουθενά, τουλάχιστον εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Και το ερώτημα είναι αν κάνει χρήση της υπεροχής της όχι για να πουλήσει μούρη σε ανυπόστατους αντιπάλους αλλά για να κυβερνήσει καλύτερα.

Αυτό που λείπει δεν είναι η «αντιπολίτευση», χωρίς την οποία μια χαρά ζούμε. Αλλά κάποιο εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας, κάποια άλλη πρόταση διακυβέρνησης, χωρίς την οποία η δημοκρατία είναι κουτσή.

Ενα success story. Μπορεί να διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις για το τι ακριβώς συνεπάγεται να αποτελείς μια δυτική ευρωπαϊκή χώρα αλλά κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο. Πλην γραφικών και διαταραγμένων.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης φτιάξαμε ίσως την καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Παρόλο που παραμένει ερωτηματικό αν φτιάξαμε κι όσους δημοκράτες θα χρειαζόμασταν.

Δεν γίνεται οι διάφορες Κίμπερλι των ήπα να βουτούν στα βαθιά της γεωπολιτικής (που λέει ο λόγος...) και οι δικές μας να εξαντλούν τις ικανότητές τους στην Πισπιρίγκου, τη Μουρτζούκου και τον αστυνομικό της Βουλής.

Το βέβαιο είναι ότι το ΠαΣοΚ βρέθηκε σχεδόν άθελά του με μια ευκαιρία. Κι εφεξής μόνο το ίδιο θα δείξει αν και πόσο μπορεί να την αξιοποιήσει.

Ενόχλησε πράγματι τον Πρωθυπουργό η επιμονή του Πατέλη ότι η κυβέρνηση πρέπει να υπερηφανεύεται, όχι να ντρέπεται, για την ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου; Ηταν πράγματι η ανάρτησή του για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στη στέγαση η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Ενώ το Ιράν μέτρησε το μπόι του και μαζεύτηκε. Το Ισραήλ βαράει, έρχεται κι ο Τραμπ, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Σιγά που θα πήγαιναν οι αγιατολάδες να σώσουν τον Ασαντ. Εδώ δεν ξέρουν εάν «εαυτούς δύνανται σώσαι».

Nα βγάλουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιον γουστάρουν. Κατά προτίμηση τον Αδωνι για να τους τη σπάσουν κιόλας. Αλλά τι νόημα θα είχε αυτό για τη δημοκρατία μας; Κανένα.

Το ευχάριστο είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει προνοήσει σε συνεχόμενες εκλογές να αποδώσει στους τυχοδιώκτες το μέγεθος που τους αξίζει.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα είναι ο τελικός απολογισμός της Μέρκελ. Η Ιστορία χρειάζεται χρόνο για να αποφασίσει. Αλλά ένα πράγμα μοιάζει βέβαιο. Δεν είναι χρήσιμο να συνομιλείς μαζί της με διερμηνέα.

Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται με την Προεδρία. Τι καθόμαστε δηλαδή και ψάχνουμε δεξιά κι αριστερά όταν έχουμε έτοιμο τον επανεμφανιζόμενο Τσίπρα.

Αν η Γαλλία οδηγηθεί χωρίς κυβέρνηση σε βαθιά οικονομική κρίση, να δω με τι μούτρα θα ξαναεμφανιστούν ενώπιον των ψηφοφόρων ο Μελανσόν και η Λεπέν - Θα είναι πλέον οι εκπρόσωποι όχι των άκρων αλλά του χάους. 

Και γιατί όλοι αυτοί ψάχνουν για Πρόεδρο; Τους ρώτησε κανείς; Οχι απαραιτήτως. Αλλά το εθνικό μας σπορ είναι να ψάχνουμε προέδρους και προπονητές.

O Μητσοτάκης έχει σήμερα την τεράστια ευκαιρία να κυβερνά χωρίς αντιπάλους. Κάτι όμως που δεν είναι εύσημο, ούτε πρόνοια. Δεν είναι καν εγγύηση για το μέλλον. Είναι απλώς μια αντικειμενική κατάσταση, την οποία η κυβέρνηση καλείται να εκμεταλλευτεί.

Διότι τους διαλυμένους θα τους βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ακριβώς αυτό. Οχι ένας δικομματισμός που δεν υπάρχει αλλά μια διάλυση που παραμονεύει. Και φυσικά η εμμονή των διαλυμένων να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους.